Het venster stond open -, de koele Meiwind lichtte zachtzinnig, zonder geweld, de gordijnen op, bolde ze als zeilen en dreef ze tot midden in de kamer - dan zonken ze weer stil terug - het was als het uitademen van een slapend kind.

Okno bylo otevřené – chladný květnový vítr jemně a bez námahy rozvinul závěsy, nafoukl je jako plachty a nechal je vznášet uprostřed místnosti – pak znovu tiše klesly dolů – bylo to jako výdech spícího dítěte.

Boven den bos vochtige hyacinthen, die ze in twee handen hield omklemd, mond en neus erin begraven, keek Ina ernaar - haar hart bonsde van een zacht, heftig verheugen, ze voelde het in haar keel - en als toen ze een kind was, liet ze de woorden van haar gedachten deinen op den maatslag van haar hart: de winter is voorbij...

Nad lesem se Ina dívala na vlhké hyacinty, které držela ve dvou rukách a zavírala jimi ústa a nos – její srdce bušilo mírným, vzrušeným potěšením, cítila to v krku – a jako když byla dítě, nechala slova svých myšlenek kolovat v rytmu svého srdce: Zima skončila...

de winter is voorbij...

Zima skončila...

de winter is voorbij...

Zima skončila...

Maar even, want dadelijk sloeg ze de oogen neer en dronk met dieper, inniger teugen den zwaren vochtigen geur.

Ale jen na chvíli, protože hned potom sklonila oči a hlouběji a intenzivněji vdechovala těžkou vlhkou vůni.

Het was meer dan de geur der jonge sappen van de weerkeerende lente, het was de geur van haar jeugd, van haar verleden en nu ze met gesloten oogen haar gezicht begraven hield, leek het, als sloegen de poorten van haar ziel wijd open en kwam haar heele jeugd op haar af,

Bylo to více než vůně mladých šťáv vracící se jara, byla to vůně jejího dětství, její minulosti, a když si zakryla obličej zavřenýma očima, zdálo se jí, jako by se široce otevřely brány její duše a celé její dětství k ní přišlo.

de gansche stoet van jaren en dagen, tot de prilste toe - met hun gevoelens, gebeurtenissen en ontmoetingen, stonden van dag en schemering - geluiden, luchten, stemmen van menschen,

Celá řada let a dnů, až po ty nejčerstvější – s jejich pocity, událostmi a setkáními, dnem i soumrakem – zvuky, vůněmi, hlasy lidí.

reuken in huis, ze liet het trillend over zich komen in bewogenheid en gelukzalige verwondering, omdat dit mogelijk was, dat al dit ontslapene, lang-vergetene opgewekt werd en herboren tot bijna ontstellende scherpheid en duidelijkheid door geur van hyacinthen.

Nechala to dojít k ní v dojetí a blaženém údivu, že to vše bylo možné, že vše toto spící, dlouho zapomenuté bylo oživeno a znovuzrozeno k téměř ohromující ostrosti a jasnosti vůní hyacintů.

Het scheen haar, als was haar eigen ziel een photografische plaat, schijnbaar grauw en effen, maar waarop in het ontwikkelend bad evenzoo ontstellend duidelijk en verwonderlijk de beelden verschijnen, die tevoren niet zichtbaar bestonden.

Zdálo se jí, jako by její vlastní duše byla fotografickou deskou, zdánlivě šedou a hladkou, ale na níž se v rozvíjejícím se roztoku stejně tak ohromujícně jasně a úžasně objevily obrazy, které dříve nebyly viditelné.

Geur was dan het ontwikkelingsbad der herinnering, maar geur niet alleen - ook muziek, en somwijlen behoefde het zelfs niet meer dan eenig vaag en onbepaald gerucht, regen en wind, een roep van buiten in den avond te wezen - die haar onvoorbereid terugvoerde naar de verten van het verleden.

Vůně tedy byla rozvíjejícím se roztokem vzpomínek, ale nejen vůně – také hudba, a někdy dokonce stačilo jen jakési nejasné a neurčité zvuky, déšť a vítr, volání zvenčí večer – které ji neočekávaně přivedly zpět do hlubin minulosti.

Wat wonderlijk was dit - dat de indrukken uit haar vroegste jeugd het sterkst in haar voortbestonden - het machtigst haar ontroerden in het herdenken, -

Jak úžasné to bylo – že dojmy z jejího nejranějšího dětství v ní přetrvávaly nejsilněji – nejvíce ji dojímaly při vzpomínání, -

alles uit dien onbewusten tijd, toen ze zelf niet wist dat ze luisterde en oplette en toch scherper moest hebben opgelet, inniger geluisterd dan ooit later, toen de gebeurtenissen kleuriger, feller schenen in het beleven, toen ze bewust luisterde en keek en genoot - en die toch maar een verzwakte herdenking hadden gelaten.

vše z této nevědomé doby, kdy sama nevěděla, že poslouchá a vnímá, a přesto musela vnímat ostřeji, naslouchat pozorněji než kdykoliv později, když události byly barevnější, jasnější při prožívání, když vědomě poslouchala a dívala se a užívala si – a přesto z nich zbyly jen oslabené vzpomínky.

En als altijd weer vertastte en verdwaalde haar denken in die eene wijde verwondering, dat lokkende vreemde geheim - wat herinnering wel wezen mocht, die sterfelijkheid en vergankelijkheid te boven ging en scheen te logenstraffen - tot ze weer in het geheel niet dacht, alleen diep en vol ademde in den geur,

A jako vždy se její myšlenky ztratily v tomto jednom rozlehlém údivu, v tomto lákavém tajemství – co mohou být vzpomínky, které překonávají smrtelnost a pomíjivost a zdají se být zázrakem – až nakonec vůbec nepřemýšlela, jen hluboce a plně dýchala vůni.

terwijl de wind de zware gordijnen spelend voortdreef met zijn adem en haar geheele wezen zich leek te verwijden, zich tot zijn uiterste vermogen leek in te spannen om alle weelde te kunnen bevatten.

Zatímco vítr hýkal těžkými závěsy svým dechem a celé její bytí se zdálo se rozpínat, napínat se do krajnosti, aby mohlo pojmout všechnu tu nádheru.

Er werd geklopt.

Někdo klepal na dveře.

‘Daar is de dokter, juffrouw.’

„Je to doktor, slečno.“

‘De dokter!’

„Doktor!“

Ze sprong op en legde de hyacinthen neer, het verleden viel van haar af.

Vyskočila a odložila hyacinty. Minulost spadla z ní.

Het heden snoerde eng om haar heen: ze was negentien jaar, ze leefde bij vreemden omdat ze het thuis niet had kunnen houden - ze zat al twee dagen vrijwillig opgesloten, in onvree met elkeen en met zichzelf, verstrikt in twisten, als een vogel in den draad, en naar de eenzaamheid als naar een laatste wijkplaats weggevlucht.

Přítomnost ji pevně obklopovala: bylo jí devatenáct, žila u cizích, protože doma to nešlo – už dva dny byla dobrovolně zavřená, nespokojená s každým a sama se sebou, zapletená do sporů, jako pták v kleci, a prchala do samoty jako do posledního útočiště.

‘Kunt u den dokter ontvangen, juffrouw?’

„Můžete přijmout doktora, slečno?“

‘Ik heb geen dokter noodig, mijn hoofdpijn is over,’ wilde ze zeggen, - toen hoorde ze hem met Mary beneden uit de kamer komen en zijn stem onder aan de trap en dan beider stemmen, het teemend, kraakdeftig praten van Mary boven zijn doffer brommen.

„Nepotřebuji doktora, bolest hlavy odezněla,“ chtěla říct – když uslyšela, jak doktor a Mary vycházejí z pokoje a jeho hlas dole na schodech a pak hlasy obou, jak Mary hlasitě a vesele mluví přes jeho tlumenější broukání.

Als ze eens klagen durfde!

Kdyby si jen troufla si stěžovat!

Klagen over haar als over een schoolkind tegen een man, dien ze niet kende en die nu misschien met Mary over haar hoofdschudde en glimlachte.

Stěžovat na ni jako na školáka muži, kterého neznala a který si teď možná s Mary kroutil hlavou a usmíval se.

Dat gesprek moest uit zijn en dadelijk.

Ten rozhovor musel skončit a hned.

‘Vraag den dokter, of hij boven komt, Bartje.’

„Zeptej se doktora, jestli přijde nahoru, Bartje.“

Haar stem klonk gebiedend en ongeduldig, het meisje trok de deur toe; ze wachtte snel ademend, tot felheid en verweer gereed.

Její hlas zněl příkazem a netrpělivostí, dívka zavřela dveře; čekala s rychle dýchajícím dechem, připravená k hněvu a obhajobě.

Voor haar op de tafel zag ze de bloemen en ze keek ernaar en de gedachte ving haar en bevreemdde haar, dat ze die maar behoefde op te nemen, hun geuren te drinken om mild en week te worden, om zich van zichzelf te verlossen met haar kleine woede en haar kleinen trots, en grooter, wijder, vrijer zichzelf terug te vinden, maar ze wilde niet, ze kon niet.

Na stole před sebou viděla květiny a dívala se na ně a myšlenka ji zachvátila a znepokojila, že by je měla jen zvednout, vdechnout jejich vůni a stát se mírnou a měkkou, zbavit se své malé zlosti a pýchy a znovu najít sebe větší, širší, svobodnější, ale nechtěla, nemohla.

Het heden had haar vast, stond haar na, beet scherp op haar in - ze kon er zich niet aan onttrekken.

Současnost ji držela, pronásledovala, kousala ji do tváře – nemohla jí uniknout.

Ineens zwegen de stemmen, ze hoorde hen de trap opkomen - beneden sloeg een deur, Mary was in de woonkamer gegaan.

Najednou hlasy umlkly, slyšela je stoupat po schodech – dole se zavřely dveře, Mary šla do obývacího pokoje.

En terwijl zij zich afvroeg, hoe de dokter er uit zou zien en wat soort man hij kon wezen, bedacht ze tegelijk met schrik, dat ze niet wist wat ze hem zeggen moest.

A zatímco přemýšlela, jak bude doktor vypadat a jaký typ člověka to může být, najednou si s hrůzou uvědomila, že neví, co mu má říct.

Ze was immers niet ziek - en ze had hem zelf niet gevraagd te komen!

Koneckonců nebyla nemocná – a sama ho nepožádala, aby přišel!

Snel wendde ze zich om naar den spiegel, glimlachte vluchtig, streek zich door het haar.

Rychle se otočila ke zrcadlu, letmo se usmála a prohrábla si vlasy.

Als ze hem de waarheid eens zei - misschien, dat hij haar wel begreep - de warmte van dat hopen streek even door haar heen.

Kdyby mu řekla pravdu – možná by jí porozuměl – teplo této naděje jí na chvíli protklo celým tělem.

Ze stond overeind naast haar stoel, toen hij binnenkwam. ‘U bent hier toch niet opzettelijk voor mij alleen?’

Když vešel, postavila se vedle své židle. „Nejste tu přece jen pro mě, že ne?“

‘O neen, mevrouw Rutgers had mij noodig. Een kleinigheid, maar nu ik hier toch was, vroeg ze mij... Al een paar dagen hoofdpijn? Temperatuur opgenomen?’

„Ne, paní Rutgers mě potřebovala. Něco drobného, ale když už jsem tu byl, požádala mě... Bolí vás hlava už několik dní? Měřila jste si teplotu?“

Hoe belachelijk was dat. Ziek zijn -, temperatuur opnemen, een plichtmatig-bezorgd gezicht tegenover haar. Als ze het zonder ophef vertelde, zou het misschien niet te buitensporig klinken.

Jak to bylo směšné. Být nemocná – měřit si teplotu, mít před sebou starostlivou tvář. Kdyby to řekla nenápadně, možná by to neznělo tak přehnaně.

‘Ik heb geen temperatuur opgenomen, ik ben niet ziek, ik zit hier alleen om... om eens een paar dagen te rusten.’

„Neměřila jsem si teplotu, nejsem nemocná, jsem tu jen... abych si odpočinula pár dní.“

‘En waarom hebt u dat dan niet gezegd?’

„A proč jste to neřekla?“

Ze zweeg, hij ging zitten, en keek glimlachend naar haar op, ze keek op hem neer en glimlachte ook.

Zaváhala, on se posadil a usmívaje se na ni pohlédl, ona na něj pohlédla a také se usmála.

Hij had een aardig, rond, glad gezicht, lieve oogen, jongensoogen, hij zou vijfendertig jaar zijn.

Měl hezkou, kulatou, hladkou tvář, milé oči, chlapské oči, bylo mu asi čtyřicet pět let.

Hij was anders dan de anderen, - dat was volkomen duidelijk.

Byl jiný než ostatní – to bylo zcela jasné.

Het was prettig, hem onverwacht hier te hebben en wat met hem te praten.

Bylo příjemné mít ho tu neočekávaně a si s ním popovídat.

Ze voelde verlangen hem veel te vertellen, hem veel van zichzelf te vertellen.

Cítila touhu říct mu mnoho, prozradit mu mnoho o sobě.

Hij vond haar aardig, het was in zijn oogen -, ze was ook aardig, ze had het in den spiegel gezien.

Líbila se mu – bylo to vidět v jeho očích – a ona si to uvědomila při pohledu do zrcadla.

Omdat hij haar aardig vond, zou het haar licht vallen, met hem te praten.

Protože se mu líbila, bylo pro ni snadné s ním mluvit.

Maar hij moest beginnen.

Ale on musel začít.

Ze bleef half afgewend tegen den schoorsteen geleund, hij keek naar haar, ze voelde het, in haar gedachten overzag ze haar eigen gestalte, vroeg zich af hoe hij haar japon zou vinden en de kleur van haar huid.

Zůstala napůl otočená opřená o krb, on na ni hleděl, ona to cítila, ve svých myšlenkách si prohlížela svou vlastní postavu a přemýšlela, jak se mu bude líbit její šaty a barva její kůže.

‘Waarom hebt u dan, met vertreding van de waarheid, voorgewend dat u hoofdpijn had?’

„Proč jste tedy lhala a předstírala, že vás bolí hlava?“

Ze lachte, haar hart werd warm. Vreemd, zooeven toen ze meende, dat Mary als een kind over haar sprak, stak de drift al in haar op -, nu hij tot haar sprak als tot een kind, voelde ze zich tevreden en gestreeld. Ze ging van den schoorsteen weg en kwam tegenover hem zitten.

Zasmála se a její srdce se zahřálo. Bylo to zvláštní, právě když si myslela, že Mary o ní mluví jako o dítěti, vznesla se v ní hněv – a teď, když s ní mluvil jako s dítětem, cítila se spokojená a polichocená. Odešla od krbu a posadila se naproti němu.

‘Als u wilt, zal ik het u vertellen, maar het is een heele geschiedenis.’

„Pokud chcete, povím vám to, ale je to celá historie.“

‘Ik luister.’ Hij zette zich recht op.

„Poslouchám.“ Přímo se posadil.

‘Maar zoo niet. Het is geen verhaaltje. Ik meen, dat er heel veel mee samenhangt.

„Ale ne. Není to jen příběh. Myslím, že je s tím spojeno mnoho věcí.“

Maar eigenlijk is het ook gauw genoeg gezegd.

„Ale v podstatě to lze říct i poměrně stručně.“

Ik ben lastig, driftig en onverdraagzaam - ik lig met iedereen overhoop en ‘sympathieke’ menschen kan ik niet uitstaan.

„Jsem nesnesitelná, vznětlivá a netrpělivá – hádám se s každým a nemůžu vystát „sympatické“ lidi.“

Ik ben hier nog geen drie maanden en ik heb al drie dozijn scènes gemaakt.

„Nejsem tu ani tři měsíce a už jsem zažila tři tucty scén.“

Overigens komen die hier niet voor.

„Kromě toho se tady takové věci nedějí.“

Iedereen hier is bedaard en beschaafd en heeft goede manieren.

„Všichni tady jsou klidní, slušní a mají dobré způsoby.“

Tot in het derde en vierde geslacht. Tot de os en de ezel en de vreemdeling toe.

„Až do třetí a čtvrté generace. Až po vola a osla a cizince.“

Ik geef altijd de verkeerde antwoorden en doe altijd de verkeerde dingen mooi en de mooie dingen verkeerd.’

„Vždy dávám nesprávné odpovědi a dělám nesprávné věci hezky a hezké věci nesprávně.“

Ze onderbrak zichzelf en lachte: ‘Onzin, wat ik daar zeg.

Přerušila sama sebe a zasmála se: „Nesmysl, to co říkám.“

Nu bent u op de hoogte.’

„Teď už to víte.“

Hij lachte.

On se zasmál.

‘U lacht om wat ik zeg. Goed - ik ben grootmoedig vandaag. Weet u wel dat ik anders best een moord kan begaan aan iemand die mij uitlacht? Nog wel om minder. Den eersten dag aan tafel wou ik Rutgers vermoorden met een vruchtenmesje.’

„Smějete se tomu, co říkám. Dobře - jsem dnes velkorysý. Víte, že bych jinak mohla zabít někoho, kdo se mi vysmívá? Nebo i méně. První den u stolu jsem chtěla zabít Rutgerse ovocem nožem.“

Hij lachte weer.

Znovu se zasmál.

‘Het klinkt zot en het was heelemaal niet zot.

„Zní to hloupě, ale vůbec to nebylo hloupé.“

Ik ben hier op een Woensdag gekomen, in Februari.

„Přišla jsem sem ve středu v únoru.“

Op Woensdag is hier vrouwenkiesrechtkrans, dan zitten er beneden in de moderne kamer, op de praktische stoelen rondom de doelbewuste tafel allemaal hoogstaande, ernstige, edele, knappe, ontwikkelde en hygienisch-gekleede dames - en ik heb het op dien vreeselijken dag onderstaan over die hoogstaande, edele, knappe, sympathieke dames 's middags aan tafel oneerbiedige dingen te zeggen.

„Ve středu se zde koná setkání o volebním právu žen. V moderní místnosti, na praktických židlích kolem účelného stolu sedí všechny ušlechtilé, vážné, elegantní, pohledné, vzdělané a hygienicky oblečené dámy - a já jsem toho dne řekl o těchto ušlechtilých, elegantních, pohledných, sympatických dámách u stolu odpoledne neuctivé věci.“

Ja, dat moet u niet onderschatten.

„Ano, to byste neměli podceňovat.“

Mary deed het ook niet. Ik zie haar nog, met haar verwaand snoekenmondje en haar ronde leege oogen - zegt u het nu eens zelf; lijken niet alle vrouwenkiesrechtdames op elkaar, of zou het alleen komen omdat ze zich allemaal precies eender kleeden?

„Mary to také nepodceňovala. Stále ji vidím s její arogantní úzkou pusou a jejími kulatými prázdnými očima - řekněte si to sami; nevypadají všechny dámy bojující za volební právo žen stejně, nebo je to jen proto, že se všechny oblékají stejně?“

Daar loop ik allang over te tobben, het is bepaald een probleem voor mij!

„O tom už dlouho přemýšlím, je to pro mě skutečný problém!“

‘Dat lossen we later op. Mevrouw Rutgers richtte zich op... fier als een pauw, ondanks haar onbetamelijke dikte, en begon mij de les te lezen, met haar kraakdeftige stem. Mijnheer Rutgers at rijstebrij...’

„To vyřešíme později. Paní Rutgersová se soustředila... hrdá jako páv, navzdory své neslušné tloušťce, a začala mě poučovat svým křiklavým hlasem. Pan Rutgers jedl rýžovou kaši...“

Hij lachte luid, ze keek verontwaardigd.

Zasmál se hlasitě, ona se podívala rozhořčeně.

‘Ja, u moet niet boos zijn. Wat hebt u tegen rijstebrij?’

„Ano, neměli byste být naštvaní. Co máte proti rýžové kaši?“

‘Precies hetzelfde wat ik tegen “sympathieke” menschen heb. Die rijstebrij had mij moeten waarschuwen - maar ik verstond het niet, en ging er roekeloos tegen in. Ik had moeten voelen dat er van een man, die zóó rijstebrij at als hij deed, voor een meisje niets was te hopen.’

„Přesně to samé, co mám proti „sympatickým“ lidem. Ta rýžová kaše mě měla varovat - ale já tomu nerozuměl a zhoubně jsem se tomu postavil na odpor. Měl jsem vycítit, že od muže, který jedl rýžovou kaši tak, jak on, se dívce nedá nic očekávat.“

‘En wat hoopte u dan?’

„A co jste tedy očekával?“

‘Dat hij mij helpen zou.

„Že mi pomůže.“

Dat hij zou voelen, hoe ellendig en vernederd ik mij voelde - al hield ik mij goed, maar ik gloeide als vuur - toen Mary mij terechtwees als een klein kind, den eersten dag,

„Že pochopí, jak jsem se cítila zoufale a poníženě - i když jsem se snažila to nedat najevo, ale čelila jsem jako oheň - když mě Mary pokárala jako malé dítě, první den.“

en over die malle wijven met hun uitgestreken gezichten sprak als een voortreffelijke vrouwenschaar, waar ik, nietig wurm, met eerbied tegen op moest zien - dat hij ridderlijk zou zijn, dat hij iets liefs, iets goedigs, of iets grappigs zou hebben gezegd.

„A mluvila o těch hloupých ženách s jejich rozepnutými šaty jako o vynikající skupině žen, kterým jsem se jako bezvýznamné malé stvoření musela s úctou dívat na oči - že bude rytířský, že řekne něco milého, něco laskavého nebo něco vtipného.“

Die leelijke frik, die pedante kwast. Is dat een man?

„Ten ošklivý chlapík, ten pedantický křupáč. Je to muž?“

Ik hoor het nog, met die neusstem, “grapjes, die niet te pas komen over hoogstaande vrouwen” of hij voor zijn klas stond.

Stále slyším ten nosový hlas: „Vtipy, které nejsou na místě o vznešených ženách“, když stál před třídou.

Hij kan mij niet uitstaan en ik, o, ik vind hem afschuwelijk.

Nemůže mě vystát a já, ó, považuji ho za odporného.

Het tegen deel van alles wat ik mij voorstel dat een man moet zijn.’

Je to přesný opak všeho, co si představuji, že by měl být muž.“

‘En toen wilde u hem te lijf met een vruchtenmesje.’

„A pak jste ho chtěla napadnout ovocem.“

‘U moet niet zoo lichtvaardig praten over drift,’ zei ze plotseling ernstig.

„Neměla byste tak lehce mluvit o vzteku,“ řekla najednou vážně.

‘Het is veel erger dan u denkt - het maakt je tot een beest, je stem wordt rauw, je gezicht wordt leelijk, je wilt bloed zien, je wilt wurgen.

„Je to mnohem horší, než si myslíte - mění vás to v zvíře, váš hlas se zhrubne, vaše tvář se znepřízniví, chcete vidět krev, chcete škrtit.“

Uren nadat ik driftig ben geweest, moet ik soms nog denken aan de afschuwelijke dingen, die ik heb gezegd en gewild.

Dokonce i několik hodin poté, co jsem byla ve vzteku, musím někdy přemýšlet o těch hrozných věcech, které jsem řekla a chtěla udělat.

Het is zoo gruwelijk en zoo vreemd...

Je to tak hrozné a tak zvláštní...

“Buiten zichzelf zijn” is er een prachtige uitdrukking voor.

„Být mimo sebe“ je pro to nádherný výraz.

En iedereen kan het mij maken, en alles, de geringste, het onnoozelste.

A může se to stát komukoliv, všem, i těm nejmenším, nejhloupějším.

Zooeven toen u met Mary stond te praten.

Právě teď, když jste si povídala s Mary.“

Wat zei ze?

Co říkala?

Had ze het over mij?

Mluvila o mně?

Juist, dat voelde ik. En wat vertelde ze?’

Přesně to jsem cítila. A co říkala?“

‘Ik weet niet of ik het u zeggen mag!’

„Nevím, jestli ti to můžu říct!“

‘Ik weet ook niet of u het mij zeggen mag - maar u zegt het mij wel.’

„Ani já nevím, jestli to můžeš říct mně – ale řekneš mi to.“

‘Ze heeft mij geen geheimhouding gevraagd en het is misschien zelfs beter dat u het weet. Ze hebben van uw thuis over u geschreven.’ Ze sprong op en keek hem fel aan.

„Neprosila mě o mlčenlivost a možná je lepší, abys to věděl. Psali o tobě doma.“ Vyskočila a prudce na něj pohlédla.

‘Ze hebben? Wie hebben? Otto en Josefine niet. Otto wilde het niet - en nu heeft Annie het toch gedaan. Mijn aanstaande schoonzuster, dat zelfzuchtige wezen, waar mijn broer verliefd op is. En wat, wat heeft ze geschreven?’

„Psali? Kdo psal? Ne Otto a Josefine. Otto to nechtěl – a teď to stejně udělala Annie. Moje budoucí švagrová, to sobecké stvoření, do kterého je můj bratr zamilovaný. A co, co napsala?“

Ze was wit en trilde.

Byla bledá a třásla se.

‘Als u nu eens tenminste probeerde kalm te blijven. Toe.’ Ze ging zitten.

„Kdybys teď alespoň zkusil zůstat v klidu. Prosím.“ Posadila se.

‘Wat stond er in dien brief?’

„Co bylo v tom dopise?“

‘Dingen, die verleden jaar en voorverleden jaar gebeurd zijn - en waarbij u betrokken was. Dat u...’

„Věci, které se staly loni a předloni – a ve kterých jsi byl zapleten. Že jsi...“

‘Dat ik...’

„Že jsem...“

‘Dat u om een onderwijzeres van uw school uit een raam bent gesprongen.’

„Že jsi vyskočil z okna školy za učitelkou.“

Ze werd gloeiend rood en sloeg de handen voor het gezicht, haar stem klonk gesmoord.

Zčervenala a zakryla si obličej rukama, hlas měla zadusený.

‘En dat schrijft Annie aan Mary en Mary vertelt het aan Herman en aan Gerda en aan Erik en morgen weet Coba het en volgende week weten al die edele, brave, hoogstaaande zielen het zoogoed als de edele, brave, hoogstaande zielen ginds het weten - en kunnen ze hun waardige hoofden schudden, en lachen om het gekke kind of misschien medelijden met haar hebben.

„A Annie to napíše Mary a Mary to řekne Hermanovi a Gerdě a Erikovi a zítra to bude vědět Coba a příští týden to budou vědět všichni ti ušlechtilí, dobří, vznešení lidé – a budou moci jen zavrtit hlavou, zasmát se tomu bláznivému dítěti nebo s ním možná i soucítit.“

Begint u te begrijpen, dat ik ze allemaal haat?

Začínáte chápat, že je nenávidím všechny?

En dat wist u dus allemaal precies, toen u hier de trap op kwam?’

A ty jsi to všechno věděl, když jsi šel sem po schodech?“

Hij knikte van ja, ze vloog op.

On přikývl, ona vyletěla do vzduchu.

‘Mary heeft u naar boven gestuurd om te zien of ik mij ook tusschentijds verhangen had,’ gilde ze buiten zichzelf.

„Mary tě poslala nahoru, abys zkontroloval, jestli jsem se mezitím neoběsil,“ křičela mimo sebe.

‘Ze denken zeker dat het een pretje is, een soort van hebbelijkheid of liefhebberij.

„Oni si myslí, že je to nějaká zábava, nějaká záliba nebo láska.“

Als Pennewip, weet u wel: “hij-doet-die-dingen-voor-zijn-plezier.”

Jako Pennewip, víte: „On to dělá pro zábavu.“

Hoort u ook tot die heldhaftige geesten, die zoo kloekmoedig hebben uitgemaakt, dat zelfmoord “laf” is?

Patříte také k těm hrdinským duším, které tak statečně prohlásily, že sebevražda je „zbabělá“?

Vertel ze uit mijn naam, als u het weer eens hoort, dat ze het eens probeeren moeten, uit een raam of in het water.’

Pokud to uslyšíte znovu, povězte jim za mě, ať to taky zkusí – z okna nebo do vody.“

Ze ging weer stil zitten.

Znovu se posadila do ticha.

‘Nu vindt u mij natuurlijk ook gek - net als de rest.’

„Teď si myslíte, že jsem taky blázen – stejně jako ostatní.“

‘Ik weet werkelijk niet of ik “ja” of “neen” moet zeggen om u kalm te houden. U bent precies een vaatje buskruit op het oogenblik.’

„Opravdu nevím, jestli mám říct „ano“ nebo „ne“, abych vás uklidnil. Jste teď jako sud střelného prachu.“

‘Als u alles wist.

„Kdybyste to všechno věděli...“

Hebt u wel eens gedroomd dat u plotseling in de nauwte tusschen vier muren ontwaakte, tusschen vier, enge, hooge dichtgemetselde muren, zonder uitweg?

Snil jste někdy o tom, že se najednou probudíte v těsnosti čtyř zdí, čtyř úzkých, vysokých zdí z cihel, bez jakékoliv cesty ven?

Niet?

Ne?

Ik denk, dat het kwam van een wonderlijken roman, waar iets in voorkwam van een non, die ze zoo ingemetseld hadden.

Myslím, že to bylo z nějakého podivného románu, kde se objevila jeptiška, kterou takhle uvěznili.

Ik droom de gekste dingen, ik zou ze niet kunnen vertellen - en u zoudt me niet gelooven.

Sním ty nejdivočejší věci, ale nedokázal bych je popsat – a vy byste mi neuvěřili.“

Soms heb ik het gevoel, dat ik tien jaar van mijn leven zou willen geven om te weten wat droomen beduidt - en nog tien andere om te weten wat herinnering is.’

„Někdy mám pocit, že bych dal deset let svého života za to, abych pochopil, co znamenají sny – a dal bych dalších deset let za to, abych pochopil, co je to vzpomínka.“

‘U bent verkwistend met uw jaren en u zoudt gauw aan een eind zijn -, er zijn nog zooveel meer geheimen dan die twee alleen.’

„Plýtváte svými roky a brzy skončíte – existuje mnohem více tajemství než jen tato dvě.“

‘En als ik ze weten mocht, die geheimen -, allemaal -, voor één enkel oogenblik -, en daarna dood -, zoudt u mij beklagen? Is dat dan leven, wat wij doen, altijd in den nacht, altijd op den tast?’

„A kdybych tato tajemství znal – všechna – jen na okamžik – a pak zemřel – litovali byste mě? Je tohle život, co děláme, vždy v noci, vždy na slepo?“

‘Zoo denkt u stellig niet altijd.’

„Jistě si to nemyslíte pořád.“

‘Zoo denk ik gewoonlijk niet -, dat is juist zoo wonderlijk.

„Já si to obvykle nemyslím – a to je právě tak podivné.“

Als iemand mij lief vindt en van mij houdt en mij begrijpt -, of als ik voel, dat ik van de menschen houd - niet van de menschen die ik ken, maar van de menschen die ik niet ken -, of als een vriend de “Kleine Nacht-muziek” voor mij speelt en mij daarna zegt, dat hij voor niemand in de heele wereld zoo mooi spelen kan...’

„Když mě někdo miluje a chápe mě – nebo když cítím, že miluji lidi – ne ty, které znám, ale ty, které neznám – nebo když mi přítel zahraje „Kleine Nachtmusik“ a pak mi řekne, že pro nikoho jiného na světě nedokáže hrát tak krásně...“

ze zweeg en stond glimlachend verzonken als in herinnering.

Zavřela ústa a stála s úsměvem pohroužená do vzpomínek.

‘U vertelde mij van een droom en van vier gemetselde muren.’

„Řekl jste mi o snu a o čtyřech zděných stěnách.“

‘Ik weet het niet meer,’ zei ze zacht en slap, ‘ik ben bang dat ik er teveel ophef van maak. Het was misschien een heel banaal geval. Hebt u wel eens voor iemand geknield?’

„Už si to nepamatuji,“ řekla tiše a ospale. „Obávám se, že toho dělám příliš mnoho. Možná to byl celkem banální případ. Klekli jste někdy někomu na kolena?“

Hij glimlachte en schudde ontkennend het hoofd.

Usmál se a zavrtěl hlavou.

‘Ik weet precies hoe belachelijk het is. Ik heb een heel scherp gevoel voor het belachelijke -, ik weet precies, als ik zelf iets belachelijks doe, of als ik mij aanstel.

„Vím přesně, jak je to směšné. Mám velmi jasné smysly pro směšnost – vím přesně, když sám udělám něco směšného nebo se budu předvádět.“

Maar toen was het niet belachelijk.

„Ale tehdy to nebylo směšné.“

Het werd het pas toen zij lachte.

„Stalo se to až tehdy, když se zasmála.“

Voelt u wat ik bedoel?

„Chápete, co tím myslím?“

Toen zij ermee spotte werd het bespottelijk.

„Když si z toho dělala srandu, stalo se to směšným.“

En ik zelf heelemaal.

„A já sám jsem se stal směšným.“

En alles wat ik al die maanden had gezegd en gedaan -, de versjes, de briefjes, het uren wachten in den regen.

„A všechno, co jsem za ty měsíce řekl a udělal – ty básničky, ty vzkazy, to hodinové čekání v dešti.“

Dat had ik al die maanden niet gevoeld, niet vermoed - al die maanden dat zij een vertooning van mij maakte voor anderen -, en toen ik het ineens besefte, alsof de bliksem in mijn hersens sloeg -, en toen mijn “ideaal” daar stond en lachte - giechelde als een winkeljuffrouw - dat was het ontwaken tusschen vier gemetselde muren en nergens een uitweg,

„To jsem celé ty měsíce necítil, ani to netušil – celé ty měsíce, kdy ona ze mě dělala představení ostatním – a když jsem si to najednou uvědomil, jako by mě zasáhl blesk do hlavy – a když tam stála moje „ideální“ a smála se – chichotala se jako prodavačka v obchodě – to bylo probuzení mezi čtyřmi zdmi a bez jakékoliv možnosti úniku.“

Ik voel wel -, nu ik het zeg, klinkt het allemaal flets en flauw, onecht misschien -, het overtuigt mijzelf nauwelijks meer.

„Cítím to – když to teď říkám, zní to všechno bezvýznamně a slabě, možná i nepravdivě – sotva to sám cítím.“

En toen leek het mij de eenige, de natuurlijke, de aangewezen oplossing.

„A tehdy mi to připadalo jako jediné, přirozené a správné řešení.“

Is het niet wonderlijk, dat ik het nu, na zoo kort, nauwelijks meer navoelen kan?

„Není to zvláštní, že to teď, po tak krátké době, sotva dokážu znovu procítit?“

De meeste menschen zouden de gevolgtrekking maken, dat het toen ook niet “echt” was, maar ik weet beter.’

„Většina lidí by došla k závěru, že to tehdy také nebylo „skutečné“, ale já to vím lépe.“

‘Natuurlijk. Onweer gaat voorbij en was toch ook “echt”, zoolang het er was.’

„Samozřejmě. Bouřka přejde a přesto byla „skutečná“, dokud trvala.“

‘Ik ben blij dat u zoo denkt -, en dat u mij niet als de anderen bij voorbaat oppervlakkig vindt.’

„Jsem rád, že to tak vidíte – a že mě nesoudíte stejně jako ostatní.“

‘Altijd de “anderen”!’

„Vždycky ty „ostatní“!“

Ze bloosde.

Začervenala se.

‘U hebt gelijk.

„Máte pravdu.“

Ik geef meer om ze, en om hun oordeel vooral, dan ik erken.

„Záleží mi na nich víc, a zejména na jejich úsudku, než si připouštím.“

Soms -, en soms ben ik dan weer zoo geweldig zeker van mij-zelf en zoo trotsch.

„Někdy – a někdy jsem si sám sebou tak jistý a hrdý.“

Het eene oogenblik ben ik volkomen anders dan het andere -, alsof ik niet één mensch was, met één hart en één paar oogen -, maar honderd menschen, met honderd harten en honderd paren oogen.

„V jednom okamžiku jsem úplně jiný než v druhém – jako bych nebyl jeden člověk s jedním srdcem a jedním párem očí – ale sto lidí se sto srdci a sto páry očí.“

Dat geeft zoo'n verward, onzeker gevoel.’

„To vyvolává takový zmatek a nejistotu.“

Hij antwoordde niet en peinsde even.

On neodpověděl a chvíli přemýšlel.

‘Hoe komt u hier, juist hier?’

„Proč jste tady, právě tady?“

‘Beschikking van hoogerhand. Deze verbintenis is in den vrouwenkiesrecht-hemel gesloten. Mary, mijn gastvrouw, en mijn zuster Josefine, kennen elkaar al jaren - door de banden der propaganda saâmgesnoerd - ze vinden elkaar sympathiek. En ik had geen voorkeur.’

„Rozhodnutí shora. Tato aliance byla uzavřena v nebi volebního práva žen. Mary, moje hostitelka, a moje sestra Josefine se znají již léta – spojeni pouty propagandy – mají se rádi. A já neměl žádné preference.“

‘En wie hebt u hier nu leeren kennen? Het zusje - hoe heet ze? - Gerda, natuurlijk, maar ze is veel uit logeeren. Dat is jammer voor u.’

„A koho jste tady poznal? Sestru – jak se jmenuje? – Gerdou, samozřejmě, ale je hodně na návštěvách. To je pro vás škoda.“

‘Betrekkelijk - ze herinnert me altijd aan mijn eigen liefdelooze snoodheid.

„Relativně – vždy mi připomíná moji vlastní neláskyplnou zlobu.“

Want ik durf het bijna niet te bekennen, maar in mijn hart kan ik de lieve, alom beminde Gerda óók niet zetten -, ze is zoo snoezig verliefd en zoo vol van Erik, die eigenlijk wiskunde had zullen studeeren en nu rechten doet tegen heug en meug, omdat hij de opvolger hoopt te worden van een kindschen oom aan een bank of zoo.’

„Nemohu to skoro přiznat, ale v mém srdci také nemohu mít drahou, všeobecně milovanou Gerdou – je tak sladce zamilovaná a tak plná Erika, který měl studovat matematiku a nyní studuje právo jen proto, aby se stal nástupcem dětského strýce v bance nebo tak.“

‘En vindt u dat zoo erg?’ lachtte hij.

„A to vám tak vadí?“ zasmál se.

‘Maar natuurlijk vind ik het erg,’ zei ze met een opzettelijken geprikkelden nadruk, schoon ze geen oogenblik geloofde in zijn voorgewenden twijfel en wel voelde, dat hij haar erg-vinden begreep en dat het hem aantrok, ‘wie zou dat niet erg vinden.

„Samozřejmě, že mi to vadí,“ řekla s úmyslně podrážděným důrazem, ačkoliv ani na okamžik neuvěřila v jeho předstírané pochybnosti a cítila, že on chápe, proč jí to vadí, a že ho to přitahuje. „Kdo by tomu nevadilo.“

Ik zou nooit willen trouwen met een man, die iets deed, waar hij geen zin in had en om “vooruitzichten” een mooie studie vergooide.’

„Nikdy bych si nevzala muže, který dělal něco, co nechtěl, a zahodil skvělé vzdělání kvůli „perspektivám“.“

‘Meent u dat werkelijk?’

„Myslíte to vážně?“

Ze kreeg een kleur, maar ze bleef hem aanzien.

Začervenala se, ale dál na něj hleděla.

‘Ja -, ik meen het heel echt,’ zei ze ernstig en vast ‘en ik weet precies waarom u het vraagt. Zal ik het zeggen?’

„Ano – myslím to vážně,“ řekla vážně a pevně. „A vím přesně, proč se ptáte. Mám to říct?“

‘Als we het allebei weten? Wie zijn er nog meer?’

„Když to víme oba? Dále nikdo?“

‘De zuster van den aangebedene, Coba, medisch student.’

„Sestra toho milovaného, Coba, studentka medicíny.“

‘Jawel, die ken ik -, nogal een pedantje, nietwaar?’

„Ano, tu znám – je to takový pedant, ne?“

‘En zoo leelijk -, en zoo onbehaaglijk met dien stijven knoedel en die piekharen in haar nek.’

„A tak ošklivá – a tak nepříjemná s tím tvrdým knedlíkem a těmi ostrými chlupy v krku.“

‘Ook al mee overhoop gelegen?’ plaagde hij.

„I když je to všechno v pořádku?“ škádlil ji.

‘Och -, die opgeblazenheid omdat ze zich door wat boeken heeft heengegeten en een dood mensch in mootjes gesneden. Ze mogen zeggen wat ze willen, maar meisjes maken veel meer ophef van hun studie dan jongens.’

„Ale – ta namyšlenost, protože se prokousala nějakými knihami a rozpitvala mrtvolu. Mohou si říkat, co chtějí, ale dívky dělají ze studia mnohem větší věc než chlapci.“

‘Jawel,’ lachte hij, ‘dat kan wel waar zijn. Ze worden er een beetje topzwaar van, is het niet? De geleerdheid kijkt ze wat al te erg de oogen uit. Maar u gaat toch zelf ook studeeren?’

„Ano,“ zasmál se. „To může být pravda. Trochu se jim to zvedne do hlavy, ne? Učení jim trochu zahne hlavu. Ale ty sám také budeš studovat, ne?“

‘Klassieken - ja, als ik het zoover brengen kan.

„Klasiku – ano, jestli se mi to podaří.“

Ik werk voorloopig voor mijn staatsexamen -, en misschien kies ik dan wel wat anders.

„Prozatím se připravuji na státní zkoušku – a pak si možná vyberu něco jiného.“

Over rechten heb ik ook gedacht -, pleiten zou heerlijk zijn - maar het wordt mij afgeraden juist omdat ik het mij te mooi voorstel.

„Přemýšlel jsem také o právu – být právníkem by bylo skvělé – ale nedoporučují mi to právě proto, že si to představuji příliš hezky.“

Daar voel ik wel voor - voor dat bezwaar.

„Ale mám pro to pochopení – pro tu výhradu.“

Overigens zal ik dan mijn best doen, niet topzwaar te worden.’

„V každém případě se budu snažit nebýt příliš namyšlený.“

‘Blijft u hier nog lang?’ glimlachte hij daarna, ‘in de vrijwillige ballingschap, meen ik.’

„Zůstanete tady ještě dlouho?“ usmál se poté. „V dobrovolném exilu, myslím.“

‘Ik weet niet,’ zei ze met een blos, ‘ik voel me op het oogenblik eigenlijk veel verdraagzamer en toegeeflijker dan een uur geleden.

„Nevím,“ řekla s ruměncem na tváři. „V tuto chvíli se cítím mnohem tolerantnější a shovívavější než před hodinou.“

Buitensporig zachtzinnig.

„Až příliš shovívavý.“

De dingen hebben hun ergste verschrikkingen verloren -, nu ik ze heb kunnen zeggen.

„Věci ztratily svou nejhorší hrůzu – teď, když jsem je dokázal vyslovit.“

Gelooft u niet, dat Javanen tot “amok” komen, omdat ze zoo gesloten zijn?

„Nevěříte, že Javané dělají „amok“, protože jsou tak uzavření?“

Ik dacht het vroeger al -, ik voel er soms iets van in mij, hoe ik “amok” zou maken als ik nooit iets loslaten mocht.

„Už dříve jsem si to myslel – někdy to v sobě cítím, jak bych dělal „amok“, kdybych nikdy nemohl nic říct.“

Maar nu,’ ook met de bedoeling hem iets vriendelijks te zeggen en daardoor te behagen, zei ze warm, ‘nu ben ik dankbaar, omdat ik tegen u heb kunnen spreken, en als u het vraagt,

„Ale teď,“ řekla vřele, snažíc se ho potěšit, „jsem vděčná, že jsem s vámi mohla mluvit, a pokud chcete,

dan zal ik naar de anderen gaan en vanmiddag als een toonbeeld van zachtzinnigheid aan tafel zitten - en rijstebrij eten, en met belangstelling en waardeering over Mary's dameskrans praten en voorlezen uit het “Maandblad” - tot het middernachtelijk uur.’

tak půjdu k ostatním a dnes večer budu sedět u stolu jako vzor shovívavosti – jíst rýžovou kaši, mluvit se zájmem a oceněním o Maryině dámské korunce a číst z „Měsíčního časopisu“ – až do půlnoci.“

‘Heb ik werkelijk zooveel verdiend?’ vroeg hij glimlachend, maar ineens verlegen en teruggetrokken ook. De blijde, behaagzieke uitdrukking trok van haar gezicht weg, ze vond geen antwoord; in de stilte stond hij op en nam zijn hoed.

„Opravdu jsem toho tolik dosáhl?“ zeptal se s úsměvem, ale najednou se stal plachým a uzavřeným. Veselý, spokojený výraz zmizel z její tváře, nenašla odpověď; v tichosti vstal a vzal si klobouk.

‘Ik kom over een paar dagen nog wel eens naar mevrouw Rutgers kijken.’

„Za pár dní se zase přijdu podívat na paní Rutgersovou.“

Hij zei het heel vriendelijk, maar heel zakelijk, het leek zóó naar de aankondiging van een doktersbezoek, dat het ‘graag’ niet over haar lippen kwam.

Řekl to velmi přátelsky, ale velmi formálně, což vypadalo jako oznámení návštěvy lékaře, a slovo „ráda“ jí nevyšlo z úst.

Het zou opdringerig en onbescheiden hebben geschenen, zichzelf als het doel van zijn bezoek voor te stellen.

Bylo by to považováno za dotěrné a nevhodné, kdyby představila sebe jako cíl své návštěvy.

Uit het raam keek ze hem na, maar hij keerde zich niet om. Ze werd gloeiend rood van schaamte, omdat zij het had verwacht en hij het nu niet had gedaan -; ze had ineens van het alleen-zijn met zichzelf genoeg en ging naar beneden.

Podívala se mu z okna za zády, ale on se neotočil. Zčervenala hanbou, protože to očekávala a on to nyní neudělal –; najednou jí stačilo být sama se sebou a šla dolů.