Het venster stond open -, de koele Meiwind lichtte zachtzinnig, zonder geweld, de gordijnen op, bolde ze als zeilen en dreef ze tot midden in de kamer - dan zonken ze weer stil terug - het was als het uitademen van een slapend kind.

Vinduet var åbent - den kølige majvind blæste forsigtigt, uden at være aggressiv, op i gardinerne, fyldte dem som sejl og førte dem ind i midten af rummet - og så faldt de stille tilbage igen - det var som at indånde ud af et sovende barn.

Boven den bos vochtige hyacinthen, die ze in twee handen hield omklemd, mond en neus erin begraven, keek Ina ernaar - haar hart bonsde van een zacht, heftig verheugen, ze voelde het in haar keel - en als toen ze een kind was, liet ze de woorden van haar gedachten deinen op den maatslag van haar hart: de winter is voorbij...

Over skoven kiggede Ina på de fugtige hyacinter, som hun holdt i sine to hænder og begravede sin mund og næse i dem - hendes hjerte bankede af en blid, heftig glæde, hun kunne mærke det i sin hals - og som da hun var barn, lod hun ordene i sine tanker svaje med hjertets slag: Vinteren er forbi...

de winter is voorbij...

Vinteren er forbi...

de winter is voorbij...

Vinteren er forbi...

Maar even, want dadelijk sloeg ze de oogen neer en dronk met dieper, inniger teugen den zwaren vochtigen geur.

Men kun et øjeblik, for straks slog hun øjnene ned og indtog den tunge, fugtige duft med dybere, mere intime slurke.

Het was meer dan de geur der jonge sappen van de weerkeerende lente, het was de geur van haar jeugd, van haar verleden en nu ze met gesloten oogen haar gezicht begraven hield, leek het, als sloegen de poorten van haar ziel wijd open en kwam haar heele jeugd op haar af,

Det var mere end duften af de unge safter fra forårets tilbagevenden, det var duften af hendes barndom, af hendes fortid, og nu hvor hun begravede sit ansigt i sine hænder med lukkede øjne, var det, som om dørene til hendes sjæl åbnede sig helt op, og hele hendes barndom kom til hende.

de gansche stoet van jaren en dagen, tot de prilste toe - met hun gevoelens, gebeurtenissen en ontmoetingen, stonden van dag en schemering - geluiden, luchten, stemmen van menschen,

Hele rækken af år og dage, helt ned til de mest spæde - med deres følelser, begivenheder og møder, dagen og skumringen - lyde, lugte, menneskers stemmer.

reuken in huis, ze liet het trillend over zich komen in bewogenheid en gelukzalige verwondering, omdat dit mogelijk was, dat al dit ontslapene, lang-vergetene opgewekt werd en herboren tot bijna ontstellende scherpheid en duidelijkheid door geur van hyacinthen.

Hun lod det ryste over sig i bevægelse og lykkelig forundring, fordi det var muligt, at alt dette sovne, længe glemte blev vækket og genfødt med næsten forbløffende skarphed og klarhed ved duften af hyacinter.

Het scheen haar, als was haar eigen ziel een photografische plaat, schijnbaar grauw en effen, maar waarop in het ontwikkelend bad evenzoo ontstellend duidelijk en verwonderlijk de beelden verschijnen, die tevoren niet zichtbaar bestonden.

Det virkede for hende, som om hendes egen sjæl var en fotografisk plade, tilsyneladende grå og jævn, men hvor billederne, der før ikke var synlige, dukkede op lige så forbløffende tydeligt og forunderligt i det udviklende bad.

Geur was dan het ontwikkelingsbad der herinnering, maar geur niet alleen - ook muziek, en somwijlen behoefde het zelfs niet meer dan eenig vaag en onbepaald gerucht, regen en wind, een roep van buiten in den avond te wezen - die haar onvoorbereid terugvoerde naar de verten van het verleden.

Duften var således hukommelsens udviklingsbad, men ikke kun duften - også musik, og nogle gange krævede det ikke engang et vagt og ubestemt lyde, regn og vind, et råb udefra om aftenen - som uforberedt førte hende tilbage til fortidens dybder.

Wat wonderlijk was dit - dat de indrukken uit haar vroegste jeugd het sterkst in haar voortbestonden - het machtigst haar ontroerden in het herdenken, -

Hvor forunderligt var det - at indtrykkene fra hendes tidligste barndom var de stærkeste i hende - de mest bevægende at tænke tilbage på -

alles uit dien onbewusten tijd, toen ze zelf niet wist dat ze luisterde en oplette en toch scherper moest hebben opgelet, inniger geluisterd dan ooit later, toen de gebeurtenissen kleuriger, feller schenen in het beleven, toen ze bewust luisterde en keek en genoot - en die toch maar een verzwakte herdenking hadden gelaten.

alt fra denne ubevidste tid, hvor hun ikke selv vidste, at hun lyttede og iagttog, og alligevel må have iagttaget og lyttet mere intenst end nogensinde senere, da begivenhederne syntes mere farverige, mere intense, da hun bevidst lyttede og så og nød - og alligevel kun havde efterladt en svag hukommelse.

En als altijd weer vertastte en verdwaalde haar denken in die eene wijde verwondering, dat lokkende vreemde geheim - wat herinnering wel wezen mocht, die sterfelijkheid en vergankelijkheid te boven ging en scheen te logenstraffen - tot ze weer in het geheel niet dacht, alleen diep en vol ademde in den geur,

Og som altid fortabte og forvirrede hendes tanker sig i denne ene brede forundring, det lokkende fremmede mysterium - hvad hukommelse måske var, der overgik dødelighed og forgængelighed og syntes at lyve - indtil hun slet ikke tænkte mere, blot åndede dybt og fuldt i duften.

terwijl de wind de zware gordijnen spelend voortdreef met zijn adem en haar geheele wezen zich leek te verwijden, zich tot zijn uiterste vermogen leek in te spannen om alle weelde te kunnen bevatten.

Mens vinden blæste de tunge gardiner frem og tilbage med sin ånde, og hele hendes væsen syntes at udvide sig, at anstrenge sig til at rumme al overflod.

Er werd geklopt.

Der blev banket på.

‘Daar is de dokter, juffrouw.’

'Det er lægen, frøken.'

‘De dokter!’

'Lægen!'

Ze sprong op en legde de hyacinthen neer, het verleden viel van haar af.

Hun sprang op og lagde hyacinterne ned, fortiden faldt fra hende.

Het heden snoerde eng om haar heen: ze was negentien jaar, ze leefde bij vreemden omdat ze het thuis niet had kunnen houden - ze zat al twee dagen vrijwillig opgesloten, in onvree met elkeen en met zichzelf, verstrikt in twisten, als een vogel in den draad, en naar de eenzaamheid als naar een laatste wijkplaats weggevlucht.

Nu var hun i nutiden: nitten år gammel, boende hos fremmede, fordi hun ikke havde kunnet blive hjemme - to dage frivilligt indespærret, i uenighed med alle og med sig selv, fanget i stridigheder, som en fugl i et net, og flygtet til ensomheden som til en sidste tilflugtssted.

‘Kunt u den dokter ontvangen, juffrouw?’

'Kan De modtage lægen, frøken?'

‘Ik heb geen dokter noodig, mijn hoofdpijn is over,’ wilde ze zeggen, - toen hoorde ze hem met Mary beneden uit de kamer komen en zijn stem onder aan de trap en dan beider stemmen, het teemend, kraakdeftig praten van Mary boven zijn doffer brommen.

'Jeg har ikke brug for en læge, min hovedpine er væk,' ville hun sige - da hørte hun ham komme ud af værelset med Mary og hans stemme nedenfor trappen og dernæst begges stemmer, Marys livlige, skingende tale over hans mere dæmpede mumlen.

Als ze eens klagen durfde!

Hvis hun nu bare turde klage!

Klagen over haar als over een schoolkind tegen een man, dien ze niet kende en die nu misschien met Mary over haar hoofdschudde en glimlachte.

Klage over hende som et skolebarn over for en mand, som hun ikke kendte, og som nu måske rystede på hovedet og smilede over hende sammen med Mary.

Dat gesprek moest uit zijn en dadelijk.

Denne samtale måtte slutte, og det måtte være nu.

‘Vraag den dokter, of hij boven komt, Bartje.’

'Spørg lægen, om han vil komme op, Bartje.'

Haar stem klonk gebiedend en ongeduldig, het meisje trok de deur toe; ze wachtte snel ademend, tot felheid en verweer gereed.

hendes stemme lød bemyndigende og utålmodig, pigen trak døren til sig; hun ventede med forpustet ånde, klar til at blive vred og forsvare sig.

Voor haar op de tafel zag ze de bloemen en ze keek ernaar en de gedachte ving haar en bevreemdde haar, dat ze die maar behoefde op te nemen, hun geuren te drinken om mild en week te worden, om zich van zichzelf te verlossen met haar kleine woede en haar kleinen trots, en grooter, wijder, vrijer zichzelf terug te vinden, maar ze wilde niet, ze kon niet.

På bordet foran hende så hun blomsterne, og hun kiggede på dem, og tanken greb hende og forbløffede hende, at hun blot behøvede at tage dem op, at indånde deres duft for at blive mild og blød, for at frelse sig selv fra sin lille vrede og sin lille stolthed, og at finde sig selv større, bredere, friere - men hun ville ikke, hun kunne ikke.

Het heden had haar vast, stond haar na, beet scherp op haar in - ze kon er zich niet aan onttrekken.

Nuet holdt hende fast, fulgte hende, bed i hende - hun kunne ikke slippe ud af det.

Ineens zwegen de stemmen, ze hoorde hen de trap opkomen - beneden sloeg een deur, Mary was in de woonkamer gegaan.

Pludselig tav stemmerne, hun hørte dem komme op ad trappen - nedenfor lukkede en dør, Mary var gået ind i stuen.

En terwijl zij zich afvroeg, hoe de dokter er uit zou zien en wat soort man hij kon wezen, bedacht ze tegelijk met schrik, dat ze niet wist wat ze hem zeggen moest.

Og mens hun spekulerede over, hvordan lægen så ud, og hvilken slags mand han kunne være, indså hun samtidig med frygt, at hun ikke vidste, hvad hun skulle sige til ham.

Ze was immers niet ziek - en ze had hem zelf niet gevraagd te komen!

Hun var trods alt ikke syg - og hun havde ikke selv bedt ham om at komme!

Snel wendde ze zich om naar den spiegel, glimlachte vluchtig, streek zich door het haar.

Hurtigt vendte hun sig mod spejlet, smilede kortvarigt og strøg sig gennem håret.

Als ze hem de waarheid eens zei - misschien, dat hij haar wel begreep - de warmte van dat hopen streek even door haar heen.

Hvis hun nu fortalte ham sandheden - måske ville han forstå hende - varmen fra dette håb strømmede gennem hende et øjeblik.

Ze stond overeind naast haar stoel, toen hij binnenkwam. ‘U bent hier toch niet opzettelijk voor mij alleen?’

Hun stod op ved sin stol, da han kom ind. "Du er vel ikke kommet herhen specielt for mig alene?"

‘O neen, mevrouw Rutgers had mij noodig. Een kleinigheid, maar nu ik hier toch was, vroeg ze mij... Al een paar dagen hoofdpijn? Temperatuur opgenomen?’

"Nej, fru Rutgers havde brug for mig. En lille ting, men nu jeg alligevel var her, spurgte hun mig... Har du haft hovedpine i et par dage? Har du taget din temperatur?"

Hoe belachelijk was dat. Ziek zijn -, temperatuur opnemen, een plichtmatig-bezorgd gezicht tegenover haar. Als ze het zonder ophef vertelde, zou het misschien niet te buitensporig klinken.

Hvor latterligt var det. At være syg - at tage sin temperatur, et pligtskyldigt bekymret ansigt over for hende. Hvis hun fortalte det uden at gøre et stort nummer ud af det, ville det måske ikke lyde så ekstremt.

‘Ik heb geen temperatuur opgenomen, ik ben niet ziek, ik zit hier alleen om... om eens een paar dagen te rusten.’

"Jeg har ikke taget min temperatur, jeg er ikke syg, jeg sidder her bare for at... for at hvile et par dage."

‘En waarom hebt u dat dan niet gezegd?’

"Og hvorfor sagde du det ikke?"

Ze zweeg, hij ging zitten, en keek glimlachend naar haar op, ze keek op hem neer en glimlachte ook.

Hun var tavs, han satte sig ned og så smilende op på hende, hun så ned på ham og smilede også.

Hij had een aardig, rond, glad gezicht, lieve oogen, jongensoogen, hij zou vijfendertig jaar zijn.

Han havde et sødt, rundt, glat ansigt, søde øjne, unge øjne, han ville være 35 år gammel.

Hij was anders dan de anderen, - dat was volkomen duidelijk.

Han var anderledes end de andre, - det var helt tydeligt.

Het was prettig, hem onverwacht hier te hebben en wat met hem te praten.

Det var rart at have ham her uventet og at tale med ham.

Ze voelde verlangen hem veel te vertellen, hem veel van zichzelf te vertellen.

Hun følte lyst til at fortælle ham meget, at fortælle ham meget om sig selv.

Hij vond haar aardig, het was in zijn oogen -, ze was ook aardig, ze had het in den spiegel gezien.

Han syntes, hun var sød, det var i hans øjne -, hun var også sød, hun havde set det i spejlet.

Omdat hij haar aardig vond, zou het haar licht vallen, met hem te praten.

Fordi han syntes, hun var sød, ville det være nemt for hende at tale med ham.

Maar hij moest beginnen.

Men han måtte begynde.

Ze bleef half afgewend tegen den schoorsteen geleund, hij keek naar haar, ze voelde het, in haar gedachten overzag ze haar eigen gestalte, vroeg zich af hoe hij haar japon zou vinden en de kleur van haar huid.

Hun stod halvt vendt mod skorstenen, han så på hende, hun følte det, i sine tanker overså hun sin egen figur og spekulerede på, hvad han ville synes om hendes kjole og hendes hudfarve.

‘Waarom hebt u dan, met vertreding van de waarheid, voorgewend dat u hoofdpijn had?’

"Hvorfor foregav du så, at du havde hovedpine, selvom det ikke var sandt?"

Ze lachte, haar hart werd warm. Vreemd, zooeven toen ze meende, dat Mary als een kind over haar sprak, stak de drift al in haar op -, nu hij tot haar sprak als tot een kind, voelde ze zich tevreden en gestreeld. Ze ging van den schoorsteen weg en kwam tegenover hem zitten.

Hun lo, hendes hjerte var varmt. Mærkeligt, lige før mente hun, at Mary talte om hende som et barn, og allerede da følte hun sig irriteret - nu han talte til hende som til et barn, følte hun sig tilfreds og smigret. Hun gik væk fra skorstenen og satte sig overfor ham.

‘Als u wilt, zal ik het u vertellen, maar het is een heele geschiedenis.’

"Hvis du vil, vil jeg fortælle dig det, men det er en lang historie."

‘Ik luister.’ Hij zette zich recht op.

"Jeg lytter." Han satte sig op.

‘Maar zoo niet. Het is geen verhaaltje. Ik meen, dat er heel veel mee samenhangt.

"Men nej. Det er ikke en lille historie. Jeg mener, der er meget, der hænger sammen med det."

Maar eigenlijk is het ook gauw genoeg gezegd.

"Men faktisk er det også nemt nok at sige."

Ik ben lastig, driftig en onverdraagzaam - ik lig met iedereen overhoop en ‘sympathieke’ menschen kan ik niet uitstaan.

"Jeg er besværlig, irritabel og utålmodig - jeg skændes med alle, og jeg kan ikke udholde 'sympatiske' mennesker."

Ik ben hier nog geen drie maanden en ik heb al drie dozijn scènes gemaakt.

"Jeg har ikke været her i tre måneder, og jeg har allerede lavet tre dusin scener."

Overigens komen die hier niet voor.

"Iøvrigt sker de ikke her."

Iedereen hier is bedaard en beschaafd en heeft goede manieren.

"Alle her er rolige og høflige og har gode manerer."

Tot in het derde en vierde geslacht. Tot de os en de ezel en de vreemdeling toe.

"Indtil tredje og fjerde generation. Indtil oksen og æslet og den fremmede."

Ik geef altijd de verkeerde antwoorden en doe altijd de verkeerde dingen mooi en de mooie dingen verkeerd.’

"Jeg giver altid de forkerte svar og gør altid de forkerte ting smukt og de smukke ting forkert."

Ze onderbrak zichzelf en lachte: ‘Onzin, wat ik daar zeg.

Hun afbrød sig selv og lo: "Det er noget sludder, det jeg siger."

Nu bent u op de hoogte.’

"Nu ved du det."

Hij lachte.

Han lo.

‘U lacht om wat ik zeg. Goed - ik ben grootmoedig vandaag. Weet u wel dat ik anders best een moord kan begaan aan iemand die mij uitlacht? Nog wel om minder. Den eersten dag aan tafel wou ik Rutgers vermoorden met een vruchtenmesje.’

"Du griner af det, jeg siger. Godt - jeg er generøs i dag. Ved du godt, at jeg ellers ville kunne myrde en person, der grinede af mig? Selv for mindre. Den første dag ved bordet ville jeg have myrdet Rutgers med en frugtkniv."

Hij lachte weer.

Han lo igen.

‘Het klinkt zot en het was heelemaal niet zot.

"Det lyder tosset, og det var slet ikke tosset."

Ik ben hier op een Woensdag gekomen, in Februari.

"Jeg kom her en onsdag i februar."

Op Woensdag is hier vrouwenkiesrechtkrans, dan zitten er beneden in de moderne kamer, op de praktische stoelen rondom de doelbewuste tafel allemaal hoogstaande, ernstige, edele, knappe, ontwikkelde en hygienisch-gekleede dames - en ik heb het op dien vreeselijken dag onderstaan over die hoogstaande, edele, knappe, sympathieke dames 's middags aan tafel oneerbiedige dingen te zeggen.

"På onsdage er der kvinders valgret her. Så sidder der nogle højtstående, alvorlige, noble, smukke, udviklede og hygiejnisk klædte damer i den moderne stue nedenunder på de praktiske stole omkring det formålsrettede bord - og jeg gjorde mig skyldig i at sige respektløse ting om disse højtstående, noble, smukke, sympatiske damer om eftermiddagen ved bordet den frygtelige dag."

Ja, dat moet u niet onderschatten.

"Ja, det bør du ikke undervurdere."

Mary deed het ook niet. Ik zie haar nog, met haar verwaand snoekenmondje en haar ronde leege oogen - zegt u het nu eens zelf; lijken niet alle vrouwenkiesrechtdames op elkaar, of zou het alleen komen omdat ze zich allemaal precies eender kleeden?

"Det gjorde Mary heller ikke. Jeg kan stadig se hende med hendes forfængelige smil og hendes runde tomme øjne - sig det nu selv; ligner alle kvinders valgret damer ikke hinanden, eller skyldes det bare, at de alle klæder sig på nøjagtigt ens?"

Daar loop ik allang over te tobben, het is bepaald een probleem voor mij!

"Det har jeg længe tænkt over, det er bestemt et problem for mig!"

‘Dat lossen we later op. Mevrouw Rutgers richtte zich op... fier als een pauw, ondanks haar onbetamelijke dikte, en begon mij de les te lezen, met haar kraakdeftige stem. Mijnheer Rutgers at rijstebrij...’

"Det løser vi senere. Fru Rutgers rettede sig op... stolt som en påfugl, på trods af hendes uanstændige tykkelse, og begyndte at irettesætte mig med sin skarpe stemme. Hr. Rutgers spiste grød..."

Hij lachte luid, ze keek verontwaardigd.

Han lo højt, hun så forarget ud.

‘Ja, u moet niet boos zijn. Wat hebt u tegen rijstebrij?’

"Ja, du skal ikke blive vred. Hvad har du imod grød?"

‘Precies hetzelfde wat ik tegen “sympathieke” menschen heb. Die rijstebrij had mij moeten waarschuwen - maar ik verstond het niet, en ging er roekeloos tegen in. Ik had moeten voelen dat er van een man, die zóó rijstebrij at als hij deed, voor een meisje niets was te hopen.’

"Præcis det samme som jeg har imod 'sympatiske' mennesker. Den grød burde have advaret mig - men jeg forstod det ikke og gik uklogt imod den. Jeg burde have forstået, at der ikke var noget håb for en pige med en mand, der spiste grød som han gjorde."

‘En wat hoopte u dan?’

"Og hvad håbede du så?"

‘Dat hij mij helpen zou.

"At han ville hjælpe mig."

Dat hij zou voelen, hoe ellendig en vernederd ik mij voelde - al hield ik mij goed, maar ik gloeide als vuur - toen Mary mij terechtwees als een klein kind, den eersten dag,

"At han ville forstå, hvor elendig og ydmyget jeg følte mig - selvom jeg holdt mig i skak, men jeg glødede som ild - da Mary irettesatte mig som et lille barn, den første dag."

en over die malle wijven met hun uitgestreken gezichten sprak als een voortreffelijke vrouwenschaar, waar ik, nietig wurm, met eerbied tegen op moest zien - dat hij ridderlijk zou zijn, dat hij iets liefs, iets goedigs, of iets grappigs zou hebben gezegd.

og talte om de tåbelige kvinder med deres opstillede ansigter som en fornem kvindeflok, som jeg, en ubetydelig orm, måtte se op til med respekt - at han ville være ridderlig, at han ville sige noget sødt, noget godt eller noget sjovt.

Die leelijke frik, die pedante kwast. Is dat een man?

Den grimme fyr, den pedantiske nar. Er det en mand?

Ik hoor het nog, met die neusstem, “grapjes, die niet te pas komen over hoogstaande vrouwen” of hij voor zijn klas stond.

Jeg kan stadig høre ham sige med den nasale stemme: "Jokes, der ikke er passende om højtstående kvinder", eller når han stod foran sin klasse.

Hij kan mij niet uitstaan en ik, o, ik vind hem afschuwelijk.

Han kan ikke udstå mig, og jeg, åh, jeg finder ham afskyelig.

Het tegen deel van alles wat ik mij voorstel dat een man moet zijn.’

Det modsatte af alt, hvad jeg forestiller mig, at en mand skal være."

‘En toen wilde u hem te lijf met een vruchtenmesje.’

"Og så ville du angribe ham med en frugtkniv."

‘U moet niet zoo lichtvaardig praten over drift,’ zei ze plotseling ernstig.

"Du bør ikke tale så let om vrede," sagde hun pludselig alvorligt.

‘Het is veel erger dan u denkt - het maakt je tot een beest, je stem wordt rauw, je gezicht wordt leelijk, je wilt bloed zien, je wilt wurgen.

"Det er meget værre, end du tror - det gør dig til et dyr, din stemme bliver rå, dit ansigt bliver grimt, du vil se blod, du vil kvæle nogen."

Uren nadat ik driftig ben geweest, moet ik soms nog denken aan de afschuwelijke dingen, die ik heb gezegd en gewild.

Timer efter at jeg har været vred, tænker jeg nogle gange stadig på de frygtelige ting, jeg har sagt og ønsket.

Het is zoo gruwelijk en zoo vreemd...

Det er så grusomt og så mærkeligt..."

“Buiten zichzelf zijn” is er een prachtige uitdrukking voor.

"At være ude af sig selv" er en smuk udtryk for det.

En iedereen kan het mij maken, en alles, de geringste, het onnoozelste.

Og alle kan irritere mig, og alt, selv de mindste, mest tåbelige ting.

Zooeven toen u met Mary stond te praten.

For eksempel da du stod og talte med Mary lige før."

Wat zei ze?

Hvad sagde hun?

Had ze het over mij?

Talte hun om mig?

Juist, dat voelde ik. En wat vertelde ze?’

Præcis, det kunne jeg mærke. Og hvad fortalte hun?"

‘Ik weet niet of ik het u zeggen mag!’

"Jeg ved ikke, om jeg må fortælle dig det!"

‘Ik weet ook niet of u het mij zeggen mag - maar u zegt het mij wel.’

"Jeg ved heller ikke, om du må fortælle mig det - men du fortæller mig det alligevel."

‘Ze heeft mij geen geheimhouding gevraagd en het is misschien zelfs beter dat u het weet. Ze hebben van uw thuis over u geschreven.’ Ze sprong op en keek hem fel aan.

"Hun bad mig ikke om at holde det hemmeligt, og det er måske endda bedre, at du ved det. De har skrevet om dig i din hjemby." Hun sprang op og kiggede ham skarpt i øjnene.

‘Ze hebben? Wie hebben? Otto en Josefine niet. Otto wilde het niet - en nu heeft Annie het toch gedaan. Mijn aanstaande schoonzuster, dat zelfzuchtige wezen, waar mijn broer verliefd op is. En wat, wat heeft ze geschreven?’

"De har? Har hvem? Ikke Otto og Josefine. Otto ville ikke - og nu har Annie alligevel gjort det. Min kommende svigerinde, det egoistiske væsen, som min bror er forelsket i. Og hvad, hvad har hun skrevet?"

Ze was wit en trilde.

Hun var bleg og rystede.

‘Als u nu eens tenminste probeerde kalm te blijven. Toe.’ Ze ging zitten.

"Prøv i det mindste at bevare roen. Kom nu." Hun satte sig ned.

‘Wat stond er in dien brief?’

"Hvad stod der i det brev?"

‘Dingen, die verleden jaar en voorverleden jaar gebeurd zijn - en waarbij u betrokken was. Dat u...’

"Ting, der skete sidste år og året før - og hvor du var involveret. At du..."

‘Dat ik...’

"At jeg..."

‘Dat u om een onderwijzeres van uw school uit een raam bent gesprongen.’

"At du sprang ud af et vindue efter en lærerinde fra din skole."

Ze werd gloeiend rood en sloeg de handen voor het gezicht, haar stem klonk gesmoord.

Hun blev rød i ansigtet og slog hænderne foran sit ansigt, hendes stemme lød kvællet.

‘En dat schrijft Annie aan Mary en Mary vertelt het aan Herman en aan Gerda en aan Erik en morgen weet Coba het en volgende week weten al die edele, brave, hoogstaaande zielen het zoogoed als de edele, brave, hoogstaande zielen ginds het weten - en kunnen ze hun waardige hoofden schudden, en lachen om het gekke kind of misschien medelijden met haar hebben.

"Og det skriver Annie til Mary, og Mary fortæller det til Herman og til Gerda og til Erik, og i morgen vil Coba vide det, og næste uge vil alle de ædle, gode, højtstående sjæle derovre også vide det - og de kan ryste deres værdige hoveder og grine af det skøre barn eller måske have medlidenhed med hende."

Begint u te begrijpen, dat ik ze allemaal haat?

Begynder du at forstå, at jeg hader dem alle sammen?

En dat wist u dus allemaal precies, toen u hier de trap op kwam?’

Og det vidste du altså helt præcist, da du kom op ad trappen her?"

Hij knikte van ja, ze vloog op.

Han nikkede ja, og hun fløj op.

‘Mary heeft u naar boven gestuurd om te zien of ik mij ook tusschentijds verhangen had,’ gilde ze buiten zichzelf.

"Mary sendte dig op for at se, om jeg ikke også havde hængt mig selv op i mellemtiden," råbte hun oprevet.

‘Ze denken zeker dat het een pretje is, een soort van hebbelijkheid of liefhebberij.

"De synes sikkert, at det er sjovt, en slags hobby eller forelskelse."

Als Pennewip, weet u wel: “hij-doet-die-dingen-voor-zijn-plezier.”

Som Pennewip, du ved: "han gør de ting for sjov."

Hoort u ook tot die heldhaftige geesten, die zoo kloekmoedig hebben uitgemaakt, dat zelfmoord “laf” is?

Hører du også til de heltemodige sjæle, som så tappert har erklæret, at selvmord er "fejt"?

Vertel ze uit mijn naam, als u het weer eens hoort, dat ze het eens probeeren moeten, uit een raam of in het water.’

Fortæl dem på mine vegne, hvis du hører det igen, at de også skal prøve det en gang - ud af et vindue eller i vandet."

Ze ging weer stil zitten.

Hun satte sig igen stille ned.

‘Nu vindt u mij natuurlijk ook gek - net als de rest.’

"Nu synes du selvfølgelig også, at jeg er skør - ligesom alle andre."

‘Ik weet werkelijk niet of ik “ja” of “neen” moet zeggen om u kalm te houden. U bent precies een vaatje buskruit op het oogenblik.’

"Jeg ved virkelig ikke, om jeg skal sige "ja" eller "nej" for at berolige dig. Du er lige et tøndepulver på nuværende tidspunkt."

‘Als u alles wist.

"Hvis du vidste det hele."

Hebt u wel eens gedroomd dat u plotseling in de nauwte tusschen vier muren ontwaakte, tusschen vier, enge, hooge dichtgemetselde muren, zonder uitweg?

Har du nogensinde drømt om at vågne pludselig i en fængselscelle mellem fire høje, smalle, murstensvægge uden nogen udvej?

Niet?

Nej?

Ik denk, dat het kwam van een wonderlijken roman, waar iets in voorkwam van een non, die ze zoo ingemetseld hadden.

Jeg tror, det kom fra en mærkelig roman, hvor der var en nonne, som de havde muret inde."

Ik droom de gekste dingen, ik zou ze niet kunnen vertellen - en u zoudt me niet gelooven.

"Jeg drømmer de mest skøre ting. Jeg ville ikke engang kunne fortælle dig dem - og du ville ikke tro mig."

Soms heb ik het gevoel, dat ik tien jaar van mijn leven zou willen geven om te weten wat droomen beduidt - en nog tien andere om te weten wat herinnering is.’

"Nogle gange føler jeg, at jeg ville give ti år af mit liv for at vide, hvad drømmene betyder - og ti andre for at vide, hvad hukommelse er."

‘U bent verkwistend met uw jaren en u zoudt gauw aan een eind zijn -, er zijn nog zooveel meer geheimen dan die twee alleen.’

"Du spilder dine år, og du vil snart ende - der er så mange flere hemmeligheder end de to alene."

‘En als ik ze weten mocht, die geheimen -, allemaal -, voor één enkel oogenblik -, en daarna dood -, zoudt u mij beklagen? Is dat dan leven, wat wij doen, altijd in den nacht, altijd op den tast?’

"Og hvis jeg kendte dem, hemmelighederne - alle - i et enkelt øjeblik - og derefter døde - ville du så beklage mig? Er det dét, livet er, hvad vi gør, altid i mørket, altid på tå?"

‘Zoo denkt u stellig niet altijd.’

"Det tror du sikkert ikke altid."

‘Zoo denk ik gewoonlijk niet -, dat is juist zoo wonderlijk.

"Det gør jeg normalt ikke - det er netop så mærkeligt."

Als iemand mij lief vindt en van mij houdt en mij begrijpt -, of als ik voel, dat ik van de menschen houd - niet van de menschen die ik ken, maar van de menschen die ik niet ken -, of als een vriend de “Kleine Nacht-muziek” voor mij speelt en mij daarna zegt, dat hij voor niemand in de heele wereld zoo mooi spelen kan...’

"Hvis nogen elsker mig og holder af mig og forstår mig - eller hvis jeg føler, at jeg elsker mennesker - ikke de mennesker, jeg kender, men de mennesker, jeg ikke kender - eller hvis en ven spiller 'Kleine Nachtmusik' for mig og derefter fortæller mig, at han ikke kan spille så smukt for nogen anden i hele verden..."

ze zweeg en stond glimlachend verzonken als in herinnering.

Hun var tavs og stod smilende fordybet i minderne.

‘U vertelde mij van een droom en van vier gemetselde muren.’

"Du fortalte mig om en drøm og fire murstenmure."

‘Ik weet het niet meer,’ zei ze zacht en slap, ‘ik ben bang dat ik er teveel ophef van maak. Het was misschien een heel banaal geval. Hebt u wel eens voor iemand geknield?’

"Jeg kan ikke huske det mere," sagde hun blidt og sløvt, "jeg er bange for, at jeg gør for meget ud af det. Det var måske et helt banalt tilfælde. Har du nogensinde knælet for nogen?"

Hij glimlachte en schudde ontkennend het hoofd.

Han smilede og rystede benægtende på hovedet.

‘Ik weet precies hoe belachelijk het is. Ik heb een heel scherp gevoel voor het belachelijke -, ik weet precies, als ik zelf iets belachelijks doe, of als ik mij aanstel.

"Jeg ved præcis, hvor latterligt det er. Jeg har en meget skarp sans for det latterlige - jeg ved præcis, når jeg selv gør noget latterligt, eller når jeg opfører mig på en måde."

Maar toen was het niet belachelijk.

"Men dengang var det ikke latterligt."

Het werd het pas toen zij lachte.

"Det blev det først, da hun grinede."

Voelt u wat ik bedoel?

Forstår du, hvad jeg mener?"

Toen zij ermee spotte werd het bespottelijk.

"Da hun gjorde grin med det, blev det latterligt."

En ik zelf heelemaal.

"Og jeg selv blev helt latterlig."

En alles wat ik al die maanden had gezegd en gedaan -, de versjes, de briefjes, het uren wachten in den regen.

"Og alt det, jeg havde sagt og gjort i alle de måneder - digte, små sedler, at vente i timevis i regnen."

Dat had ik al die maanden niet gevoeld, niet vermoed - al die maanden dat zij een vertooning van mij maakte voor anderen -, en toen ik het ineens besefte, alsof de bliksem in mijn hersens sloeg -, en toen mijn “ideaal” daar stond en lachte - giechelde als een winkeljuffrouw - dat was het ontwaken tusschen vier gemetselde muren en nergens een uitweg,

"Det havde jeg ikke følt eller anet i alle de måneder - alle de måneder, hvor hun gjorde mig til grin for andre - og da jeg pludselig indså det, som om lynet slog ned i min hjerne - og da mit 'ideal' stod der og grinede - grinende som en butiksassistent - det var som at vågne op mellem fire murstensvægge uden nogen udvej."

Ik voel wel -, nu ik het zeg, klinkt het allemaal flets en flauw, onecht misschien -, het overtuigt mijzelf nauwelijks meer.

"Jeg føler det - nu jeg siger det, lyder det helt fladt og svagt, måske uægte - det overbeviser mig næppe længere."

En toen leek het mij de eenige, de natuurlijke, de aangewezen oplossing.

"Og dengang syntes jeg, at det var den eneste, den naturlige, den rigtige løsning."

Is het niet wonderlijk, dat ik het nu, na zoo kort, nauwelijks meer navoelen kan?

"Er det ikke mærkeligt, at jeg nu, efter så kort tid, næsten ikke kan genkalde det?"

De meeste menschen zouden de gevolgtrekking maken, dat het toen ook niet “echt” was, maar ik weet beter.’

"De fleste mennesker ville konkludere, at det heller ikke var 'ægte' dengang, men jeg ved bedre."

‘Natuurlijk. Onweer gaat voorbij en was toch ook “echt”, zoolang het er was.’

"Selvfølgelig. En storm går over, og den var også 'ægte', så længe den varede."

‘Ik ben blij dat u zoo denkt -, en dat u mij niet als de anderen bij voorbaat oppervlakkig vindt.’

"Jeg er glad for, at du tænker sådan - og at du ikke synes, jeg er overfladisk som de andre."

‘Altijd de “anderen”!’

"Altid 'de andre'!"

Ze bloosde.

Hun rødmede.

‘U hebt gelijk.

"Du har ret."

Ik geef meer om ze, en om hun oordeel vooral, dan ik erken.

"Jeg bekymrer mig mere om dem - og især om deres mening - end jeg indrømmer."

Soms -, en soms ben ik dan weer zoo geweldig zeker van mij-zelf en zoo trotsch.

"Nogle gange - og så er jeg igen så sikker på mig selv og så stolt."

Het eene oogenblik ben ik volkomen anders dan het andere -, alsof ik niet één mensch was, met één hart en één paar oogen -, maar honderd menschen, met honderd harten en honderd paren oogen.

"Det ene øjeblik er jeg helt anderledes end det andet - som om jeg ikke var én person med ét hjerte og ét par øjne - men hundrede personer med hundrede hjerter og hundrede par øjne."

Dat geeft zoo'n verward, onzeker gevoel.’

"Det giver sådan en forvirret, usikker følelse."

Hij antwoordde niet en peinsde even.

Han svarede ikke og tænkte et øjeblik.

‘Hoe komt u hier, juist hier?’

"Hvordan er du endt her, lige her?"

‘Beschikking van hoogerhand. Deze verbintenis is in den vrouwenkiesrecht-hemel gesloten. Mary, mijn gastvrouw, en mijn zuster Josefine, kennen elkaar al jaren - door de banden der propaganda saâmgesnoerd - ze vinden elkaar sympathiek. En ik had geen voorkeur.’

"En beslutning fra en højere instans. Denne forbindelse blev indgået i kvindernes valgrettigheds himmel. Mary, min værtinde, og min søster Josefine, har kendt hinanden i årevis - bundet sammen af propagandabånd - de synes godt om hinanden. Og jeg havde ingen præference."

‘En wie hebt u hier nu leeren kennen? Het zusje - hoe heet ze? - Gerda, natuurlijk, maar ze is veel uit logeeren. Dat is jammer voor u.’

"Og hvem har du lært at kende her? Søsteren - hvad hedder hun? - Gerda, naturligvis, men hun er tit ude at overnatte. Det er en skam for dig."

‘Betrekkelijk - ze herinnert me altijd aan mijn eigen liefdelooze snoodheid.

"Relativt - hun minder mig altid om min egen kærlighedsløse ondskab."

Want ik durf het bijna niet te bekennen, maar in mijn hart kan ik de lieve, alom beminde Gerda óók niet zetten -, ze is zoo snoezig verliefd en zoo vol van Erik, die eigenlijk wiskunde had zullen studeeren en nu rechten doet tegen heug en meug, omdat hij de opvolger hoopt te worden van een kindschen oom aan een bank of zoo.’

"For jeg tør næsten ikke indrømme det, men i mit hjerte kan jeg heller ikke lide den søde, elskede Gerda - hun er så sødt forelsket og så fuld af Erik, som egentlig skulle have studeret matematik og nu studerer jura i al evighed, fordi han håber at blive efterfølgeren for en af sine onkler i en bank eller sådan noget."

‘En vindt u dat zoo erg?’ lachtte hij.

"Og synes du det er så slemt?" smilede han.

‘Maar natuurlijk vind ik het erg,’ zei ze met een opzettelijken geprikkelden nadruk, schoon ze geen oogenblik geloofde in zijn voorgewenden twijfel en wel voelde, dat hij haar erg-vinden begreep en dat het hem aantrok, ‘wie zou dat niet erg vinden.

"Men selvfølgelig synes jeg det er slemt," sagde hun med en bevidst irriteret understregning, selvom hun ikke troede et øjeblik på hans foregivne tvivl og følte, at han forstod hendes følelser og at det tiltrak ham, "hvem ville ikke finde det slemt."

Ik zou nooit willen trouwen met een man, die iets deed, waar hij geen zin in had en om “vooruitzichten” een mooie studie vergooide.’

"Jeg ville aldrig gifte mig med en mand, der gjorde noget, han ikke havde lyst til, og ødelagde en smuk uddannelse for 'perspektivers' skyld."

‘Meent u dat werkelijk?’

"Mener du det virkelig?"

Ze kreeg een kleur, maar ze bleef hem aanzien.

Hun rødmede, men hun kiggede stadig på ham.

‘Ja -, ik meen het heel echt,’ zei ze ernstig en vast ‘en ik weet precies waarom u het vraagt. Zal ik het zeggen?’

"Ja - jeg mener det helt alvorligt," sagde hun alvorligt og fast, "og jeg ved præcis, hvorfor du spørger. Skal jeg sige det?"

‘Als we het allebei weten? Wie zijn er nog meer?’

"Hvis vi begge ved det? Hvem er der ellers?"

‘De zuster van den aangebedene, Coba, medisch student.’

"Den elskede Coba, hendes søster, som studerer medicin."

‘Jawel, die ken ik -, nogal een pedantje, nietwaar?’

"Ja, jeg kender hende - hun er en smule pedantisk, ikke?"

‘En zoo leelijk -, en zoo onbehaaglijk met dien stijven knoedel en die piekharen in haar nek.’

"Og så grim - og så ubehagelig med den stive knude og de stikkende hår i nakken."

‘Ook al mee overhoop gelegen?’ plaagde hij.

"Også selvom hun er smuk?" Spurgte han drillende.

‘Och -, die opgeblazenheid omdat ze zich door wat boeken heeft heengegeten en een dood mensch in mootjes gesneden. Ze mogen zeggen wat ze willen, maar meisjes maken veel meer ophef van hun studie dan jongens.’

"Åh - denne arrogance, fordi hun har slugt nogle bøger og skåret en død person i småstykker. De kan sige, hvad de vil, men piger gør meget mere ståhej om deres studier end drenge."

‘Jawel,’ lachte hij, ‘dat kan wel waar zijn. Ze worden er een beetje topzwaar van, is het niet? De geleerdheid kijkt ze wat al te erg de oogen uit. Maar u gaat toch zelf ook studeeren?’

"Ja, det er nok rigtigt," grinede han, "de bliver lidt for hovmodige, ikke? Lærdommen gør dem lidt for stolte. Men du skal da også selv studere, ikke?"

‘Klassieken - ja, als ik het zoover brengen kan.

"Klassikere - ja, hvis jeg kan klare det."

Ik werk voorloopig voor mijn staatsexamen -, en misschien kies ik dan wel wat anders.

"Jeg arbejder foreløbigt på min statseksamen - og måske vælger jeg noget andet."

Over rechten heb ik ook gedacht -, pleiten zou heerlijk zijn - maar het wordt mij afgeraden juist omdat ik het mij te mooi voorstel.

"Jeg har også tænkt på jura - det ville være dejligt at føre sager - men det bliver ikke anbefalet til mig, netop fordi jeg synes, det er for spændende."

Daar voel ik wel voor - voor dat bezwaar.

"Det kan jeg godt forstå - den indvending."

Overigens zal ik dan mijn best doen, niet topzwaar te worden.’

"Iøvrigt vil jeg gøre mit bedste for ikke at blive for hovmodig."

‘Blijft u hier nog lang?’ glimlachte hij daarna, ‘in de vrijwillige ballingschap, meen ik.’

"Bliver du længe her?" Smilede han derefter, "i frivillig eksil, mener jeg."

‘Ik weet niet,’ zei ze met een blos, ‘ik voel me op het oogenblik eigenlijk veel verdraagzamer en toegeeflijker dan een uur geleden.

"Jeg ved ikke," sagde hun med en rødme, "jeg føler mig faktisk meget mere tolerant og imødekommende lige nu end for en time siden."

Buitensporig zachtzinnig.

"Uforholdsmæssigt mild."

De dingen hebben hun ergste verschrikkingen verloren -, nu ik ze heb kunnen zeggen.

"Tingene har mistet deres værste rædsler - nu jeg har kunnet sige dem."

Gelooft u niet, dat Javanen tot “amok” komen, omdat ze zoo gesloten zijn?

"Tror du ikke, at javanere går amok, fordi de er så lukkede?"

Ik dacht het vroeger al -, ik voel er soms iets van in mij, hoe ik “amok” zou maken als ik nooit iets loslaten mocht.

"Jeg tænkte det før - jeg føler nogle gange noget i mig selv, hvordan jeg ville gå amok, hvis jeg aldrig fik lov til at lukke noget ud."

Maar nu,’ ook met de bedoeling hem iets vriendelijks te zeggen en daardoor te behagen, zei ze warm, ‘nu ben ik dankbaar, omdat ik tegen u heb kunnen spreken, en als u het vraagt,

"Men nu," også med det formål at sige noget venligt til ham og på den måde glæde ham, sagde hun varmt, "nu er jeg taknemmelig, fordi jeg har kunnet tale med dig, og hvis du spørger."

dan zal ik naar de anderen gaan en vanmiddag als een toonbeeld van zachtzinnigheid aan tafel zitten - en rijstebrij eten, en met belangstelling en waardeering over Mary's dameskrans praten en voorlezen uit het “Maandblad” - tot het middernachtelijk uur.’

"Jeg vil gå over til de andre og sidde ved bordet som et eksempel på mildhed i eftermiddag - og spise risgrød og tale med interesse og påskønnelse om Marys dameskranke og læse højt fra 'Maandblad' - indtil midnat."

‘Heb ik werkelijk zooveel verdiend?’ vroeg hij glimlachend, maar ineens verlegen en teruggetrokken ook. De blijde, behaagzieke uitdrukking trok van haar gezicht weg, ze vond geen antwoord; in de stilte stond hij op en nam zijn hoed.

"Har jeg virkelig fortjent så meget?" Spurgte han smilende, men pludselig også genert og tilbagetrukket. Det glade, tilfredse udtryk forlod hendes ansigt, hun fandt ikke noget svar; i stilheden rejste han sig og tog sin hat på.

‘Ik kom over een paar dagen nog wel eens naar mevrouw Rutgers kijken.’

"Jeg kommer og besøger fru Rutgers igen om et par dage."

Hij zei het heel vriendelijk, maar heel zakelijk, het leek zóó naar de aankondiging van een doktersbezoek, dat het ‘graag’ niet over haar lippen kwam.

Han sagde det meget venligt, men meget formelt, det lignede så meget en meddelelse om et lægebesøg, at "gerne" ikke kom over hendes læber.

Het zou opdringerig en onbescheiden hebben geschenen, zichzelf als het doel van zijn bezoek voor te stellen.

Det ville have virket påtrængende og uhøfligt at præsentere sig selv som formålet med hans besøg.

Uit het raam keek ze hem na, maar hij keerde zich niet om. Ze werd gloeiend rood van schaamte, omdat zij het had verwacht en hij het nu niet had gedaan -; ze had ineens van het alleen-zijn met zichzelf genoeg en ging naar beneden.

Hun så ham efter fra vinduet, men han vendte sig ikke om. Hun blev gloende rød af skam, fordi hun havde forventet det, og han havde nu ikke gjort det -; hun var pludselig træt af at være alene med sig selv og gik ned.