Het venster stond open -, de koele Meiwind lichtte zachtzinnig, zonder geweld, de gordijnen op, bolde ze als zeilen en dreef ze tot midden in de kamer - dan zonken ze weer stil terug - het was als het uitademen van een slapend kind.

Ikkuna oli auki – viileä toukokuun tuuli avasi verhot hellästi, ilman voimaa, täytti ne kuin purjeet ja kantoi ne huoneen keskelle – sitten ne laskivat jälleen kauniisti alas – se oli kuin nukkuvan lapsen hengityksen ääni.

Boven den bos vochtige hyacinthen, die ze in twee handen hield omklemd, mond en neus erin begraven, keek Ina ernaar - haar hart bonsde van een zacht, heftig verheugen, ze voelde het in haar keel - en als toen ze een kind was, liet ze de woorden van haar gedachten deinen op den maatslag van haar hart: de winter is voorbij...

Ina katsoi hyasintteja, joita hän piti kahdessa kädessään ja joiden tuoksu täytti hänen suunsa ja nenänsä – hänen sydämensä hakkasi lempeästi ja voimakkaasti ilosta, ja hän tunsi sen kurkussaan – ja kuin lapsena, hän antoi ajatustensa sanojen kellua sydämensä lyönnin tahdittamana: talvi on ohi...

de winter is voorbij...

talvi on ohi...

de winter is voorbij...

talvi on ohi...

Maar even, want dadelijk sloeg ze de oogen neer en dronk met dieper, inniger teugen den zwaren vochtigen geur.

Mutta vain hetkeksi, sillä kohta hän laski silmänsä ja hengitti syvemmin ja tunteikkaammin raskaan, kostean tuoksun sisään.

Het was meer dan de geur der jonge sappen van de weerkeerende lente, het was de geur van haar jeugd, van haar verleden en nu ze met gesloten oogen haar gezicht begraven hield, leek het, als sloegen de poorten van haar ziel wijd open en kwam haar heele jeugd op haar af,

Se oli enemmän kuin kevään uusien mehujen tuoksu, se oli hänen nuoruutensa tuoksu, hänen menneisyyttään, ja nyt kun hän hautasi kasvojensa silmät suljettuina, tuntui kuin hänen sielunsa ovet avautuisivat täysin ja koko nuoruus tulisi hänen luokseen.

de gansche stoet van jaren en dagen, tot de prilste toe - met hun gevoelens, gebeurtenissen en ontmoetingen, stonden van dag en schemering - geluiden, luchten, stemmen van menschen,

Koko vuosien ja päivien sarja, aina alkuperäisimpään asti – tunteet, tapahtumat ja kohtaamiset, päivänvalo ja hämärä – äänet, tuoksut, ihmisten äänet.

reuken in huis, ze liet het trillend over zich komen in bewogenheid en gelukzalige verwondering, omdat dit mogelijk was, dat al dit ontslapene, lang-vergetene opgewekt werd en herboren tot bijna ontstellende scherpheid en duidelijkheid door geur van hyacinthen.

Hän antoi niiden värähdellä yllään liikutuksena ja autuuden ihmetyksenä, koska tämä oli mahdollista, että kaikki tämä unohdettu ja kauan sitten unohtunut herätettiin henkiin ja uudestisyntyi melkeinpä järkyttävän terävänä ja selkeänä hyasinttien tuoksun kautta.

Het scheen haar, als was haar eigen ziel een photografische plaat, schijnbaar grauw en effen, maar waarop in het ontwikkelend bad evenzoo ontstellend duidelijk en verwonderlijk de beelden verschijnen, die tevoren niet zichtbaar bestonden.

Hänelle se oli kuin hänen oma sielunsa olisi valokuvauslevy, näennäisesti harmaa ja tasainen, mutta jossa kehittyvän kylvyn aikana ilmestyivät yhtä hämmästyttävän selkeinä ja ihmeellisinä kuvat, joita ei ollut aikaisemmin näkyvissä.

Geur was dan het ontwikkelingsbad der herinnering, maar geur niet alleen - ook muziek, en somwijlen behoefde het zelfs niet meer dan eenig vaag en onbepaald gerucht, regen en wind, een roep van buiten in den avond te wezen - die haar onvoorbereid terugvoerde naar de verten van het verleden.

Haju oli silloin muiston kehittävä kylvy, mutta ei pelkästään haju – myös musiikki, ja joskus riitti jopa jonkinlainen epämääräinen ja määrittelemätön ääni, sade ja tuuli, huuto ulkona illalla – jotka veivät hänet valmistautumattomana menneisyyden syvyksiin.

Wat wonderlijk was dit - dat de indrukken uit haar vroegste jeugd het sterkst in haar voortbestonden - het machtigst haar ontroerden in het herdenken, -

Miten ihmeellistä tämä oli – että hänen varhaisimman lapsuutensa vaikutteet olivat vahvimmin hänen mukanaan – ne liikuttivat häntä eniten muistamisessa, -

alles uit dien onbewusten tijd, toen ze zelf niet wist dat ze luisterde en oplette en toch scherper moest hebben opgelet, inniger geluisterd dan ooit later, toen de gebeurtenissen kleuriger, feller schenen in het beleven, toen ze bewust luisterde en keek en genoot - en die toch maar een verzwakte herdenking hadden gelaten.

kaikki tuosta tiedottomasta ajasta, jolloin hän ei tiennyt kuuntelevansa ja tarkkailevansa, ja silti hänen täytyi olla tarkkaavaisempi, kuunnelma ja nähdä enemmän kuin myöhemmin, kun tapahtumat näyttivät värikkäämmiltä, voimakkaammilta eläessä, kun hän tarkkailei ja nautti tietoisesti – ja silti ne olivat jättäneet vain heikentyneen muiston.

En als altijd weer vertastte en verdwaalde haar denken in die eene wijde verwondering, dat lokkende vreemde geheim - wat herinnering wel wezen mocht, die sterfelijkheid en vergankelijkheid te boven ging en scheen te logenstraffen - tot ze weer in het geheel niet dacht, alleen diep en vol ademde in den geur,

Ja kuten aina, hänen ajatuksensa eksyi ja kadotettiin tuossa yhdessä suuressa ihmetyksessä, tuossa kiehtovassa tuntemattomassa salaisuudessa – mitä muisto saattaisi olla, joka ylittää kuolevaisuuden ja katoavaisuuden ja näyttää valehtelevan – kunnes hän ei enää ajatellut ollenkaan, vaan hengitti syvästi ja täyttävästi hajussa.

terwijl de wind de zware gordijnen spelend voortdreef met zijn adem en haar geheele wezen zich leek te verwijden, zich tot zijn uiterste vermogen leek in te spannen om alle weelde te kunnen bevatten.

Samalla tuuli lennätti raskaat verhot leikkimään, ja hänen koko olemuksensa näytti laajenevan, ponnistelevan kaikin voimin sisältämään kaiken ylenpaljous.

Er werd geklopt.

Koputettiin.

‘Daar is de dokter, juffrouw.’

‘Siinä on lääkäri, neiti.’

‘De dokter!’

‘Lääkäri!’

Ze sprong op en legde de hyacinthen neer, het verleden viel van haar af.

Hän hyppäsi pystyyn ja laski hyakintit syrjään. Menneisyys pudosi hänestä.

Het heden snoerde eng om haar heen: ze was negentien jaar, ze leefde bij vreemden omdat ze het thuis niet had kunnen houden - ze zat al twee dagen vrijwillig opgesloten, in onvree met elkeen en met zichzelf, verstrikt in twisten, als een vogel in den draad, en naar de eenzaamheid als naar een laatste wijkplaats weggevlucht.

Nykyhetki kietoutui tiukasti hänen ympärilleen: hän oli yhdeksän vuotias, hän eli vieraiden kanssa, koska hän ei ollut voinut pysyä kotona – hän oli ollut kaksi päivää vapaaehtoisesti lukittuna, riidellut kaikkien ja itsensä kanssa, kuin lintu köysyssä, ja paennut yksinäisyyteen viimeiseen turvapaikkaansa.

‘Kunt u den dokter ontvangen, juffrouw?’

‘Voitko ottaa lääkärin vastaan, neiti?’

‘Ik heb geen dokter noodig, mijn hoofdpijn is over,’ wilde ze zeggen, - toen hoorde ze hem met Mary beneden uit de kamer komen en zijn stem onder aan de trap en dan beider stemmen, het teemend, kraakdeftig praten van Mary boven zijn doffer brommen.

‘En tarvitse lääkäriä, päänsärkyni on poistunut,’ hän halusi sanoa, – kunnes hän kuuli hänen ja Maryn tulevan alas huoneesta ja hänen äänensä portaiden alapäässä ja sitten molempien äänet, Maryn vilkkaan, rahinanomaisen puheen ja hänen tönkkömmän, mörinänsä.

Als ze eens klagen durfde!

Jos hän vain uskaltaisi valittaa!

Klagen over haar als over een schoolkind tegen een man, dien ze niet kende en die nu misschien met Mary over haar hoofdschudde en glimlachte.

Valittaa hänestä kuin koululainen miehelle, jota hän ei tuntenut ja joka nyt ehkä pudisti päätään Maryn kanssa ja hymyili.

Dat gesprek moest uit zijn en dadelijk.

Keskustelun täytyi loppua, ja loppua se tarvitsi heti.

‘Vraag den dokter, of hij boven komt, Bartje.’

‘Kysy lääkäriltä, tuleeko hän ylös, Bartje.’

Haar stem klonk gebiedend en ongeduldig, het meisje trok de deur toe; ze wachtte snel ademend, tot felheid en verweer gereed.

Hänen äänensä kuulosti määrätietoiselta ja kärsimättömältä. Tyttö veti oven kiinni; hän odotti hengästyen, valmiina raivoihin ja puolustukseen.

Voor haar op de tafel zag ze de bloemen en ze keek ernaar en de gedachte ving haar en bevreemdde haar, dat ze die maar behoefde op te nemen, hun geuren te drinken om mild en week te worden, om zich van zichzelf te verlossen met haar kleine woede en haar kleinen trots, en grooter, wijder, vrijer zichzelf terug te vinden, maar ze wilde niet, ze kon niet.

Hän näki kukat pöydällä ja katseli niitä. Ajatus valtasi hänet ja hämmästytti häntä: hänen tarvitsi vain ottaa ne käsiinsä, hengittää niiden tuoksua sisään ja tulla pehmeäksi ja lempeäksi, vapauttaa itsensä pienestä suuttumuksestaan ja pienestä ylpeydestään, ja löytää itsensä suurempana, laajemmana, vapaampana, mutta hän ei halunnut, hän ei voinut.

Het heden had haar vast, stond haar na, beet scherp op haar in - ze kon er zich niet aan onttrekken.

Nykyhetki piti häntä otteessaan, seurasi häntä ja purtiin häntä kiihkeästi – hän ei voinut välttää sitä.

Ineens zwegen de stemmen, ze hoorde hen de trap opkomen - beneden sloeg een deur, Mary was in de woonkamer gegaan.

Yhtäkkiä äänet vaikenivat. Hän kuuli heidän kiipeävän portaiden ylös – alakerrassa ovi käheli, Mary oli mennyt olohuoneeseen.

En terwijl zij zich afvroeg, hoe de dokter er uit zou zien en wat soort man hij kon wezen, bedacht ze tegelijk met schrik, dat ze niet wist wat ze hem zeggen moest.

Ja samalla, kun hän mietti, miltä lääkäri näyttäisi ja millainen mies hän voisi olla, hän tajusi samalla kauhuissaan, ettei tiennyt, mitä sanoa hänelle.

Ze was immers niet ziek - en ze had hem zelf niet gevraagd te komen!

Hän ei ollut sentään sairas – eikä hän ollut itse pyytänyt häntä tulemaan!

Snel wendde ze zich om naar den spiegel, glimlachte vluchtig, streek zich door het haar.

Hän kääntyi nopeasti peiliin päin, hymyili nopeasti ja siveli hiuksiaan.

Als ze hem de waarheid eens zei - misschien, dat hij haar wel begreep - de warmte van dat hopen streek even door haar heen.

Jos hän kertoisi hänelle totuuden – ehkä hän ymmärtäisi häntä – ajatuksen lämminhenkinen toivo kulki hänen läv

Ze stond overeind naast haar stoel, toen hij binnenkwam. ‘U bent hier toch niet opzettelijk voor mij alleen?’

她的声音听起来既命令又不耐烦。女孩把门关上；她屏息以待，准备好反抗和抗议。

‘O neen, mevrouw Rutgers had mij noodig. Een kleinigheid, maar nu ik hier toch was, vroeg ze mij... Al een paar dagen hoofdpijn? Temperatuur opgenomen?’

她站在椅子旁，等着他进来。“你不是故意为我一个人来的吧？” “哦，不，鲁格斯太太需要我。一点小事，不过既然我已经来了，她就让我……你头疼几天了？量过体温吗？”

Hoe belachelijk was dat. Ziek zijn -, temperatuur opnemen, een plichtmatig-bezorgd gezicht tegenover haar. Als ze het zonder ophef vertelde, zou het misschien niet te buitensporig klinken.

这多么可笑啊。生病——量体温，对她摆出一副尽职尽责的关心的表情。如果她不动声色地说出来，或许听起来不会太过分。

‘Ik heb geen temperatuur opgenomen, ik ben niet ziek, ik zit hier alleen om... om eens een paar dagen te rusten.’

“我没量体温，我没生病，我来这儿只是……休息几天。”

‘En waarom hebt u dat dan niet gezegd?’

“那你为什么不这么说呢？”

Ze zweeg, hij ging zitten, en keek glimlachend naar haar op, ze keek op hem neer en glimlachte ook.

她沉默了。他坐下来，抬头微笑地看着她。她也低头微笑地看着他。

Hij had een aardig, rond, glad gezicht, lieve oogen, jongensoogen, hij zou vijfendertig jaar zijn.

他有一张和蔼、圆润、光滑的脸，眼睛很可爱，像个小伙子似的，他大概三十五岁。

Hij was anders dan de anderen, - dat was volkomen duidelijk.

他和其他人不一样——这一点再明显不过了。

Het was prettig, hem onverwacht hier te hebben en wat met hem te praten.

他出乎意料地出现在这里，和他聊聊天真是件愉快的事。

Ze voelde verlangen hem veel te vertellen, hem veel van zichzelf te vertellen.

她很想告诉他很多事，告诉他很多关于自己的事。

Hij vond haar aardig, het was in zijn oogen -, ze was ook aardig, ze had het in den spiegel gezien.

他觉得她很可爱，从他的眼神里可以看出来——她自己也觉得自己很可爱，她从镜子里看到了这一点。

Omdat hij haar aardig vond, zou het haar licht vallen, met hem te praten.

因为他觉得她很可爱，所以和他聊天对她来说应该会很轻松。

Maar hij moest beginnen.

但他得先开口。

Ze bleef half afgewend tegen den schoorsteen geleund, hij keek naar haar, ze voelde het, in haar gedachten overzag ze haar eigen gestalte, vroeg zich af hoe hij haar japon zou vinden en de kleur van haar huid.

她仍然半转身靠在烟囱上，他看着她，她感觉到了，在脑海里审视着自己的身影，想知道他会怎么看她的裙子和她的肤色。

‘Waarom hebt u dan, met vertreding van de waarheid, voorgewend dat u hoofdpijn had?’

“那你为什么要撒谎说自己头疼呢？”

Ze lachte, haar hart werd warm. Vreemd, zooeven toen ze meende, dat Mary als een kind over haar sprak, stak de drift al in haar op -, nu hij tot haar sprak als tot een kind, voelde ze zich tevreden en gestreeld. Ze ging van den schoorsteen weg en kwam tegenover hem zitten.

她笑了，心里暖暖的。奇怪的是，就在她觉得玛丽像个孩子一样谈论她的时候，她突然生气了——而现在他像对孩子一样和她说话，她感到很满足，很受宠若惊。她离开烟囱，坐在他对面。

‘Als u wilt, zal ik het u vertellen, maar het is een heele geschiedenis.’

“如果你想听，我可以告诉你，但这是个很长的故事。”

‘Ik luister.’ Hij zette zich recht op.

“我听着呢。”他坐直了身子。

‘Maar zoo niet. Het is geen verhaaltje. Ik meen, dat er heel veel mee samenhangt.

“但还是算了。这不是个小故事。我是说，里面有很多复杂的因素。”

Maar eigenlijk is het ook gauw genoeg gezegd.

“但说实话，也没那么复杂。”

Ik ben lastig, driftig en onverdraagzaam - ik lig met iedereen overhoop en ‘sympathieke’ menschen kan ik niet uitstaan.

“我很难相处，脾气暴躁，容不得别人——我和每个人都合不来，更受不了‘讨人喜欢’的人。”

Ik ben hier nog geen drie maanden en ik heb al drie dozijn scènes gemaakt.

“我来这里还不到三个月，就已经制造了三打的闹剧了。”

Overigens komen die hier niet voor.

“不过这里的人可不喜欢闹剧。”

Iedereen hier is bedaard en beschaafd en heeft goede manieren.

“这里的人都很冷静、有礼貌，举止得体。”

Tot in het derde en vierde geslacht. Tot de os en de ezel en de vreemdeling toe.

“从第三代到第四代，从牛到驴，再到外国人，一概如此。”

Ik geef altijd de verkeerde antwoorden en doe altijd de verkeerde dingen mooi en de mooie dingen verkeerd.’

“我总是给出错误的答案，把正确的事做得一团糟，把美好的事做得一塌糊涂。”

Ze onderbrak zichzelf en lachte: ‘Onzin, wat ik daar zeg.

她停顿了一下，笑着说：“我说的这些都是胡说八道。”

Nu bent u op de hoogte.’

“现在你总算明白了。”

Hij lachte.

他笑了。

‘U lacht om wat ik zeg. Goed - ik ben grootmoedig vandaag. Weet u wel dat ik anders best een moord kan begaan aan iemand die mij uitlacht? Nog wel om minder. Den eersten dag aan tafel wou ik Rutgers vermoorden met een vruchtenmesje.’

“你嘲笑我说的话。好吧——今天我很大度。知道吗，要是别人嘲笑我，我可能会杀了他们。更何况是嘲笑我这种事？第一天坐餐桌旁的时候，我差点用水果刀杀了鲁特格斯。”

Hij lachte weer.

他又笑了。

‘Het klinkt zot en het was heelemaal niet zot.

“这听起来很疯狂，但其实一点也不疯狂。”

Ik ben hier op een Woensdag gekomen, in Februari.

“我是在二月的一个星期三来这里的。”

Op Woensdag is hier vrouwenkiesrechtkrans, dan zitten er beneden in de moderne kamer, op de praktische stoelen rondom de doelbewuste tafel allemaal hoogstaande, ernstige, edele, knappe, ontwikkelde en hygienisch-gekleede dames - en ik heb het op dien vreeselijken dag onderstaan over die hoogstaande, edele, knappe, sympathieke dames 's middags aan tafel oneerbiedige dingen te zeggen.

“星期三这里是妇女选举权集会。中午时分，所有高雅、严肃、优雅、帅气、受过教育、穿着得体的女士们都会坐在现代化的会议室里，围坐在精心布置的桌子旁——而就在那个可怕的日子里，我下午在餐桌旁对那些高雅、优雅、帅气、讨人喜欢的女士们说了些无礼的话。”

Ja, dat moet u niet onderschatten.

“是的，你可别小看这事儿。”

Mary deed het ook niet. Ik zie haar nog, met haar verwaand snoekenmondje en haar ronde leege oogen - zegt u het nu eens zelf; lijken niet alle vrouwenkiesrechtdames op elkaar, of zou het alleen komen omdat ze zich allemaal precies eender kleeden?

“玛丽也这么想。我还记得她那傲慢的嘴巴和空洞的眼睛——你自己看看；难道所有妇女选举权支持者看起来都一样吗？还是说只是因为她们都穿得一模一样？”

Daar loop ik allang over te tobben, het is bepaald een probleem voor mij!

“我为这事烦恼很久了，这对我来说确实是个问题！”

‘Dat lossen we later op. Mevrouw Rutgers richtte zich op... fier als een pauw, ondanks haar onbetamelijke dikte, en begon mij de les te lezen, met haar kraakdeftige stem. Mijnheer Rutgers at rijstebrij...’

“我们稍后再解决这个问题。鲁特格斯太太挺直了身子……尽管她胖得离谱，却还是像只骄傲的孔雀，用她那尖锐的声音开始教训我。鲁特格斯先生在吃米糊……”

Hij lachte luid, ze keek verontwaardigd.

他大笑起来，她则一脸厌恶。

‘Ja, u moet niet boos zijn. Wat hebt u tegen rijstebrij?’

“是的，你别生气。米糊又怎么了？”

‘Precies hetzelfde wat ik tegen “sympathieke” menschen heb. Die rijstebrij had mij moeten waarschuwen - maar ik verstond het niet, en ging er roekeloos tegen in. Ik had moeten voelen dat er van een man, die zóó rijstebrij at als hij deed, voor een meisje niets was te hopen.’

“就跟对我讨人喜欢的那些人一样。我本该从米糊里察觉到危险——但我没懂，还鲁莽地反抗了。我本该意识到，一个像他那样吃米糊的男人，对一个女孩来说根本不可靠。”

‘En wat hoopte u dan?’

“那你原本期望什么？”

‘Dat hij mij helpen zou.

“我期望他能帮我。”

Dat hij zou voelen, hoe ellendig en vernederd ik mij voelde - al hield ik mij goed, maar ik gloeide als vuur - toen Mary mij terechtwees als een klein kind, den eersten dag,

“我期望他能理解我有多痛苦和屈辱——尽管我表面上装作若无其事，但内心却怒火中烧——当玛丽像教训小孩子一样训斥我时，第一天我就忍无可忍了。”

en over die malle wijven met hun uitgestreken gezichten sprak als een voortreffelijke vrouwenschaar, waar ik, nietig wurm, met eerbied tegen op moest zien - dat hij ridderlijk zou zijn, dat hij iets liefs, iets goedigs, of iets grappigs zou hebben gezegd.

“她谈论那些自以为是的女人时，语气就像个优秀的女性团体，而我这个微不足道的小人物只能敬而远之。” “我期望他能表现得骑士风度，说些贴心、善意或者有趣的话。”

Die leelijke frik, die pedante kwast. Is dat een man?

“那个丑陋的怪物，那个自命不凡的家伙。这也算个男人吗？”

Ik hoor het nog, met die neusstem, “grapjes, die niet te pas komen over hoogstaande vrouwen” of hij voor zijn klas stond.

我仿佛还能听到他用鼻音说出“拿高贵女性开玩笑可不是明智之举”，或者他在课堂上说教时的腔调。

Hij kan mij niet uitstaan en ik, o, ik vind hem afschuwelijk.

他根本看不上我，而我，天哪，我觉得他简直令人作呕。

Het tegen deel van alles wat ik mij voorstel dat een man moet zijn.’

他完全违背了我对男人的所有想象。”

‘En toen wilde u hem te lijf met een vruchtenmesje.’

“那你当时就想用水果刀攻击他。”

‘U moet niet zoo lichtvaardig praten over drift,’ zei ze plotseling ernstig.

“你不该这么轻易地谈论暴力行为，”她突然严肃地说道。

‘Het is veel erger dan u denkt - het maakt je tot een beest, je stem wordt rauw, je gezicht wordt leelijk, je wilt bloed zien, je wilt wurgen.

“这比你想象的要严重得多——它会把你变成野兽，你的声音会变得沙哑，你的面容会变得丑陋，你会想看到鲜血，你会想掐死别人。”

Uren nadat ik driftig ben geweest, moet ik soms nog denken aan de afschuwelijke dingen, die ik heb gezegd en gewild.

在情绪失控数小时后，我有时还会回想自己说过和想过那些可怕的话。

Het is zoo gruwelijk en zoo vreemd...

这真是太可怕了，太奇怪了……

“Buiten zichzelf zijn” is er een prachtige uitdrukking voor.

“失去理智”这个短语用来形容这种状态真是再贴切不过了。

En iedereen kan het mij maken, en alles, de geringste, het onnoozelste.

而我讨厌所有人，讨厌一切事物，哪怕是最微不足道、最愚蠢的事物。

Zooeven toen u met Mary stond te praten.

比如刚才你和玛丽聊天的时候。

Wat zei ze?

她说了什么？

Had ze het over mij?

她是在谈论我吗？

Juist, dat voelde ik. En wat vertelde ze?’

没错，我感觉到了。那她说了些什么？”

‘Ik weet niet of ik het u zeggen mag!’

“我不知道能不能告诉你！”

‘Ik weet ook niet of u het mij zeggen mag - maar u zegt het mij wel.’

“我也不知道你能不能告诉我——但你还是告诉我了。”

‘Ze heeft mij geen geheimhouding gevraagd en het is misschien zelfs beter dat u het weet. Ze hebben van uw thuis over u geschreven.’ Ze sprong op en keek hem fel aan.

“她没有要求我保守秘密，或许你知道这件事反而更好。他们在你家乡写了关于你的报道。” 她突然跳起来，恶狠狠地瞪着他。

‘Ze hebben? Wie hebben? Otto en Josefine niet. Otto wilde het niet - en nu heeft Annie het toch gedaan. Mijn aanstaande schoonzuster, dat zelfzuchtige wezen, waar mijn broer verliefd op is. En wat, wat heeft ze geschreven?’

“他们写了？谁写的？奥托和约瑟芬没有。奥托不想让他们写——而现在安妮还是写了。我的未婚嫂子，自私自利的家伙，我哥哥爱上了她。那么，她写了些什么？”

Ze was wit en trilde.

她脸色苍白，浑身发抖。

‘Als u nu eens tenminste probeerde kalm te blijven. Toe.’ Ze ging zitten.

“你至少应该试着保持冷静。来吧。” 她坐了下来。

‘Wat stond er in dien brief?’

“那封信里写了什么？”

‘Dingen, die verleden jaar en voorverleden jaar gebeurd zijn - en waarbij u betrokken was. Dat u...’

“去年和前年发生的一些事——而你也牵扯其中。你……”

‘Dat ik...’

“我……”

‘Dat u om een onderwijzeres van uw school uit een raam bent gesprongen.’

“你从学校老师的窗户跳了出去。”

Ze werd gloeiend rood en sloeg de handen voor het gezicht, haar stem klonk gesmoord.

她脸色通红，用手捂住脸，声音也变得含糊不清了。

‘En dat schrijft Annie aan Mary en Mary vertelt het aan Herman en aan Gerda en aan Erik en morgen weet Coba het en volgende week weten al die edele, brave, hoogstaaande zielen het zoogoed als de edele, brave, hoogstaande zielen ginds het weten - en kunnen ze hun waardige hoofden schudden, en lachen om het gekke kind of misschien medelijden met haar hebben.

“安妮把这事告诉了玛丽，玛丽又告诉了赫尔曼、格尔达和埃里克。明天科巴也会知道。下周所有那些高贵、善良、地位高的人也会知道——然后他们可以摇摇头，对这个疯狂的孩子笑笑，或者对她表示同情。”

Begint u te begrijpen, dat ik ze allemaal haat?

你能明白，我为什么恨他们所有人吗？

En dat wist u dus allemaal precies, toen u hier de trap op kwam?’

所以你上楼来的时候，就已经把这一切都清楚地知道了？”

Hij knikte van ja, ze vloog op.

他点了点头，她一下子跳了起来。

‘Mary heeft u naar boven gestuurd om te zien of ik mij ook tusschentijds verhangen had,’ gilde ze buiten zichzelf.

“玛丽让你上楼看看我有没有自杀，” 她歇斯底里地喊道。

‘Ze denken zeker dat het een pretje is, een soort van hebbelijkheid of liefhebberij.

“他们肯定觉得这很有趣，是某种癖好或爱好。”

Als Pennewip, weet u wel: “hij-doet-die-dingen-voor-zijn-plezier.”

就像佩内维普，知道吧：“他做这些事只是为了好玩。”

Hoort u ook tot die heldhaftige geesten, die zoo kloekmoedig hebben uitgemaakt, dat zelfmoord “laf” is?

你也是那些英勇的人之一吗？那些自以为是地断定自杀是“懦弱”的家伙？

Vertel ze uit mijn naam, als u het weer eens hoort, dat ze het eens probeeren moeten, uit een raam of in het water.’

如果你再听到这种说法，就替我告诉他们，让他们从窗口或者水里试试看。”

Ze ging weer stil zitten.

她又安静地坐了下来。

‘Nu vindt u mij natuurlijk ook gek - net als de rest.’

“现在你肯定也觉得我疯了——和其他人一样。”

‘Ik weet werkelijk niet of ik “ja” of “neen” moet zeggen om u kalm te houden. U bent precies een vaatje buskruit op het oogenblik.’

“我真不知道该说‘是’还是‘不是’才能让你冷静下来。你现在简直就是一颗随时会爆炸的火药桶。”

‘Als u alles wist.

“要是你知道全部真相就好了。”

Hebt u wel eens gedroomd dat u plotseling in de nauwte tusschen vier muren ontwaakte, tusschen vier, enge, hooge dichtgemetselde muren, zonder uitweg?

你有没有梦到自己突然醒来时，发现自己被困在四面高墙之间，没有出路？

Niet?

没有吗？

Ik denk, dat het kwam van een wonderlijken roman, waar iets in voorkwam van een non, die ze zoo ingemetseld hadden.

我想这可能源自一部奇特的小说，里面有个修女被墙封住的故事。

Ik droom de gekste dingen, ik zou ze niet kunnen vertellen - en u zoudt me niet gelooven.

我做过最疯狂的梦，我甚至无法描述它们——你也不会相信我的。

Soms heb ik het gevoel, dat ik tien jaar van mijn leven zou willen geven om te weten wat droomen beduidt - en nog tien andere om te weten wat herinnering is.’

有时我觉得，我愿意用生命中的十年去理解梦的含义，再用十年去理解记忆的本质。

‘U bent verkwistend met uw jaren en u zoudt gauw aan een eind zijn -, er zijn nog zooveel meer geheimen dan die twee alleen.’

“你正在虚度自己的岁月，你很快就会走到生命的尽头——除了这两个谜团，还有更多未解之谜呢。”

‘En als ik ze weten mocht, die geheimen -, allemaal -, voor één enkel oogenblik -, en daarna dood -, zoudt u mij beklagen? Is dat dan leven, wat wij doen, altijd in den nacht, altijd op den tast?’

“如果我能解开这些谜团——全部谜团——哪怕只有一瞬间——然后就死去，你会为我感到惋惜吗？这就是我们所谓的生活吗？永远在黑暗中摸索前行？”

‘Zoo denkt u stellig niet altijd.’

“你肯定不总是这样想的。”

‘Zoo denk ik gewoonlijk niet -, dat is juist zoo wonderlijk.

“我通常也不这样想——这正是最奇怪的地方。”

Als iemand mij lief vindt en van mij houdt en mij begrijpt -, of als ik voel, dat ik van de menschen houd - niet van de menschen die ik ken, maar van de menschen die ik niet ken -, of als een vriend de “Kleine Nacht-muziek” voor mij speelt en mij daarna zegt, dat hij voor niemand in de heele wereld zoo mooi spelen kan...’

“如果有人喜欢我、爱我、理解我——或者如果我感觉自己爱着别人——不是我认识的人，而是那些我不认识的人——或者如果一个朋友为我演奏《小夜曲》，然后告诉我，他在全世界都演奏得这么好……”

ze zweeg en stond glimlachend verzonken als in herinnering.

她沉默了，站在那里，微笑着，仿佛陷入了回忆之中。

‘U vertelde mij van een droom en van vier gemetselde muren.’

“你跟我讲过一个梦，还有四堵砌起来的墙。”

‘Ik weet het niet meer,’ zei ze zacht en slap, ‘ik ben bang dat ik er teveel ophef van maak. Het was misschien een heel banaal geval. Hebt u wel eens voor iemand geknield?’

“我记不清了，”她轻声说道，声音疲惫而又困倦，“我怕我把这事想得太严重了。也许这不过是个很平常的例子。你有没有为某个人下跪过？”

Hij glimlachte en schudde ontkennend het hoofd.

他笑了笑，摇了摇头，表示否定。

‘Ik weet precies hoe belachelijk het is. Ik heb een heel scherp gevoel voor het belachelijke -, ik weet precies, als ik zelf iets belachelijks doe, of als ik mij aanstel.

“我很清楚这有多可笑。我对可笑的事情有着敏锐的感知力——我很清楚，当我自己做些可笑的事，或者摆出姿态的时候。”

Maar toen was het niet belachelijk.

“但那时候这并不可笑。”

Het werd het pas toen zij lachte.

“直到她笑了出来，它才变得可笑。”

Voelt u wat ik bedoel?

“你明白我的意思吗？”

Toen zij ermee spotte werd het bespottelijk.

“当她嘲笑它的时候，它才变得可笑。”

En ik zelf heelemaal.

“而我自己也变得可笑了。”

En alles wat ik al die maanden had gezegd en gedaan -, de versjes, de briefjes, het uren wachten in den regen.

“还有这几个月来我所说所做的一切——那些诗句，那些纸条，在雨中等候数小时。”

Dat had ik al die maanden niet gevoeld, niet vermoed - al die maanden dat zij een vertooning van mij maakte voor anderen -, en toen ik het ineens besefte, alsof de bliksem in mijn hersens sloeg -, en toen mijn “ideaal” daar stond en lachte - giechelde als een winkeljuffrouw - dat was het ontwaken tusschen vier gemetselde muren en nergens een uitweg,

“这几个月来我都没有意识到，没有察觉到——这几个月来，她一直在向别人炫耀我——而当我突然意识到这一切时，就好像一道闪电击中了我的大脑——而当我的‘理想’站在那里笑着——笑得像个售货员——那就是在四面砖墙之间醒来，却无处可逃。”

Ik voel wel -, nu ik het zeg, klinkt het allemaal flets en flauw, onecht misschien -, het overtuigt mijzelf nauwelijks meer.

“我感觉到——现在我说出来，这一切听起来都平淡无奇，虚伪至极——我自己都很难被说服了。”

En toen leek het mij de eenige, de natuurlijke, de aangewezen oplossing.

“而那时，这对我来说似乎是唯一的、自然的、恰当的解决办法。”

Is het niet wonderlijk, dat ik het nu, na zoo kort, nauwelijks meer navoelen kan?

“真奇怪，这么短的时间过去了，我现在几乎无法回想起当时的感觉了。”

De meeste menschen zouden de gevolgtrekking maken, dat het toen ook niet “echt” was, maar ik weet beter.’

“大多数人会得出结论，那时那也不‘真实’，但我知道得更清楚。”

‘Natuurlijk. Onweer gaat voorbij en was toch ook “echt”, zoolang het er was.’

“当然。暴风雨会过去，但只要它存在，它就是‘真实’的。”

‘Ik ben blij dat u zoo denkt -, en dat u mij niet als de anderen bij voorbaat oppervlakkig vindt.’

“我很高兴你这么想——而且你不会像其他人那样先入为主地认为我肤浅。”

‘Altijd de “anderen”!’

“总是‘其他人’！”

Ze bloosde.

她脸红了。

‘U hebt gelijk.

“你说得对。”

Ik geef meer om ze, en om hun oordeel vooral, dan ik erken.

“我更在乎他们，尤其是他们的评价，比我承认的还要多。”

Soms -, en soms ben ik dan weer zoo geweldig zeker van mij-zelf en zoo trotsch.

“有时——有时我又对自己非常有信心，非常自豪。”

Het eene oogenblik ben ik volkomen anders dan het andere -, alsof ik niet één mensch was, met één hart en één paar oogen -, maar honderd menschen, met honderd harten en honderd paren oogen.

“有时我完全不同于其他时候——仿佛我不是一个人，只有一颗心和一双眼睛——而是有一百个人，每一百颗心和每一百双眼睛。”

Dat geeft zoo'n verward, onzeker gevoel.’

“这让人感到如此困惑和不确定。”

Hij antwoordde niet en peinsde even.

他没有回答，只是沉思了一会儿。

‘Hoe komt u hier, juist hier?’

“你怎么会来这里，特别是在这里？”

‘Beschikking van hoogerhand. Deze verbintenis is in den vrouwenkiesrecht-hemel gesloten. Mary, mijn gastvrouw, en mijn zuster Josefine, kennen elkaar al jaren - door de banden der propaganda saâmgesnoerd - ze vinden elkaar sympathiek. En ik had geen voorkeur.’

“上级的安排。这场婚姻是在妇女选举权的天堂里缔结的。玛丽，我的房东，还有我的妹妹约瑟芬，多年来一直认识对方——通过宣传活动联系在一起——她们觉得对方很亲切。而我没有偏好。”

‘En wie hebt u hier nu leeren kennen? Het zusje - hoe heet ze? - Gerda, natuurlijk, maar ze is veel uit logeeren. Dat is jammer voor u.’

“那你现在在这里认识了谁？那个妹妹——她叫什么？——格尔达，当然了，但她经常外出住宿。这对你来说真是太遗憾了。”

‘Betrekkelijk - ze herinnert me altijd aan mijn eigen liefdelooze snoodheid.

“还好吧——她总是让我想起自己冷漠的恶意。”

Want ik durf het bijna niet te bekennen, maar in mijn hart kan ik de lieve, alom beminde Gerda óók niet zetten -, ze is zoo snoezig verliefd en zoo vol van Erik, die eigenlijk wiskunde had zullen studeeren en nu rechten doet tegen heug en meug, omdat hij de opvolger hoopt te worden van een kindschen oom aan een bank of zoo.’

“因为我几乎不敢承认，但在我的心里，我也无法接受可爱的、备受宠爱的格尔达——她如此甜蜜地恋爱着，又如此全心全意地爱着埃里克。埃里克本应该学习数学的，但现在却在学法律，只是因为他希望能接替他叔叔在银行的职位，或者做些类似的事情。”

‘En vindt u dat zoo erg?’ lachtte hij.

“你觉得这很糟糕吗？” 他笑着问道。

‘Maar natuurlijk vind ik het erg,’ zei ze met een opzettelijken geprikkelden nadruk, schoon ze geen oogenblik geloofde in zijn voorgewenden twijfel en wel voelde, dat hij haar erg-vinden begreep en dat het hem aantrok, ‘wie zou dat niet erg vinden.

“当然觉得很糟糕。” 她故意强调道，尽管她一刻也不相信他假装的犹豫，并且感觉到他理解她的不满，并且被她吸引。“谁会不觉得这很糟糕呢？”

Ik zou nooit willen trouwen met een man, die iets deed, waar hij geen zin in had en om “vooruitzichten” een mooie studie vergooide.’

“我永远不会嫁给一个做自己不喜欢的事情、为了‘前途’而放弃美好学业的男人。”

‘Meent u dat werkelijk?’

“你真的这么认为吗？”

Ze kreeg een kleur, maar ze bleef hem aanzien.

她脸红了，但仍然直视着他。

‘Ja -, ik meen het heel echt,’ zei ze ernstig en vast ‘en ik weet precies waarom u het vraagt. Zal ik het zeggen?’

“是的——我真的这么认为。” 她严肃而坚定地说，“而且我知道你为什么这么问。我要说出来吗？”

‘Als we het allebei weten? Wie zijn er nog meer?’

“既然我们都知道，还有谁会知道呢？”

‘De zuster van den aangebedene, Coba, medisch student.’

“被追求者的妹妹科巴，是一名医学生。”

‘Jawel, die ken ik -, nogal een pedantje, nietwaar?’

“是啊，我认识她——她不是个自命不凡的人吗？”

‘En zoo leelijk -, en zoo onbehaaglijk met dien stijven knoedel en die piekharen in haar nek.’

“而且长得那么难看——脖子上那个僵硬的肿块，还有那些尖尖的头发，真是让人不舒服。”

‘Ook al mee overhoop gelegen?’ plaagde hij.

“即使她长得丑又怎样？” 他打趣道。

‘Och -, die opgeblazenheid omdat ze zich door wat boeken heeft heengegeten en een dood mensch in mootjes gesneden. Ze mogen zeggen wat ze willen, maar meisjes maken veel meer ophef van hun studie dan jongens.’

“哦——她因为读了几本书就自视甚高，自以为无所不知。她可以随心所欲地说，但女生对学业的重视程度远远超过男生。”

‘Jawel,’ lachte hij, ‘dat kan wel waar zijn. Ze worden er een beetje topzwaar van, is het niet? De geleerdheid kijkt ze wat al te erg de oogen uit. Maar u gaat toch zelf ook studeeren?’

“是啊。” 他笑道，“这话说得没错。她们有时会变得自命不凡，不是吗？学问确实会让人变得自命不凡。不过你自己也要去学习，对吧？”

‘Klassieken - ja, als ik het zoover brengen kan.

“古典文学——是啊，如果我能坚持下去的话。”

Ik werk voorloopig voor mijn staatsexamen -, en misschien kies ik dan wel wat anders.

“目前我在准备国家考试——之后或许会选择别的专业。”

Over rechten heb ik ook gedacht -, pleiten zou heerlijk zijn - maar het wordt mij afgeraden juist omdat ik het mij te mooi voorstel.

“我也考虑过法律——当律师会很棒——但有人建议我别选，因为我对此期望过高。”

Daar voel ik wel voor - voor dat bezwaar.

“我倒是挺赞同这个建议。”

Overigens zal ik dan mijn best doen, niet topzwaar te worden.’

“不过说真的，我会尽力不让自己变得自命不凡。”

‘Blijft u hier nog lang?’ glimlachte hij daarna, ‘in de vrijwillige ballingschap, meen ik.’

“你还会在这里待很久吗？” 他随后笑道，“我是说，在自愿流亡的状态下。”

‘Ik weet niet,’ zei ze met een blos, ‘ik voel me op het oogenblik eigenlijk veel verdraagzamer en toegeeflijker dan een uur geleden.

“我不知道。” 她脸红道，“此刻我觉得自己比一小时前更有耐心、更宽容了。”

Buitensporig zachtzinnig.

“宽容得过分。”

De dingen hebben hun ergste verschrikkingen verloren -, nu ik ze heb kunnen zeggen.

“事情已经失去了最可怕的恐怖感——因为我已经能够说出这些话了。”

Gelooft u niet, dat Javanen tot “amok” komen, omdat ze zoo gesloten zijn?

“你不相信爪哇人会因为太封闭而做出‘阿莫克’这样的事吗？”

Ik dacht het vroeger al -, ik voel er soms iets van in mij, hoe ik “amok” zou maken als ik nooit iets loslaten mocht.

“我以前也这么想过——有时我能感觉到自己也会这样，如果我永远无法释放自己的情绪的话。”

Maar nu,’ ook met de bedoeling hem iets vriendelijks te zeggen en daardoor te behagen, zei ze warm, ‘nu ben ik dankbaar, omdat ik tegen u heb kunnen spreken, en als u het vraagt,

“但现在，” 她热情地说道，想说些友善的话取悦他，“现在我很感激能和你交谈，如果你想知道的话。”

dan zal ik naar de anderen gaan en vanmiddag als een toonbeeld van zachtzinnigheid aan tafel zitten - en rijstebrij eten, en met belangstelling en waardeering over Mary's dameskrans praten en voorlezen uit het “Maandblad” - tot het middernachtelijk uur.’

“我会去和其他人坐在一起，今天下午我会表现得非常宽容——吃米饭，饶有兴致地谈论玛丽的珠宝，读《月刊》——直到午夜。”

‘Heb ik werkelijk zooveel verdiend?’ vroeg hij glimlachend, maar ineens verlegen en teruggetrokken ook. De blijde, behaagzieke uitdrukking trok van haar gezicht weg, ze vond geen antwoord; in de stilte stond hij op en nam zijn hoed.

“我真的值得你这样吗？” 他笑着问道，但突然又变得害羞和退缩了。她脸上的愉悦和满足感消失了，她找不到答案；沉默中，他站起来拿起帽子。

‘Ik kom over een paar dagen nog wel eens naar mevrouw Rutgers kijken.’

“过几天我会再来看鲁格斯夫人的。”

Hij zei het heel vriendelijk, maar heel zakelijk, het leek zóó naar de aankondiging van een doktersbezoek, dat het ‘graag’ niet over haar lippen kwam.

他说得很友好，但也很正式，听起来就像在宣布医生来访一样，以至于她连“很乐意”这样的回答都说不出口了。

Het zou opdringerig en onbescheiden hebben geschenen, zichzelf als het doel van zijn bezoek voor te stellen.

如果他说自己来访的目的是看她，那会显得很唐突和无礼。

Uit het raam keek ze hem na, maar hij keerde zich niet om. Ze werd gloeiend rood van schaamte, omdat zij het had verwacht en hij het nu niet had gedaan -; ze had ineens van het alleen-zijn met zichzelf genoeg en ging naar beneden.

她从窗口看着他离开，但他没有回头。她羞得满脸通红，因为她期待他这样做，而他现在却没有做——她突然厌倦了独自待着，就下楼去了。