Όταν κατάλαβε ο γερο-Βασιλιάς Συνετός πως μετρήθηκαν πια οι μέρες του, φώναξε το γιο του, το νέο Αστόχαστο, και του είπε:

Da kong Sinnlig innså at hans dager var talte, kalte han på sin sønn, den unge Aftenklokken, og sa til ham:

- Φθάνουν, γιε μου, τα παιχνίδια και οι διασκεδάσεις. Ήλθε η ώρα να παντρευθείς και να πάρεις στα χέρια σου την κυβέρνηση του Κράτους. Εγώ έφαγα το ψωμί μου. Εσύ κοίταξε να κυβερνήσεις σαν καλός βασιλιάς.

- Nå er det nok med leken og morskaben, min sønn. Det er nå du må gifte deg og ta over styret av staten. Jeg har gjort min del. Nå må du styre som en god konge.

Κι έστειλε τον αρχικαγκελάριό του στο γειτονικό βασίλειο, να ζητήσει την όμορφη Βασιλοπούλα Παλάβω, για τον Αστόχαστο, το γιο του Συνετού Α', Βασιλιά των Μοιρολατρών.

Og han sendte sin hovedrådgiver til nabolandet for å fri den vakre prinsessen Palavva til Aftenklokken, sønnen til kong Sinnlig I, konge av Moirolaterne.

Έγινε ο γάμος με χαρές και ξεφαντώματα, και λίγες μέρες αργότερα, αφού ευλόγησε τα παιδιά του, ο γερο-Συνετός τους άφησε χρόνια, και ο Αστόχαστος στέφθηκε Βασιλιάς.

Det ble en festlig og lykkelig bryllupsdag, og noen dager senere, etter å ha velsignet sine barn, døde kong Sinnlig, og Aftenklokken ble kronet til konge.

Όλα φαίνουνταν ρόδινα και ζηλευτά για το νέο ζευγάρι.

Alt så ut som en drøm for det nye paret.

Τα φλουριά ξεχειλούσαν από τα σεντούκια του γερο-Συνετού· κάστρα γερά και γεμάτα στρατιώτες τειχογύριζαν το βασίλειο· το λαμπρό παλάτι, χτισμένο ψηλά σ' ένα κατάφυτο βουνό, δέσποζε τη χώρα όπου ζούσαν με άνεση οι πολίτες· δρόμοι φαρδείς και καλοστρωμένοι ένωναν το βασίλειο των Μοιρολατρών με όλα τα γειτονικά βασίλεια.

Kong Sinnlig hadde store skatter i sine kasser; sterke slotter med mange soldater omringet kongeriket; det storslåede palasset, bygget høyt opp på et grønt bjerg, dominerede landet hvor borgere levede i velstand; brede og gode veier forbandt Moirolaterne med alle nabolandene.

Παντού χαρά και καλοπέραση.

Alt var lykke og velstand.

Και όπου γύριζε το μάτι του ο νέος βασιλιάς, από πάνω από τον ψηλό πύργο του παλατιού του, έβλεπε απέραντα χωράφια σπαρμένα, ρεματιές και λαγκάδια κατάφυτα, χώρες και χωριά με παστρικά όμορφα σπιτάκια, βουνά δασωμένα και λιβάδια καταπράσινα.

Og hvor end den nye kongen så fra tårnet i sitt paless, så han uendelig mange marker som var sådd, daler og skogklædte bjerge, landsbyer med smukke huse og grønne enge.

Αμέτρητες αγελάδες έβοσκαν συντροφικά με κοπάδια αρνιά και κατσίκες.

Utallige køer græsset sammen med flokke av får og geder.

Και σα μερμήγκια δούλευαν οι χωρικοί τη γη, άρμεγαν τις αγελάδες, κούρευαν τα πρόβατα και μετέφερναν γεννήματα και καρπούς στη χώρα, όπου τα πουλούσαν.

Og bøndene arbeidet som myrer på jorden, malket køerne, klippet fårene og transporterte avgrøder og frukt til byen hvor de solgte det.

Πέρασαν χρόνια πολλά.

Det gikk mange år.

Ο καιρός, που άσπρισε και μάδησε τα μαλλιά του Αστόχαστου και μάρανε την ομορφιά της Παλάβως, άλλαξε και την όψη ολόκληρου του βασιλείου των Μοιρολατρών.

Tiden, som hvittet og gråte Sinnligens hår og ødelagde Palavos skjønnhet, endret også utseendet på hele Moirolater-riket.

Παντού ερημιά. Πεδιάδες απέραντες, γυμνές, ακαλλιέργητες, απλώνουνταν ως τα σύνορα του βασιλείου, και μονάχα μερικές ερειπωμένες πέτρες μαρτυρούσαν ακόμα τα μέρη όπου άλλοτε έστεκαν, υπερήφανα και απειλητικά, τα φοβερά κάστρα του Συνετού Α'.

Alt var øde. Uendelige, nøgne, uoppdyrkede sletter strakte seg til kongerikets grenser, og kun noen få ruiner gav en antydning om hvor de fryktede slottene til Sinnlig I en gang hadde stått, stolte og truende.

Πού και πού, κανένα γκρεμισμένο παλιόσπιτο ξεχώριζε στη μονοτονία της έρημης πεδιάδας. Τ' αγριόχορτα και οι πέτρες σκέπαζαν τους λόφους, οι δρόμοι, παρατημένοι, χάνουνταν κάτω από τ' αγκάθια που ελεύθερα άπλωναν τα πυκνά τους κλωνάρια.

Her og der skilte en gammel, falt ned bygning seg ut fra det monotone øde landskapet. Ukrudt og stein dekket bakkene, og veiene, forlatt, forsvant under de tætte, skarpe buskene.

Και σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τους βράχους, ο άνεμος μοιρολογούσε το ρήμαγμα του τόπου.

Og vinden sørget over landets ødeleggelse mens den suset mellom steinene og klippene.

Μόνο τα πυκνά δάση έμεναν στη θέση τους, ξεχασμένα και αδούλευτα, κρύβοντας κάτω από το φουντωμένο τους φύλλωμα ολόκληρον κόσμο πεταλούδες, μαμούνια και μέλισσες, που χαίρουνταν ανενόχλητα τα μυρωδάτα αγριολούλουδα.

Bare de tætte skogene var igjen, glemt og uoppdyrket, som skjulte en hel verden av sommerfugler, myg og bier under deres frodige løvverk, som nød de duftende vildblomstene uten å bli forstyrret.

Πλήθος αγριοφραουλιές άνθιζαν και καρποφορούσαν αδελφικά με τις βατομουριές, και οι καρποί τους σάπιζαν κι έπεφταν στο χώμα άχρηστοι.

Mange vildbærtrær blommet og bar frukt side om side med brombærtrær, og deres frukt rått og falt til jorden ubrukt.

Τα μονοπάτια, που περνούσαν άλλοτε ανάμεσα στα δέντρα, είχαν σβήσει και αυτά από τον καιρό που είχε να τα πατήσει ανθρώπινο πόδι.

Stierne som engang gikk mellom trærne var også forsvunnet etter at ingen hadde gått på dem i mange år.

Και τα δέντρα και τα χαμόδεντρα τόσο είχαν ξεχάσει την ανθρώπινη μορφή, που όλα ταράχθηκαν, και τρόμαξαν, και ανατρίχιασαν, και σείστηκαν, και μουρμούρισαν αναμεταξύ τους φοβισμένα,

Og trærne og buskene hadde glemt menneskets form så mye at de alle rystet, fryktet, fryset, skutt og mumlet fryktet til hverandre.

όταν μια μέρα είδαν ένα νέο αγόρι με βαθιά ονειροφορτωμένα καστανά μάτια, που περπατούσε κάτω από το φύλλωμα τους σταματώντας σε κάθε βήμα, για να κοιτάξει πότε ένα λουλούδι, πότε ένα ζωύφιο, με θαυμασμό κι έκπληξη, σα να τα έβλεπε πρώτη φορά.

Da en dag så de en ung gut med dybe, drømmende brune øyne som gikk under løvet og stoppet for å se på en blomst eller et insekt med beundring og forundring, som om han så dem for første gang.

- Τι πράμα να είναι άραγε τούτο που διαβαίνει; ρώτησε φοβισμένος ένας σκοίνος, συμμαζεύοντας τα φυλλαράκια του από φόβο μην τον δει το αγόρι.

– Hva er dette som går forbi? spurte en fryktet gren og samlet sine blader for å unngå å bli sett av gutten.

- Ποιος το ξέρει! αποκρίθηκε το πεύκο. Ίσως κανένα άλλο είδος ελάφι;

– Hvem vet! svarte furaen. Kanskje en annen art av hjort?

Μια λεύκα, που έστεκε εκεί κοντά, έσκυψε το υπερήφανο κεφάλι της να δει το διαβάτη.

En poppel som stod i nærheten bøyde sitt stolte hodet for å se på den som gikk forbi.

- Ελάφι; είπε μ' ένα ξεκάρδισμα που αναποδογύρισε όλα της τα φυλλαράκια, και μια στιγμή από πράσινη την έκανε ασημένια. Ονειρεύεσαι, παιδί μου! Μα το ελάφι έχει τέσσερα πόδια, και τούτο έχει μόνο δυο!

– En hjort? sa den med en latter som vendte alle bladene til sølv. Du drømmer, gut! Men en hjort har fire bein, og dette har kun to!

- Μα λοιπόν τι ζώο είναι; ρώτησε ανήσυχα μια βατομουριά. Είναι άραγε κακό; Μη μου φάγει το καινούριο φόρεμα μου, και με βρει γυμνή το καλοκαίρι σαν έλθει;

– Men hvilket dyr er det da? spurte en fryktet brombærtrær. Er det farlig? Skal det ikke spise min nye kjole og etterlade meg naken i løpet av sommeren?

- Μη ζαλίζεστε, παιδιά μου, είπε ο γερο-πλάτανος, δεν είναι ζώο αυτό και δεν τρώγει φύλλα.

– Bli ikke bekymret, mine barn, sa den gamle platanen. Dette er ikke et dyr, og det spiser ikke blader.

Είναι χρόνια πολλά που δεν πέρασε τέτοιο πράμα από δω.

Det har lenge vært lenge siden noe slikt har skjedd her.

Μα θυμούμαι έναν καιρό, που το δάσος μας γέμιζε από όμοιους του.

Men jeg kan huske en tid da vår skog var full av slike vesener.

Ήταν τα καλά εκείνα χρόνια, όταν μάζευαν οι άνθρωποι το μέλι της μέλισσας, και της φραουλιάς τη φράουλα, και τα βατόμουρα, και τα ώριμα κούμαρα.

Det var gode tider da menneskene samlet honning fra biene, bær fra brombærtrærne og modne druer.

- Τι; φώναξε η αγριοφραουλιά, μαζεμένη στα πόδια του πλάτανου.

– Hva? skrek brombærtrærne, samlet ved foden av platanen.

Τι λές, παππού; Μην είναι άνθρωπος;

Hva sier du, farfar? Er det ikke et menneske?

- Βέβαια είναι άνθρωπος, αποκρίθηκε ο γερο-πλάτανος.

– Selvsagt er det et menneske, svarte den gamle platanen.

Και η λεύκα μουρμούρισε:

Og poplen mumlede:

- Μα βέβαια, άνθρωπος είναι! Θυμούμαι να είδα τέτοιους στα νιάτα μου.

– Men selvsagt er det et menneske! Jeg kan huske at jeg så slike i min ungdom.

Ο σκοίνος, περίεργος, άπλωσε τα κλαδιά του να τον δει από πιο κοντά.

Skogen, nysgjerrig, strakte ut grenene sine for å se nærmere på ham.

- Άνθρωπος; είπε η ακατάδεκτη βαλανιδιά. Τι θέλει στο βασίλειο μας;

– Et menneske? sa den uhøflige eiken. Hva vil han i vårt rike?

Και όλα μαζί τα δέντρα έσκυψαν να δουν τον «άνθρωπο» που διάβαινε.

Og alle trærne bøjde seg for å se på «mennesket» som gikk forbi.

Ήταν λιγνό αγόρι ως δεκάξι χρονών. Τα χρυσοκέντητα βελουδένια ρούχα του, λιωμένα στους αγκωνές και στα γόνατα, είχαν μικρέψει και σχιστεί, και οι χρυσές κορδέλες που βαστούσαν τα πέδιλα στα γυμνά του πόδια ήταν κατακομμένες και ξαναδεμένες με χοντροκοπιούς κόμπους.

Det var en magert gut på seksten år. Hans gullbroderede fløyelsklær var slitne ved albene og knæene, og de gullene båndene som holdt sandalene på hans bare fødder var revet og knyttet sammen med grove knuder.

Ξαπλώθηκε στη ρίζα του γερο-πλάτανου, είδε κοντά του τη φραουλιά φορτωμένη κατακόκκινες φράουλες, τις έκοψε και τις έφαγε. Ύστερα δίπλωσε τα χέρια του αποκάτω από το κεφάλι του και αποκοιμήθηκε.

Han la seg ned ved roten av den gamle platanen, så på jordbærbusken som var full av røde jordbær, plukket noen og spiste dem. Deretter foldet han håndene under hodet og fór i søvn.

Κοιμήθηκε τόσο βαθιά που δεν άκουσε τα ψιθυρίσματα των δέντρων, ούτε το μουρμούρισμα του ρυακιού που έτρεχε πέρα, ούτε το σφύριγμα του κότσυφα που, πηδώντας από κλαδί σε κλαδί, διηγούνταν στα δέντρα ένα σωρό παράξενες ιστορίες.

Han sov så dypt at han ikke hørte træernes hvisken, eller det lille vannløpet som løp forbi, eller kokefuglens fløten som hoppede fra gren til gren og fortalte træene en mengde mærkelige historier.

- Ο γιος του Βασιλιά! αναφώνησε ο γερο-πλάτανος. Πώς να το πιστέψω, βλέποντας τα γυμνά του πόδια και τα λιωμένα του ρούχα;

– Kongens sønn! utbrød den gamle platanen. Hvordan kan jeg tro det, når jeg ser på hans bare fødder og hans slitne klær?

- Να το πιστέψεις! αποκρίθηκε ο κότσυφας. Άκουσε με μένα, που πάγω κι έρχομαι στα παράθυρα του παλατιού και βλέπω τι γίνεται μέσα.

– Tro det! sa kokefuglen. Hør på meg, jeg går frem og tilbake ved palatsvinduene og ser hva som skjer inne.

- Μα γιατί δεν αλλάζει ρούχα; ρώτησε το πεύκο σκανδαλισμένο.

– Men hvorfor bytter han ikke klær? spurte fichten med forundring.

- Γιατί δεν έχει άλλα, αποκρίθηκε ο κότσυφας.

– Fordi han ikke har andre, sa kokefuglen.

- Πώς! Ο γιος του Βασιλιά; αναφώνησε το θυμάρι, προσφέροντας τ' ανθισμένα του λουλουδάκια στη μέλισσα που βούιζε, γυρεύοντας μέρος ν' ακουμπήσει για να ρουφήξει το μέλι τους.

– Hvordan! Kongens sønn? utbrød timianen og gav sine blomster til biene som søkte et sted å lande for å suge nektaren.

- Μα τι θαρρείς; σφύριξε ο κότσυφας. Μήπως νομίζεις πως ο

– Hvad tror du? sa kokefuglen. Tror du at <zh> 他是个十六岁的瘦弱男孩。他那件金线刺绣的丝绸衣服在肘部和膝盖处磨损了，金色的丝带系着凉鞋，已被扯坏，重新用粗糙的结系上。 他躺在老悬铃木树根旁，看到附近长满了红色的草莓，就摘下来吃了。接着，他把双手搭在头下，睡着了。 他睡得太深了，没有听到树木的低语，没有听到溪流奔流的声音，也没有听到乌鸦的尖叫声。这只乌鸦从一根树枝跳到另一根树枝，向

Βασιλιάς έχει τίποτα περισσότερο από τον τσοπάνη ή το βαρκάρη;

Har kongen mer enn shepherden eller båthandleren?

- Λες παράξενα πράματα! μουρμούρισε ο σκοίνος που δεν πείθουνταν.

– Du sier mærkelige ting! mumlede skeppet som ikke var overbevist.

- Πίστεψε τον όμως, είπε η μέλισσα, φτερουγίζοντας γύρω του, αλήθεια σου λέγει. Ο Βασιλιάς φορεί και αυτός τέτοια ρούχα. Μ' αν δεις τις Βασιλοπούλες, τότε θα φρίξεις!

– Men tro ham alligevel, sa biene og sværmede rundt ham. Han forteller sandheden. Kongen har også slike klær. Men hvis du ser på kongedøtrene, vil du bli forskrekket!

- Γιατί; ρώτησε η φραουλιά.

– Hvorfor? spurte jordbæret.

Ο κότσυφας πήδηξε κοντά της και ψιθύρισε:

Uggen hoppede nær henne og hvisket:

- Γιατί κάτω από τα ρούχα τους δεν έχουν ούτε ποκάμισο!

– Fordi de ikke har en skjorte under klærne!

Και ξεκαρδίστηκε στα γέλια χωρίς να προσέξει πως βρίσκουνταν κοντά στο αυτί του αγοριού.

Og han lo høyt uten å merke at gutten var i nærheten.

Ξύπνησε το Βασιλόπουλο και τινάχτηκε ξαφνισμένο.

Kongesønnen våknet og satte seg opp forskjækket.

Τρόμαξε ο κότσυφας και πέταξε μακριά, και η μέλισσα κρύφθηκε ανάμεσα στα φύλλα του σκοίνου, ενώ τα δέντρα σήκωναν ψηλά το κεφάλι τους κι έκαναν τον ανήξερο, τάχα πως δεν παρατήρησαν τίποτα.

Uggen ble skræmt og fløy bort, og biene skjulte seg mellom bladene på skeppet, mens trærne løftet hodet høyt og låt som om de ikke hadde sett noe annet.

Είχε βραδιάσει. Σηκώθηκε το Βασιλόπουλο και πήρε πάλι το δρόμο του. Βγήκε από το δάσος, πέρασε τον κατάξερο κάμπο, και τραβώντας κατά το παλάτι, με γοργά βήματα ανέβηκε στο βουνό, σκαρφαλώνοντας ανάμεσα στους βράχους και στα χώματα σαν κατσίκι.

Det var blett. Kongesønnen reiste seg opp og tok seg videre. Han kom ut av skogen, gikk over den tørre slette og dro oppover mot slottet i rask fart, klatrede oppover mellom klippene og jorden som en gjødsel.