Welk een onbedachtzaame eisch, Vriendin! -

Hoe!

mijne julia in 't openbaar verschijnen?

en gij - gij, die alles op mij vermoogt - dit van mij vorderen? -

Waarlijk, dit heet een misbruik van zijne magt te maken.

Bedenk toch een oogenblik wat mij aanleiding gegeven heeft om deeze weinige bladen te vervaardigen, en beslis zelve of er toen het doelwit bij kon zijn van ze ooit gemeen te maken? -

Gij herinnert u ligt nog de dichterlijke partij, die gij, voor twee jaaren, aan eenige uwer beste Vrienden en Vriendinnen op uw vermaaklijk Landgoed gaaft? -

De vermoeiende hette van dien dag deed u, die altijd op het genoegen van anderen bedacht zijt, op eene wijze, die men geen' wederstand kan bieden, aanhouden om er den nacht bij te voegen.

Nooit zal ik dien verrukkelijken nacht vergeten!

Hij was de schoonste, dien ik immer zag. -

Nog kan ik mij verbeelden in uw donker Prieel aan den oever van den Rhijn te zitten, en deezen stroom door de maan bij streeken verlicht te zien.

Geen blaadje verroerde zich. -

't Is in zulke oogen-blikken, dat het hart zich, onder 't genot der strelendste kalmte, vertedert. -

Wij kwamen in een vriendlijk verschil over de Liefde.

Ik had bijna elk tegen mij - Gij alleen, bevallige Sophie! koost mijne zijde.

Aan welken kant zich de waarheid ook bevond, dit is zeker, wij dachten meer verheven over de Liefde, dan onze tegenstrevers.

Ons gesprek liep ten einde en gij vorderde toen van mij, dat ik mijne gedachten omtrent de Liefde in een tafreel van twee gevoelige harten ontwikkelen zou. -

Ben ik geschikt om u iets te weigeren? -

Mijne julia ontving haar aanwezen, en naauwlijks heb ik aan uwen eersten eisch voldaan, of gij voegt er eenen tweeden, die veel zwaarer is, bij - Gij wilt dat julia in het licht trede.

Begrijp toch wat ik wage met u te gehoorzamen! -

Aan wie zal mijn Schilderij behagen? -

Aan Sophie? ja!

en aan die weinigen, die haar gelijken, die zulk een schoon, gevoelig, hart in haaren boezem dragen.

Ach!

ik gevoel het al te wel, mijne julia is niet voor de achtiende eeuw geschikt.

Een eenvouwdig tafreel van twee tedere harten, die oprecht beminnen, zo als onze Voorouders, waar van wij de eigenschappen zo zeer beginnen te haten, mooglijk voor eenige honderd jaaren bemind hebben, zie daar mijne geheele julia!

Geen verleidende Gebeurtenissen, geen onverwachte toevallen - geen enkel bekoorlijk Nietje zelfs! - verzekert mij van de goedkeuring van 't gemeen.

Voeg hier bij, dat ik eene Liefde predike, die zonder de deugd niet bestaat. -

Ach!

dit laatste bederft alles! - Men zal lagchen en het zal met mij gedaan zijn. -

Nu, Vriendin!

wat zegt gij? -

Gij begrijpt dit alles en echter volhardt gij bij uwen eisch. -

Welaan!

ik zal gehoorzamen.

Ten minsten - en dit alleen is toejuiching genoeg - ten minsten zal Sophie mij met haare goedkeuring belonen, en elk, die gelukkig genoeg is van haar te kennen, zal overtuigd zijn, dat mijne julia geen wezen van verbeelding is. - -