Όταν κατάλαβε ο γερο-Βασιλιάς Συνετός πως μετρήθηκαν πια οι μέρες του, φώναξε το γιο του, το νέο Αστόχαστο, και του είπε:

Когда старый король Синет понял, что его дни сочтены, он призвал своего сына, молодого Астохато, и сказал ему:

- Φθάνουν, γιε μου, τα παιχνίδια και οι διασκεδάσεις. Ήλθε η ώρα να παντρευθείς και να πάρεις στα χέρια σου την κυβέρνηση του Κράτους. Εγώ έφαγα το ψωμί μου. Εσύ κοίταξε να κυβερνήσεις σαν καλός βασιλιάς.

- Игры и развлечения закончились, сынок. Пришло время жениться и взять на себя управление государством. Я выполнил свой долг. А ты постарайся править как достойный король.

Κι έστειλε τον αρχικαγκελάριό του στο γειτονικό βασίλειο, να ζητήσει την όμορφη Βασιλοπούλα Παλάβω, για τον Αστόχαστο, το γιο του Συνετού Α', Βασιλιά των Μοιρολατρών.

И он послал своего главного министра в соседнее королевство, чтобы просить руки прекрасной принцессы Палавы для Астохато, сына Синета I, короля моиролатритов.

Έγινε ο γάμος με χαρές και ξεφαντώματα, και λίγες μέρες αργότερα, αφού ευλόγησε τα παιδιά του, ο γερο-Συνετός τους άφησε χρόνια, και ο Αστόχαστος στέφθηκε Βασιλιάς.

Свадьба прошла с весельем и празднествами, и через несколько дней, благословив своих детей, старый Синет отошел в мир иной, а Астохато был коронован как новый король.

Όλα φαίνουνταν ρόδινα και ζηλευτά για το νέο ζευγάρι.

Всё казалось идеальным и завидным для новой пары.

Τα φλουριά ξεχειλούσαν από τα σεντούκια του γερο-Συνετού· κάστρα γερά και γεμάτα στρατιώτες τειχογύριζαν το βασίλειο· το λαμπρό παλάτι, χτισμένο ψηλά σ' ένα κατάφυτο βουνό, δέσποζε τη χώρα όπου ζούσαν με άνεση οι πολίτες· δρόμοι φαρδείς και καλοστρωμένοι ένωναν το βασίλειο των Μοιρολατρών με όλα τα γειτονικά βασίλεια.

Сокровища из сундуков старого Синета изобиловали; крепкие замки, полные солдат, охраняли королевство; великолепный дворец, построенный на вершине покрытого лесом холма, господствовал над страной, где граждане жили в достатке; широкие и хорошо уложенные дороги соединяли королевство моиролатритов со всеми соседними королевствами.

Παντού χαρά και καλοπέραση.

Всюду царили радость и процветание.

Και όπου γύριζε το μάτι του ο νέος βασιλιάς, από πάνω από τον ψηλό πύργο του παλατιού του, έβλεπε απέραντα χωράφια σπαρμένα, ρεματιές και λαγκάδια κατάφυτα, χώρες και χωριά με παστρικά όμορφα σπιτάκια, βουνά δασωμένα και λιβάδια καταπράσινα.

И куда бы ни обратился взгляд нового короля с высоты башни своего дворца, он видел бескрайние засеянные поля, покрытые лесом ущелья, чистые и красивые деревенские домики, лесистые горы и зеленые луга.

Αμέτρητες αγελάδες έβοσκαν συντροφικά με κοπάδια αρνιά και κατσίκες.

Бесконечное количество коров паслось вместе со стадами овец и коз.

Και σα μερμήγκια δούλευαν οι χωρικοί τη γη, άρμεγαν τις αγελάδες, κούρευαν τα πρόβατα και μετέφερναν γεννήματα και καρπούς στη χώρα, όπου τα πουλούσαν.

И как муравьи, крестьяне обрабатывали землю, доили коров, стригли овец и перевозили урожай и фрукты в город, где продавали их.

Πέρασαν χρόνια πολλά.

Прошли долгие годы.

Ο καιρός, που άσπρισε και μάδησε τα μαλλιά του Αστόχαστου και μάρανε την ομορφιά της Παλάβως, άλλαξε και την όψη ολόκληρου του βασιλείου των Μοιρολατρών.

Время, которое посеребрило и посекло волосы Астохато и увяло красоту Палавы, изменило и облик всего королевства моиролатритов.

Παντού ερημιά. Πεδιάδες απέραντες, γυμνές, ακαλλιέργητες, απλώνουνταν ως τα σύνορα του βασιλείου, και μονάχα μερικές ερειπωμένες πέτρες μαρτυρούσαν ακόμα τα μέρη όπου άλλοτε έστεκαν, υπερήφανα και απειλητικά, τα φοβερά κάστρα του Συνετού Α'.

Всюду была пустыня. Бескрайние пустые, невозделанные равнины простирались до границ королевства, и только несколько разрушенных камней всё ещё свидетельствовали о местах, где когда-то гордо и угрожающе возвышались величественные замки Синета I.

Πού και πού, κανένα γκρεμισμένο παλιόσπιτο ξεχώριζε στη μονοτονία της έρημης πεδιάδας. Τ' αγριόχορτα και οι πέτρες σκέπαζαν τους λόφους, οι δρόμοι, παρατημένοι, χάνουνταν κάτω από τ' αγκάθια που ελεύθερα άπλωναν τα πυκνά τους κλωνάρια.

Тут и там какое-нибудь разрушенное старое здание выделялось на фоне однообразной пустыни. Дикий кустарник и камни покрывали холмы, дороги, заброшенные, терялись под колючими ветками, свободно раскинувшими свои густые ветви.

Και σφυρίζοντας ανάμεσα στις πέτρες και τους βράχους, ο άνεμος μοιρολογούσε το ρήμαγμα του τόπου.

И свистя среди камней и скал, ветер оплакивал разрушение этой земли.

Μόνο τα πυκνά δάση έμεναν στη θέση τους, ξεχασμένα και αδούλευτα, κρύβοντας κάτω από το φουντωμένο τους φύλλωμα ολόκληρον κόσμο πεταλούδες, μαμούνια και μέλισσες, που χαίρουνταν ανενόχλητα τα μυρωδάτα αγριολούλουδα.

Только густые леса остались на своём месте, забытые и невозделанные, скрывая под своей пышной листвой целый мир бабочек, обезьян и пчёл, беспрепятственно наслаждающихся ароматом диких цветов.

Πλήθος αγριοφραουλιές άνθιζαν και καρποφορούσαν αδελφικά με τις βατομουριές, και οι καρποί τους σάπιζαν κι έπεφταν στο χώμα άχρηστοι.

Множество диких фруктовых деревьев цвели и плодоносили вместе с вишнёвыми деревьями, а их плоды гнили и падали на землю бесполезными.

Τα μονοπάτια, που περνούσαν άλλοτε ανάμεσα στα δέντρα, είχαν σβήσει και αυτά από τον καιρό που είχε να τα πατήσει ανθρώπινο πόδι.

Тропы, которые когда-то проходили среди деревьев, тоже исчезли под воздействием времени, так как по ним давно уже не ступала нога человека.

Και τα δέντρα και τα χαμόδεντρα τόσο είχαν ξεχάσει την ανθρώπινη μορφή, που όλα ταράχθηκαν, και τρόμαξαν, και ανατρίχιασαν, και σείστηκαν, και μουρμούρισαν αναμεταξύ τους φοβισμένα,

И деревья, и кустарники настолько забыли человеческую форму, что все они вздрагивали, пугались, дрожали, шуршали и испуганно перешептывались друг с другом.

όταν μια μέρα είδαν ένα νέο αγόρι με βαθιά ονειροφορτωμένα καστανά μάτια, που περπατούσε κάτω από το φύλλωμα τους σταματώντας σε κάθε βήμα, για να κοιτάξει πότε ένα λουλούδι, πότε ένα ζωύφιο, με θαυμασμό κι έκπληξη, σα να τα έβλεπε πρώτη φορά.

Однажды они увидели молодого мальчика с глубокими мечтательными карими глазами, который шёл под их листвой, останавливаясь на каждом шагу, чтобы посмотреть то на цветок, то на насекомое, с восхищением и изумлением, словно видел всё это впервые.

- Τι πράμα να είναι άραγε τούτο που διαβαίνει; ρώτησε φοβισμένος ένας σκοίνος, συμμαζεύοντας τα φυλλαράκια του από φόβο μην τον δει το αγόρι.

– Что это за существо проходит мимо? – испуганно спросил один плющ, собирая свои листочки, боясь, что мальчик его заметит.

- Ποιος το ξέρει! αποκρίθηκε το πεύκο. Ίσως κανένα άλλο είδος ελάφι;

– Кто знает! – ответил клён. – Может быть, это какой-нибудь другой вид оленя?

Μια λεύκα, που έστεκε εκεί κοντά, έσκυψε το υπερήφανο κεφάλι της να δει το διαβάτη.

Ближайшая ива склонила свою гордую голову, чтобы посмотреть на прохожего.

- Ελάφι; είπε μ' ένα ξεκάρδισμα που αναποδογύρισε όλα της τα φυλλαράκια, και μια στιγμή από πράσινη την έκανε ασημένια. Ονειρεύεσαι, παιδί μου! Μα το ελάφι έχει τέσσερα πόδια, και τούτο έχει μόνο δυο!

– Олень? – сказала она с таким смехом, что все её листочки завибрировали, и на мгновение она стала серебряной от зелёного. Ты мечтаешь, дитя моё! Но у оленя четыре ноги, а у этого только две!

- Μα λοιπόν τι ζώο είναι; ρώτησε ανήσυχα μια βατομουριά. Είναι άραγε κακό; Μη μου φάγει το καινούριο φόρεμα μου, και με βρει γυμνή το καλοκαίρι σαν έλθει;

– Но тогда какое это животное? – встревоженно спросила вишнёвая ветка. – Оно вредное? Не съест ли оно моё новое платье, и я останусь голая летом, когда оно придёт?

- Μη ζαλίζεστε, παιδιά μου, είπε ο γερο-πλάτανος, δεν είναι ζώο αυτό και δεν τρώγει φύλλα.

– Не волнуйтесь, дети мои, – сказал старый платан. – Это не животное, и оно не ест листья.

Είναι χρόνια πολλά που δεν πέρασε τέτοιο πράμα από δω.

Много лет уже ничего подобного здесь не было.

Μα θυμούμαι έναν καιρό, που το δάσος μας γέμιζε από όμοιους του.

Но я помню время, когда наш лес был полон таких же существ, как оно.

Ήταν τα καλά εκείνα χρόνια, όταν μάζευαν οι άνθρωποι το μέλι της μέλισσας, και της φραουλιάς τη φράουλα, και τα βατόμουρα, και τα ώριμα κούμαρα.

Это были хорошие времена, когда люди собирали мёд пчёл, клубнику, малину и спелые оливки.

- Τι; φώναξε η αγριοφραουλιά, μαζεμένη στα πόδια του πλάτανου.

– Что? – крикнула дикая клубника у подножия платана.

Τι λές, παππού; Μην είναι άνθρωπος;

– Что ты говоришь, дедушка? Может быть, это человек?

- Βέβαια είναι άνθρωπος, αποκρίθηκε ο γερο-πλάτανος.

– Конечно, это человек, – ответил старый платан.

Και η λεύκα μουρμούρισε:

И тополь пробормотал:

- Μα βέβαια, άνθρωπος είναι! Θυμούμαι να είδα τέτοιους στα νιάτα μου.

– Да, конечно, это человек! Я помню, что видел таких в молодости.

Ο σκοίνος, περίεργος, άπλωσε τα κλαδιά του να τον δει από πιο κοντά.

Любопытный скворец протянул свои ветки, чтобы рассмотреть его поближе.

- Άνθρωπος; είπε η ακατάδεκτη βαλανιδιά. Τι θέλει στο βασίλειο μας;

– Человек? – сказала неприветливая каштановая роща. – Что ему нужно в нашем королевстве?

Και όλα μαζί τα δέντρα έσκυψαν να δουν τον «άνθρωπο» που διάβαινε.

И все деревья наклонились, чтобы посмотреть на проходящего "человека".

Ήταν λιγνό αγόρι ως δεκάξι χρονών. Τα χρυσοκέντητα βελουδένια ρούχα του, λιωμένα στους αγκωνές και στα γόνατα, είχαν μικρέψει και σχιστεί, και οι χρυσές κορδέλες που βαστούσαν τα πέδιλα στα γυμνά του πόδια ήταν κατακομμένες και ξαναδεμένες με χοντροκοπιούς κόμπους.

Это был худой мальчик лет шестнадцати. Его золотистые бархатные одежды, потертые на локтях и коленях, стали короче и порвались, а золотые ленты, которые держали сандалии на его босых ногах, были порваны и снова завязаны грубыми узлами.

Ξαπλώθηκε στη ρίζα του γερο-πλάτανου, είδε κοντά του τη φραουλιά φορτωμένη κατακόκκινες φράουλες, τις έκοψε και τις έφαγε. Ύστερα δίπλωσε τα χέρια του αποκάτω από το κεφάλι του και αποκοιμήθηκε.

Он лег у корня старого платана, увидел рядом с собой клубнику, усеянную красными ягодами, сорвал их и съел. Затем он сложил руки под головой и заснул.

Κοιμήθηκε τόσο βαθιά που δεν άκουσε τα ψιθυρίσματα των δέντρων, ούτε το μουρμούρισμα του ρυακιού που έτρεχε πέρα, ούτε το σφύριγμα του κότσυφα που, πηδώντας από κλαδί σε κλαδί, διηγούνταν στα δέντρα ένα σωρό παράξενες ιστορίες.

Он спал так крепко, что не слышал шёпота деревьев, журчания протекающего ручья и криков вороны, которая, перескакивая с ветки на ветку, рассказывала деревьям множество странных историй.

- Ο γιος του Βασιλιά! αναφώνησε ο γερο-πλάτανος. Πώς να το πιστέψω, βλέποντας τα γυμνά του πόδια και τα λιωμένα του ρούχα;

– Сын короля! – воскликнул старый платан. – Как я могу в это поверить, глядя на его босые ноги и потрёпанную одежду?

- Να το πιστέψεις! αποκρίθηκε ο κότσυφας. Άκουσε με μένα, που πάγω κι έρχομαι στα παράθυρα του παλατιού και βλέπω τι γίνεται μέσα.

– Поверьте! – ответил ворон. – Послушайте меня, я часто бываю у дворцовых окон и вижу, что там происходит.

- Μα γιατί δεν αλλάζει ρούχα; ρώτησε το πεύκο σκανδαλισμένο.

– Но почему он не меняет одежду? – спросил, изумлённый, сосна.

- Γιατί δεν έχει άλλα, αποκρίθηκε ο κότσυφας.

– Потому что у него нет другой одежды, – ответил ворон.

- Πώς! Ο γιος του Βασιλιά; αναφώνησε το θυμάρι, προσφέροντας τ' ανθισμένα του λουλουδάκια στη μέλισσα που βούιζε, γυρεύοντας μέρος ν' ακουμπήσει για να ρουφήξει το μέλι τους.

– Как же! Сын короля? – воскликнул тимьян, предлагая свои цветы пчёлу, которая жужжала, ища место, где можно приземлиться и высосать их нектар.

- Μα τι θαρρείς; σφύριξε ο κότσυφας. Μήπως νομίζεις πως ο

– А вы что думаете? – засвистел ворон. – Может быть, вы думаете, что он... – Ну и что? – засвистел ворон. – Вы что, думаете, что он...

Βασιλιάς έχει τίποτα περισσότερο από τον τσοπάνη ή το βαρκάρη;

– Ну и что? – засвистел ворон. – Вы что, думаете, что у короля есть что-то больше, чем у пастуха или лодочника?

- Λες παράξενα πράματα! μουρμούρισε ο σκοίνος που δεν πείθουνταν.

– Вы говорите странные вещи! – пробурчал скептик.

- Πίστεψε τον όμως, είπε η μέλισσα, φτερουγίζοντας γύρω του, αλήθεια σου λέγει. Ο Βασιλιάς φορεί και αυτός τέτοια ρούχα. Μ' αν δεις τις Βασιλοπούλες, τότε θα φρίξεις!

– Но поверьте ему, – сказала пчела, жужжа вокруг него. – Он говорит правду. Король тоже носит такую одежду. А если вы увидите королевских дочерей, то вы просто удивитесь!

- Γιατί; ρώτησε η φραουλιά.

– Почему? – спросила клубника.

Ο κότσυφας πήδηξε κοντά της και ψιθύρισε:

Ворон подпрыгнул возле неё и прошептал:

- Γιατί κάτω από τα ρούχα τους δεν έχουν ούτε ποκάμισο!

– Потому что под их одеждой у них даже нет нижнего белья!

Και ξεκαρδίστηκε στα γέλια χωρίς να προσέξει πως βρίσκουνταν κοντά στο αυτί του αγοριού.

И он рассмеялся, не заметив, что находится совсем рядом с ухом мальчика.

Ξύπνησε το Βασιλόπουλο και τινάχτηκε ξαφνισμένο.

Мальчик проснулся и вскочил от удивления.

Τρόμαξε ο κότσυφας και πέταξε μακριά, και η μέλισσα κρύφθηκε ανάμεσα στα φύλλα του σκοίνου, ενώ τα δέντρα σήκωναν ψηλά το κεφάλι τους κι έκαναν τον ανήξερο, τάχα πως δεν παρατήρησαν τίποτα.

Ворон испугался и улетел, а пчела спряталась среди листьев скептика, в то время как деревья высоко поднимали свои головы, делая вид, будто ничего не заметили.

Είχε βραδιάσει. Σηκώθηκε το Βασιλόπουλο και πήρε πάλι το δρόμο του. Βγήκε από το δάσος, πέρασε τον κατάξερο κάμπο, και τραβώντας κατά το παλάτι, με γοργά βήματα ανέβηκε στο βουνό, σκαρφαλώνοντας ανάμεσα στους βράχους και στα χώματα σαν κατσίκι.

Спустилась ночь. Мальчик встал и снова отправился в путь. Он вышел из леса, пересек выжженную равнину и, спеша к дворцу, взбирался на гору, перескакивая среди скал и кустов, как козёл.