Het venster stond open -, de koele Meiwind lichtte zachtzinnig, zonder geweld, de gordijnen op, bolde ze als zeilen en dreef ze tot midden in de kamer - dan zonken ze weer stil terug - het was als het uitademen van een slapend kind.

Окно было открыто — прохладный майский ветер нежно, без всякого насилия развевал занавески, надувал их, как паруса, и заставил их плавно опуститься в центр комнаты, а затем снова тихо упали на место — это было похоже на выдох спящего ребёнка.

Boven den bos vochtige hyacinthen, die ze in twee handen hield omklemd, mond en neus erin begraven, keek Ina ernaar - haar hart bonsde van een zacht, heftig verheugen, ze voelde het in haar keel - en als toen ze een kind was, liet ze de woorden van haar gedachten deinen op den maatslag van haar hart: de winter is voorbij...

Над лесом Ина смотрела на влажные гиацинты, которые она сжимала в двух руках, зарываясь в них ртом и носом. Её сердце билось от мягкой, сильной радости, которую она ощущала в горле, и, как когда она была ребёнком, слова её мыслей колыхались в такт биению её сердца: зима закончилась...

de winter is voorbij...

зима закончилась...

de winter is voorbij...

зима закончилась...

Maar even, want dadelijk sloeg ze de oogen neer en dronk met dieper, inniger teugen den zwaren vochtigen geur.

Но лишь на мгновение, потому что вскоре она опустила глаза и глубоко, с замиранием сердца вдыхала тяжёлый влажный запах.

Het was meer dan de geur der jonge sappen van de weerkeerende lente, het was de geur van haar jeugd, van haar verleden en nu ze met gesloten oogen haar gezicht begraven hield, leek het, als sloegen de poorten van haar ziel wijd open en kwam haar heele jeugd op haar af,

Это был не просто запах молодых соков возвращающейся весны, это был запах её юности, её прошлого, и когда она с закрытыми глазами зарывала лицо в запах, казалось, будто двери её души широко распахнулись, и вся её юность нахлынула на неё.

de gansche stoet van jaren en dagen, tot de prilste toe - met hun gevoelens, gebeurtenissen en ontmoetingen, stonden van dag en schemering - geluiden, luchten, stemmen van menschen,

Весь ряд лет и дней, вплоть до самых первых, с их чувствами, событиями и встречами, звуками, запахами, голосами людей — всё это встало перед её глазами, от дня до сумерек.

reuken in huis, ze liet het trillend over zich komen in bewogenheid en gelukzalige verwondering, omdat dit mogelijk was, dat al dit ontslapene, lang-vergetene opgewekt werd en herboren tot bijna ontstellende scherpheid en duidelijkheid door geur van hyacinthen.

Она ощутила это трепетание, пронизывающее её, в волнении и блаженном изумлении от того, что всё это забытое, давно потерянное могло воскреснуть и возродиться с почти ошеломляющей остротой и ясностью благодаря запаху гиацинтов.

Het scheen haar, als was haar eigen ziel een photografische plaat, schijnbaar grauw en effen, maar waarop in het ontwikkelend bad evenzoo ontstellend duidelijk en verwonderlijk de beelden verschijnen, die tevoren niet zichtbaar bestonden.

Ей казалось, будто её собственная душа — это фотографическая пластина, кажущаяся сначала серым и однообразным, но в ванне с проявителем на ней так же ошеломляюще ясно и удивительно появляются образы, которые ранее не были видны.

Geur was dan het ontwikkelingsbad der herinnering, maar geur niet alleen - ook muziek, en somwijlen behoefde het zelfs niet meer dan eenig vaag en onbepaald gerucht, regen en wind, een roep van buiten in den avond te wezen - die haar onvoorbereid terugvoerde naar de verten van het verleden.

Запах был проявителем памяти, но не только запах — также музыка, а иногда даже достаточно было смутного и неопределённого звука, дождя и ветра, крика снаружи вечером — чтобы неожиданно вернуть её в глубины прошлого.

Wat wonderlijk was dit - dat de indrukken uit haar vroegste jeugd het sterkst in haar voortbestonden - het machtigst haar ontroerden in het herdenken, -

Как удивительно, что впечатления её самого раннего детства сохранялись в ней сильнее всего — они трогали её больше всего при воспоминаниях.

alles uit dien onbewusten tijd, toen ze zelf niet wist dat ze luisterde en oplette en toch scherper moest hebben opgelet, inniger geluisterd dan ooit later, toen de gebeurtenissen kleuriger, feller schenen in het beleven, toen ze bewust luisterde en keek en genoot - en die toch maar een verzwakte herdenking hadden gelaten.

Всё из того бессознательного времени, когда она сама не знала, что слушает и наблюдает, и всё же должна была наблюдать и слушать внимательнее, чем когда-либо позже, когда события казались ярче, острее в восприятии, когда она сознательно наблюдала и слушала и наслаждалась — и всё же оставили лишь ослабленное воспоминание.

En als altijd weer vertastte en verdwaalde haar denken in die eene wijde verwondering, dat lokkende vreemde geheim - wat herinnering wel wezen mocht, die sterfelijkheid en vergankelijkheid te boven ging en scheen te logenstraffen - tot ze weer in het geheel niet dacht, alleen diep en vol ademde in den geur,

И как всегда её мысли блуждали и терялись в этом широком изумлении, в этой заманчивой тайне — что же такое память, превосходящая смертность и преходящесть и кажущаяся обманчивой — пока она снова не переставала думать, а лишь глубоко и полно дышала в запахе.

terwijl de wind de zware gordijnen spelend voortdreef met zijn adem en haar geheele wezen zich leek te verwijden, zich tot zijn uiterste vermogen leek in te spannen om alle weelde te kunnen bevatten.

Пока ветер игриво раздувал тяжёлые занавески своим дыханием, и всё её существо казалось расширяющимся, напрягающимся до предела, чтобы вместить всё это изобилие.

Er werd geklopt.

Кто-то постучал.

‘Daar is de dokter, juffrouw.’

"Вот и доктор, мисс".

‘De dokter!’

"Доктор!"

Ze sprong op en legde de hyacinthen neer, het verleden viel van haar af.

Она вскочила и положила гиацинты. Прошлое отпало от неё.

Het heden snoerde eng om haar heen: ze was negentien jaar, ze leefde bij vreemden omdat ze het thuis niet had kunnen houden - ze zat al twee dagen vrijwillig opgesloten, in onvree met elkeen en met zichzelf, verstrikt in twisten, als een vogel in den draad, en naar de eenzaamheid als naar een laatste wijkplaats weggevlucht.

Настоящее затянуло её в свои объятия: ей было девятнадцать лет, она жила среди чужих, потому что не смогла остаться дома — она два дня добровольно заточила себя, не ладя ни с кем и с собой, запутавшись в спорах, как птица в сети, и сбежала в одиночество, как в последнее убежище.

‘Kunt u den dokter ontvangen, juffrouw?’

"Можете принять доктора, мисс?"

‘Ik heb geen dokter noodig, mijn hoofdpijn is over,’ wilde ze zeggen, - toen hoorde ze hem met Mary beneden uit de kamer komen en zijn stem onder aan de trap en dan beider stemmen, het teemend, kraakdeftig praten van Mary boven zijn doffer brommen.

"Мне не нужен доктор, у меня головная боль прошла", — хотела сказать она, — но тут она услышала, как он с Мэри спускаются вниз из комнаты, и его голос внизу на лестнице, а затем голоса их обоих, болтовня Мэри, перемежающаяся с его более глухим голосом.

Als ze eens klagen durfde!

Если бы она только посмела пожаловаться!

Klagen over haar als over een schoolkind tegen een man, dien ze niet kende en die nu misschien met Mary over haar hoofdschudde en glimlachte.

Пожаловаться на неё, как школьница жалуется мужчине, которого она не знает и который, возможно, сейчас качает головой и улыбается, разговаривая с Мэри о ней.

Dat gesprek moest uit zijn en dadelijk.

Этот разговор должен был закончиться, и закончиться немедленно.

‘Vraag den dokter, of hij boven komt, Bartje.’

"Спроси доктора, придёт ли он наверх, Барт".

Haar stem klonk gebiedend en ongeduldig, het meisje trok de deur toe; ze wachtte snel ademend, tot felheid en verweer gereed.

Её голос звучал приказным и нетерпеливым. Девушка закрыла дверь; она ждала, затаив дыхание, готовая к гневу и сопротивлению.

Voor haar op de tafel zag ze de bloemen en ze keek ernaar en de gedachte ving haar en bevreemdde haar, dat ze die maar behoefde op te nemen, hun geuren te drinken om mild en week te worden, om zich van zichzelf te verlossen met haar kleine woede en haar kleinen trots, en grooter, wijder, vrijer zichzelf terug te vinden, maar ze wilde niet, ze kon niet.

На столе перед ней она увидела цветы, и она смотрела на них, и мысль охватила её и удивила: ей просто нужно было взять их, вдохнуть их аромат, стать мягкой и слабой, освободиться от своего маленького гнева и своей маленькой гордости, и найти себя большей, более свободной, более широкой, но она не хотела, она не могла.

Het heden had haar vast, stond haar na, beet scherp op haar in - ze kon er zich niet aan onttrekken.

Настоящее схватило её, преследовало её, кусало её остро — она не могла от него избавиться.

Ineens zwegen de stemmen, ze hoorde hen de trap opkomen - beneden sloeg een deur, Mary was in de woonkamer gegaan.

Внезапно голоса замолчали, она услышала, как они поднимаются по лестнице — внизу захлопнулась дверь, Мэри вошла в гостиную.

En terwijl zij zich afvroeg, hoe de dokter er uit zou zien en wat soort man hij kon wezen, bedacht ze tegelijk met schrik, dat ze niet wist wat ze hem zeggen moest.

И пока она размышляла о том, как будет выглядеть доктор и каким человеком он может быть, она одновременно с ужасом поняла, что не знает, что ему сказать.

Ze was immers niet ziek - en ze had hem zelf niet gevraagd te komen!

Ведь она не была больна — и сама не просила его прийти!

Snel wendde ze zich om naar den spiegel, glimlachte vluchtig, streek zich door het haar.

Она быстро повернулась к зеркалу, мимолетно улыбнулась, поправила волосы.

Als ze hem de waarheid eens zei - misschien, dat hij haar wel begreep - de warmte van dat hopen streek even door haar heen.

Если бы она сказала ему правду — возможно, он бы её понял — тепло этой надежды на мгновение проникло через неё.

Ze stond overeind naast haar stoel, toen hij binnenkwam. ‘U bent hier toch niet opzettelijk voor mij alleen?’

Она встала рядом со своим стулом, когда он вошёл. "Вы ведь не пришли сюда нарочно наедине со мной?"

‘O neen, mevrouw Rutgers had mij noodig. Een kleinigheid, maar nu ik hier toch was, vroeg ze mij... Al een paar dagen hoofdpijn? Temperatuur opgenomen?’

"О нет, миссис Ратгерс понадобилась мне. Мелочь, но раз уж я был здесь, она попросила меня... У вас всё ещё головная боль? Измеряли ли вы температуру?"

Hoe belachelijk was dat. Ziek zijn -, temperatuur opnemen, een plichtmatig-bezorgd gezicht tegenover haar. Als ze het zonder ophef vertelde, zou het misschien niet te buitensporig klinken.

Как это нелепо. Быть больной — измерять температуру, делать озабоченное лицо перед ней. Если бы она рассказала об этом спокойно, это, возможно, не звучало бы так нелепо.

‘Ik heb geen temperatuur opgenomen, ik ben niet ziek, ik zit hier alleen om... om eens een paar dagen te rusten.’

"Я не измеряла температуру, я не больна, я здесь просто... чтобы отдохнуть пару дней".

‘En waarom hebt u dat dan niet gezegd?’

"И почему вы этого не сказали?"

Ze zweeg, hij ging zitten, en keek glimlachend naar haar op, ze keek op hem neer en glimlachte ook.

Она замолчала, он сел и улыбнулся ей, она посмотрела на него и тоже улыбнулась.

Hij had een aardig, rond, glad gezicht, lieve oogen, jongensoogen, hij zou vijfendertig jaar zijn.

У него было приятное, круглое, гладкое лицо, милые глаза, глаза мальчика, ему, наверное, было тридцать пять лет.

Hij was anders dan de anderen, - dat was volkomen duidelijk.

Он отличался от других, — это было совершенно очевидно.

Het was prettig, hem onverwacht hier te hebben en wat met hem te praten.

Было приятно неожиданно увидеть его здесь и поболтать с ним.

Ze voelde verlangen hem veel te vertellen, hem veel van zichzelf te vertellen.

Ей хотелось многое ему рассказать, многое о себе ему поведать.

Hij vond haar aardig, het was in zijn oogen -, ze was ook aardig, ze had het in den spiegel gezien.

Ему она нравилась, это было видно по его глазам, — ей тоже он нравился, она видела это в зеркале.

Omdat hij haar aardig vond, zou het haar licht vallen, met hem te praten.

Потому что он ей нравился, ей было легко с ним разговаривать.

Maar hij moest beginnen.

Но он должен был начать разговор.

Ze bleef half afgewend tegen den schoorsteen geleund, hij keek naar haar, ze voelde het, in haar gedachten overzag ze haar eigen gestalte, vroeg zich af hoe hij haar japon zou vinden en de kleur van haar huid.

Она всё ещё стояла у камина, спиной к нему, он смотрел на неё, она это чувствовала, в своём воображении она представляла себе свою фигуру, задавалась вопросом, как ему понравится её платье и цвет её кожи.

‘Waarom hebt u dan, met vertreding van de waarheid, voorgewend dat u hoofdpijn had?’

"Тогда почему вы, вопреки правде, притворились, что у вас болит голова?"

Ze lachte, haar hart werd warm. Vreemd, zooeven toen ze meende, dat Mary als een kind over haar sprak, stak de drift al in haar op -, nu hij tot haar sprak als tot een kind, voelde ze zich tevreden en gestreeld. Ze ging van den schoorsteen weg en kwam tegenover hem zitten.

Она засмеялась, её сердце наполнилось теплом. Странно, совсем недавно ей казалось, что Мэри говорит о ней как о ребёнке, и уже тогда в ней зарождалось раздражение, — а теперь, когда он разговаривал с ней как с ребёнком, она чувствовала себя довольной и польщённой. Она отошла от камина и села напротив него.

‘Als u wilt, zal ik het u vertellen, maar het is een heele geschiedenis.’

"Если хотите, я расскажу вам, но это целая история."

‘Ik luister.’ Hij zette zich recht op.

"Я слушаю." Он выпрямился.

‘Maar zoo niet. Het is geen verhaaltje. Ik meen, dat er heel veel mee samenhangt.

"Но нет. Это не сказка. Я имею в виду, что с этим связано очень многое."

Maar eigenlijk is het ook gauw genoeg gezegd.

"Но, по сути, это можно сказать довольно просто."

Ik ben lastig, driftig en onverdraagzaam - ik lig met iedereen overhoop en ‘sympathieke’ menschen kan ik niet uitstaan.

"Я несносный, раздражительный и нетерпимый — я ссорюсь с каждым, и я не выношу "симпатичных" людей."

Ik ben hier nog geen drie maanden en ik heb al drie dozijn scènes gemaakt.

"Я здесь всего три месяца, а уже устроил три дюжины сцен."

Overigens komen die hier niet voor.

"Кстати, здесь такого не бывает."

Iedereen hier is bedaard en beschaafd en heeft goede manieren.

"Здесь все спокойные, вежливые и хорошо воспитанные."

Tot in het derde en vierde geslacht. Tot de os en de ezel en de vreemdeling toe.

"Даже в третьем и четвёртом поколении. Даже бык, осёл и иностранец."

Ik geef altijd de verkeerde antwoorden en doe altijd de verkeerde dingen mooi en de mooie dingen verkeerd.’

"Я всегда даю неправильные ответы и делаю неправильные вещи красиво, а красивые вещи неправильно."

Ze onderbrak zichzelf en lachte: ‘Onzin, wat ik daar zeg.

Она прервала себя и засмеялась: "Чушь, то, что я говорю."

Nu bent u op de hoogte.’

"Теперь вы в курсе."

Hij lachte.

Он засмеялся.

‘U lacht om wat ik zeg. Goed - ik ben grootmoedig vandaag. Weet u wel dat ik anders best een moord kan begaan aan iemand die mij uitlacht? Nog wel om minder. Den eersten dag aan tafel wou ik Rutgers vermoorden met een vruchtenmesje.’

"Вы смеётесь над тем, что я говорю. Хорошо - я сегодня великодушна. Знаете, я могла бы убить того, кто надо мной смеётся? Даже за меньшее. В первый же день за столом я хотела убить Руттерса ножом для фруктов."

Hij lachte weer.

Он снова засмеялся.

‘Het klinkt zot en het was heelemaal niet zot.

"Это звучит глупо, но это вовсе не было глупо."

Ik ben hier op een Woensdag gekomen, in Februari.

"Я приехала сюда в среду, в феврале."

Op Woensdag is hier vrouwenkiesrechtkrans, dan zitten er beneden in de moderne kamer, op de praktische stoelen rondom de doelbewuste tafel allemaal hoogstaande, ernstige, edele, knappe, ontwikkelde en hygienisch-gekleede dames - en ik heb het op dien vreeselijken dag onderstaan over die hoogstaande, edele, knappe, sympathieke dames 's middags aan tafel oneerbiedige dingen te zeggen.

"По средам здесь проводят собрания по вопросу о праве голоса для женщин. В современной комнате, на практичных стульях вокруг целеустремлённого стола сидят уважаемые, серьёзные, благородные, красивые, образованные и гигиенично одетые дамы - и в тот ужасный день я позволил себе сказать непочтительные вещи об этих уважаемых, благородных, красивых, симпатичных дамах за столом во второй половине дня."

Ja, dat moet u niet onderschatten.

"Да, не стоит недооценивать это."

Mary deed het ook niet. Ik zie haar nog, met haar verwaand snoekenmondje en haar ronde leege oogen - zegt u het nu eens zelf; lijken niet alle vrouwenkiesrechtdames op elkaar, of zou het alleen komen omdat ze zich allemaal precies eender kleeden?

"Мэри тоже не оценила. Я до сих пор вижу её с её высокомерным ротом и пустыми глазами - скажите сами; разве все дамы, выступающие за право голоса для женщин, не похожи друг на друга, или это просто потому, что они все одеты одинаково?"

Daar loop ik allang over te tobben, het is bepaald een probleem voor mij!

"Я давно об этом размышляю, это определённо проблема для меня!"

‘Dat lossen we later op. Mevrouw Rutgers richtte zich op... fier als een pauw, ondanks haar onbetamelijke dikte, en begon mij de les te lezen, met haar kraakdeftige stem. Mijnheer Rutgers at rijstebrij...’

"Мы потом это обсудим. Миссис Руттерс выпрямилась... гордая, как павлин, несмотря на свою нелепую полноту, и начала читать мне нотации своим пронзительным голосом. Мистер Руттерс ел рисовый пудинг..."

Hij lachte luid, ze keek verontwaardigd.

Он громко засмеялся, она выглядела возмущённой.

‘Ja, u moet niet boos zijn. Wat hebt u tegen rijstebrij?’

"Да, не стоит злиться. Что вам не нравится в рисовом пудинге?"

‘Precies hetzelfde wat ik tegen “sympathieke” menschen heb. Die rijstebrij had mij moeten waarschuwen - maar ik verstond het niet, en ging er roekeloos tegen in. Ik had moeten voelen dat er van een man, die zóó rijstebrij at als hij deed, voor een meisje niets was te hopen.’

"То же самое, что мне не нравится в "симпатичных" людях. Этот рисовый пудинг должен был меня предупредить - но я не понял и опрометчиво противился. Я должен был понять, что от мужчины, который ест рисовый пудинг так, как он это делал, ничего хорошего для девушки ожидать не стоит."

‘En wat hoopte u dan?’

"А что вы тогда ожидали?"

‘Dat hij mij helpen zou.

"Что он поможет мне."

Dat hij zou voelen, hoe ellendig en vernederd ik mij voelde - al hield ik mij goed, maar ik gloeide als vuur - toen Mary mij terechtwees als een klein kind, den eersten dag,

"Что он поймёт, как я себя чувствовала - несчастной и униженной - хотя я и сдерживала себя, но я пылала, как огонь, - когда Мэри упрекала меня, как маленького ребёнка, в первый же день."

en over die malle wijven met hun uitgestreken gezichten sprak als een voortreffelijke vrouwenschaar, waar ik, nietig wurm, met eerbied tegen op moest zien - dat hij ridderlijk zou zijn, dat hij iets liefs, iets goedigs, of iets grappigs zou hebben gezegd.

"И говорила об этих глупых женщинах с их напыщенными лицами, как о превосходных дамах, перед которыми я, ничтожное существо, должна была с уважением склонять голову - что он будет галантным, что он скажет что-нибудь милое, доброе или смешное."

Die leelijke frik, die pedante kwast. Is dat een man?

"Этот уродливый фрик, этот напыщенный выскочка. Это что, мужчина?"

Ik hoor het nog, met die neusstem, “grapjes, die niet te pas komen over hoogstaande vrouwen” of hij voor zijn klas stond.

"Я до сих пор слышу его носовой голос: "Шутки, которые неуместны в отношении уважаемых женщин", или когда он стоит перед классом."

Hij kan mij niet uitstaan en ik, o, ik vind hem afschuwelijk.

"Он меня терпеть не может, а я, о, я нахожу его отвратительным."

Het tegen deel van alles wat ik mij voorstel dat een man moet zijn.’

"Это полная противоположность всему, что, по моему мнению, должен быть мужчина."

‘En toen wilde u hem te lijf met een vruchtenmesje.’

"И тогда вы хотели напасть на него с ножом для фруктов."

‘U moet niet zoo lichtvaardig praten over drift,’ zei ze plotseling ernstig.

"Не стоит так легкомысленно говорить о гневе", - внезапно серьёзно сказала она.

‘Het is veel erger dan u denkt - het maakt je tot een beest, je stem wordt rauw, je gezicht wordt leelijk, je wilt bloed zien, je wilt wurgen.

"Это гораздо хуже, чем вы думаете - это превращает вас в зверя, ваш голос становится хриплым, ваше лицо уродливым, вы хотите увидеть кровь, вы хотите задушить кого-то."

Uren nadat ik driftig ben geweest, moet ik soms nog denken aan de afschuwelijke dingen, die ik heb gezegd en gewild.

"Через несколько часов после приступа гнева мне иногда приходится вспоминать ужасные вещи, которые я сказала и захотела сделать."

Het is zoo gruwelijk en zoo vreemd...

"Это так ужасно и так странно..."

“Buiten zichzelf zijn” is er een prachtige uitdrukking voor.

"Отличное выражение - "потерять самообладание"".

En iedereen kan het mij maken, en alles, de geringste, het onnoozelste.

И меня может раздражать всё, даже самое незначительное, самое глупое.

Zooeven toen u met Mary stond te praten.

Только что, когда вы разговаривали с Мэри."

Wat zei ze?

"Что она сказала?"

Had ze het over mij?

"Она говорила обо мне?"

Juist, dat voelde ik. En wat vertelde ze?’

"Да, я это почувствовала. И что она сказала?"

‘Ik weet niet of ik het u zeggen mag!’

"Не знаю, можно ли мне это говорить!"

‘Ik weet ook niet of u het mij zeggen mag - maar u zegt het mij wel.’

"А я даже не знаю, можно ли мне это говорить - но я всё равно скажу тебе".

‘Ze heeft mij geen geheimhouding gevraagd en het is misschien zelfs beter dat u het weet. Ze hebben van uw thuis over u geschreven.’ Ze sprong op en keek hem fel aan.

"Она не просила меня сохранять тайну, и, возможно, даже лучше, что ты это знаешь. Они писали о тебе в твоём доме". Она вскочила и пристально посмотрела на него.

‘Ze hebben? Wie hebben? Otto en Josefine niet. Otto wilde het niet - en nu heeft Annie het toch gedaan. Mijn aanstaande schoonzuster, dat zelfzuchtige wezen, waar mijn broer verliefd op is. En wat, wat heeft ze geschreven?’

"Они писали? Кто писал? Не Отто и Жозефина. Отто не хотел этого - а теперь Энни всё-таки это сделала. Моя будущая невестка, это эгоистичное существо, в которое влюблён мой брат. И что, что она написала?"

Ze was wit en trilde.

Она побледнела и задрожала.

‘Als u nu eens tenminste probeerde kalm te blijven. Toe.’ Ze ging zitten.

"Если бы ты хотя бы попытался сохранять спокойствие. Пожалуйста". Она села.

‘Wat stond er in dien brief?’

"Что было в этом письме?"

‘Dingen, die verleden jaar en voorverleden jaar gebeurd zijn - en waarbij u betrokken was. Dat u...’

"Вещи, которые произошли в прошлом году и позапрошлом году - и в которых ты был вовлечён. Что ты..."

‘Dat ik...’

"Что я..."

‘Dat u om een onderwijzeres van uw school uit een raam bent gesprongen.’

"Что ты выпрыгнул из окна школы ради учительницы".

Ze werd gloeiend rood en sloeg de handen voor het gezicht, haar stem klonk gesmoord.

Она покраснела до крайности и закрыла лицо руками, её голос затих.

‘En dat schrijft Annie aan Mary en Mary vertelt het aan Herman en aan Gerda en aan Erik en morgen weet Coba het en volgende week weten al die edele, brave, hoogstaaande zielen het zoogoed als de edele, brave, hoogstaande zielen ginds het weten - en kunnen ze hun waardige hoofden schudden, en lachen om het gekke kind of misschien medelijden met haar hebben.

"И Энни пишет об этом Мэри, а Мэри рассказывает Герману и Герде и Эрику, а завтра узнает Коба, а на следующей неделе узнают все эти благородные, добродетельные, высокопоставленные особи - и они будут качать свои достойные головы, смеяться над этим сумасшедшим ребёнком или, возможно, пожалеют её".

Begint u te begrijpen, dat ik ze allemaal haat?

Вы начинаете понимать, что я ненавижу их всех?

En dat wist u dus allemaal precies, toen u hier de trap op kwam?’

И ты, очевидно, знал об этом всём, когда поднимался по лестнице?"

Hij knikte van ja, ze vloog op.

Он кивнул, и она взлетела на него.

‘Mary heeft u naar boven gestuurd om te zien of ik mij ook tusschentijds verhangen had,’ gilde ze buiten zichzelf.

"Мэри послала тебя сюда, чтобы проверить, не повесился ли я в это время", - закричала она, выходя из себя.

‘Ze denken zeker dat het een pretje is, een soort van hebbelijkheid of liefhebberij.

"Они, наверное, думают, что это забавно, какая-то причуда или увлечение".

Als Pennewip, weet u wel: “hij-doet-die-dingen-voor-zijn-plezier.”

Как Пенневип, понимаете: "Он делает это для собственного удовольствия".

Hoort u ook tot die heldhaftige geesten, die zoo kloekmoedig hebben uitgemaakt, dat zelfmoord “laf” is?

Ты тоже из тех героических личностей, которые так мужественно заявили, что самоубийство - это "трусость"?

Vertel ze uit mijn naam, als u het weer eens hoort, dat ze het eens probeeren moeten, uit een raam of in het water.’

Передай им от меня, если услышишь это снова, чтобы они сами попробовали прыгнуть из окна или утонуть в воде".

Ze ging weer stil zitten.

Она снова села в тишине.

‘Nu vindt u mij natuurlijk ook gek - net als de rest.’

"Теперь ты, конечно, тоже считаешь меня сумасшедшей - как и все остальные".

‘Ik weet werkelijk niet of ik “ja” of “neen” moet zeggen om u kalm te houden. U bent precies een vaatje buskruit op het oogenblik.’

"Я действительно не знаю, сказать ли "да" или "нет", чтобы успокоить тебя. Ты прямо порох на пороховой бочке".

‘Als u alles wist.

"Если бы ты знал всё".

Hebt u wel eens gedroomd dat u plotseling in de nauwte tusschen vier muren ontwaakte, tusschen vier, enge, hooge dichtgemetselde muren, zonder uitweg?

Тебе когда-нибудь снилось, что ты внезапно просыпаешься в тесноте четырёх стен, между четырьмя узкими, высокими стенами без выхода?

Niet?

Нет?

Ik denk, dat het kwam van een wonderlijken roman, waar iets in voorkwam van een non, die ze zoo ingemetseld hadden.

Я думаю, это было из-за странного романа, в котором была сцена с монахиней, которую так замуровали".

Ik droom de gekste dingen, ik zou ze niet kunnen vertellen - en u zoudt me niet gelooven.

Я вижу самые странные сны, я не смогу их описать - и ты мне не поверишь.

Soms heb ik het gevoel, dat ik tien jaar van mijn leven zou willen geven om te weten wat droomen beduidt - en nog tien andere om te weten wat herinnering is.’

Иногда мне кажется, что я готов отдать десять лет своей жизни, чтобы понять, что означают сны, - и ещё десять лет, чтобы понять, что такое память".

‘U bent verkwistend met uw jaren en u zoudt gauw aan een eind zijn -, er zijn nog zooveel meer geheimen dan die twee alleen.’

"Ты растрачиваешь свои годы и скоро умрёшь -, есть гораздо больше тайн, чем эти две".

‘En als ik ze weten mocht, die geheimen -, allemaal -, voor één enkel oogenblik -, en daarna dood -, zoudt u mij beklagen? Is dat dan leven, wat wij doen, altijd in den nacht, altijd op den tast?’

"А если бы я узнал эти тайны -, все -, на один единственный миг -, а потом умер -, ты бы пожалел меня? Разве это жизнь, то, что мы делаем, всегда в темноте, всегда наобум?"

‘Zoo denkt u stellig niet altijd.’

"Ты ведь не всегда так думаешь".

‘Zoo denk ik gewoonlijk niet -, dat is juist zoo wonderlijk.

"Я обычно так не думаю -, именно в этом вся странность".

Als iemand mij lief vindt en van mij houdt en mij begrijpt -, of als ik voel, dat ik van de menschen houd - niet van de menschen die ik ken, maar van de menschen die ik niet ken -, of als een vriend de “Kleine Nacht-muziek” voor mij speelt en mij daarna zegt, dat hij voor niemand in de heele wereld zoo mooi spelen kan...’

"Если кто-то любит меня, и понимает меня -, или если я чувствую, что люблю людей - не тех, кого я знаю, а тех, кого не знаю -, или если друг играет для меня "Маленькую ночную музыку" и потом говорит мне, что ни для кого в мире он не может играть так красиво..."

ze zweeg en stond glimlachend verzonken als in herinnering.

Она замолчала и задумалась с улыбкой, словно вспоминая.

‘U vertelde mij van een droom en van vier gemetselde muren.’

"Ты рассказывал мне о сне и о четырёх кирпичных стенах".

‘Ik weet het niet meer,’ zei ze zacht en slap, ‘ik ben bang dat ik er teveel ophef van maak. Het was misschien een heel banaal geval. Hebt u wel eens voor iemand geknield?’

"Я уже не помню", - сказала она тихо и устало, - "боюсь, я слишком много на этом зацикливаюсь. Может быть, это был совершенно банальный случай. А ты когда-нибудь вставал на колени перед кем-то?"

Hij glimlachte en schudde ontkennend het hoofd.

Он улыбнулся и отрицательно покачал головой.

‘Ik weet precies hoe belachelijk het is. Ik heb een heel scherp gevoel voor het belachelijke -, ik weet precies, als ik zelf iets belachelijks doe, of als ik mij aanstel.

"Я прекрасно понимаю, как это нелепо. У меня очень острое чувство нелепости -, я прекрасно понимаю, когда я сам делаю что-то нелепое или когда я выпендриваюсь".

Maar toen was het niet belachelijk.

"Но тогда это не было нелепо".

Het werd het pas toen zij lachte.

"Это стало нелепо только тогда, когда она засмеялась".

Voelt u wat ik bedoel?

Понимаешь, о чём я?"

Toen zij ermee spotte werd het bespottelijk.

"Когда она высмеяла это, это стало смехотворным".

En ik zelf heelemaal.

"И я сам тоже стал смехотворным".

En alles wat ik al die maanden had gezegd en gedaan -, de versjes, de briefjes, het uren wachten in den regen.

"И всё, что я говорил и делал все эти месяцы -, стихи, записки, часы ожидания под дождём".

Dat had ik al die maanden niet gevoeld, niet vermoed - al die maanden dat zij een vertooning van mij maakte voor anderen -, en toen ik het ineens besefte, alsof de bliksem in mijn hersens sloeg -, en toen mijn “ideaal” daar stond en lachte - giechelde als een winkeljuffrouw - dat was het ontwaken tusschen vier gemetselde muren en nergens een uitweg,

"Я не чувствовал этого все эти месяцы, не подозревал - все эти месяцы, когда она выставляла меня напоказ перед другими -, а когда я вдруг это понял, как будто молния ударила мне в голову -, и когда мой "идеал" стоял там и смеялся - хихикал, как продавщица -, это было пробуждение между четырьмя стенами и без выхода куда-либо".

Ik voel wel -, nu ik het zeg, klinkt het allemaal flets en flauw, onecht misschien -, het overtuigt mijzelf nauwelijks meer.

"Я чувствую -, теперь, когда я это говорю, всё это звучит блёкло и слабо, возможно, неправдоподобно -, это едва ли убеждает меня самого".

En toen leek het mij de eenige, de natuurlijke, de aangewezen oplossing.

"И тогда это казалось мне единственным, естественным, предназначенным решением".

Is het niet wonderlijk, dat ik het nu, na zoo kort, nauwelijks meer navoelen kan?

"Разве не удивительно, что теперь, спустя так мало времени, я едва ли могу это вспомнить?"

De meeste menschen zouden de gevolgtrekking maken, dat het toen ook niet “echt” was, maar ik weet beter.’

"Большинство людей сделали бы вывод, что тогда это тоже не было "реальным", но я знаю лучше".

‘Natuurlijk. Onweer gaat voorbij en was toch ook “echt”, zoolang het er was.’

"Конечно. Гроза проходит и всё же была "реальной", пока она длилась".

‘Ik ben blij dat u zoo denkt -, en dat u mij niet als de anderen bij voorbaat oppervlakkig vindt.’

"Я рад, что вы так думаете -, и что вы не считаете меня поверхностным, как другие".

‘Altijd de “anderen”!’

"Всегда "другие"!"

Ze bloosde.

Она покраснела.

‘U hebt gelijk.

"Вы правы".

Ik geef meer om ze, en om hun oordeel vooral, dan ik erken.

"Я забочусь о них больше, и особенно о их мнении, чем признаюсь".

Soms -, en soms ben ik dan weer zoo geweldig zeker van mij-zelf en zoo trotsch.

"Иногда -, а иногда я так уверен в себе и так горд".

Het eene oogenblik ben ik volkomen anders dan het andere -, alsof ik niet één mensch was, met één hart en één paar oogen -, maar honderd menschen, met honderd harten en honderd paren oogen.

"В один момент я совершенно другой, чем в другой -, как будто я не один человек с одним сердцем и одними глазами -, а сто человек с сотнями сердец и сотнями глаз".

Dat geeft zoo'n verward, onzeker gevoel.’

Это вызывает такое запутанное, неуверенное чувство".

Hij antwoordde niet en peinsde even.

Он не ответил и задумался на мгновение.

‘Hoe komt u hier, juist hier?’

"Как вы оказались здесь, именно здесь?"

‘Beschikking van hoogerhand. Deze verbintenis is in den vrouwenkiesrecht-hemel gesloten. Mary, mijn gastvrouw, en mijn zuster Josefine, kennen elkaar al jaren - door de banden der propaganda saâmgesnoerd - ze vinden elkaar sympathiek. En ik had geen voorkeur.’

"По приказу сверху. Этот союз был заключен в раю избирательного права для женщин. Мэри, моя хозяйка, и моя сестра Жозефина знают друг друга уже много лет - связанные узами пропаганды - они находят друг друга привлекательными. И у меня не было предпочтений".

‘En wie hebt u hier nu leeren kennen? Het zusje - hoe heet ze? - Gerda, natuurlijk, maar ze is veel uit logeeren. Dat is jammer voor u.’

"А кого вы здесь уже успели узнать? Сестра - как её зовут? - Герда, конечно, но она часто уходит на вечеринки. Это жаль для вас".

‘Betrekkelijk - ze herinnert me altijd aan mijn eigen liefdelooze snoodheid.

"Отчасти - она всегда напоминает мне о моей собственной бессердечной подлости".

Want ik durf het bijna niet te bekennen, maar in mijn hart kan ik de lieve, alom beminde Gerda óók niet zetten -, ze is zoo snoezig verliefd en zoo vol van Erik, die eigenlijk wiskunde had zullen studeeren en nu rechten doet tegen heug en meug, omdat hij de opvolger hoopt te worden van een kindschen oom aan een bank of zoo.’

"Потому что я почти не смею признаться, но в глубине души я тоже не могу принять милую, всеми любимую Герду -, она так сладостно влюблена и так полна Эриком, который на самом деле должен был изучать математику, а теперь изучает право, потому что надеется стать преемником дяди в банке или типа того".

‘En vindt u dat zoo erg?’ lachtte hij.

"И вы считаете это таким ужасным?" - засмеялся он.

‘Maar natuurlijk vind ik het erg,’ zei ze met een opzettelijken geprikkelden nadruk, schoon ze geen oogenblik geloofde in zijn voorgewenden twijfel en wel voelde, dat hij haar erg-vinden begreep en dat het hem aantrok, ‘wie zou dat niet erg vinden.

"Но, конечно, я считаю это ужасным", - сказала она с намеренно раздраженным акцентом, хотя ни на секунду не верила в его притворные сомнения и чувствовала, что он понимает её возмущение и что это его привлекает, "кто бы не счёл это ужасным".

Ik zou nooit willen trouwen met een man, die iets deed, waar hij geen zin in had en om “vooruitzichten” een mooie studie vergooide.’

"Я бы никогда не вышла замуж за мужчину, который делал то, чего не хотел, и из-за "перспектив" потерял прекрасную возможность учиться".

‘Meent u dat werkelijk?’

"Вы действительно так думаете?"

Ze kreeg een kleur, maar ze bleef hem aanzien.

Она покраснела, но продолжала смотреть на него.

‘Ja -, ik meen het heel echt,’ zei ze ernstig en vast ‘en ik weet precies waarom u het vraagt. Zal ik het zeggen?’

"Да -, я действительно так думаю", - сказала она серьёзно и решительно, - "и я точно знаю, почему вы спрашиваете. Скажу?"

‘Als we het allebei weten? Wie zijn er nog meer?’

"Если мы оба это знаем? Кто ещё?"

‘De zuster van den aangebedene, Coba, medisch student.’

"Сестра возлюбленного, Коба, студентка медицинского факультета".

‘Jawel, die ken ik -, nogal een pedantje, nietwaar?’

"Да, я её знаю -, она такая зануда, не так ли?"

‘En zoo leelijk -, en zoo onbehaaglijk met dien stijven knoedel en die piekharen in haar nek.’

"И такая некрасивая -, и такая неловкая с этим жёстким комочком и этими колючими волосами на шее".

‘Ook al mee overhoop gelegen?’ plaagde hij.

"Даже если она красивая?" - поддразнил он.

‘Och -, die opgeblazenheid omdat ze zich door wat boeken heeft heengegeten en een dood mensch in mootjes gesneden. Ze mogen zeggen wat ze willen, maar meisjes maken veel meer ophef van hun studie dan jongens.’

"Ох -, это высокомерие от того, что она прочитала несколько книг и разрезала труп на кусочки. Они могут говорить, что хотят, но девушки уделяют своей учёбе гораздо больше внимания, чем парни".

‘Jawel,’ lachte hij, ‘dat kan wel waar zijn. Ze worden er een beetje topzwaar van, is het niet? De geleerdheid kijkt ze wat al te erg de oogen uit. Maar u gaat toch zelf ook studeeren?’

"Да", - засмеялся он, - "это, наверное, правда. Они становятся немного слишком серьёзными, не так ли? Они слишком зациклены на своих знаниях. Но вы же тоже собираетесь учиться?"

‘Klassieken - ja, als ik het zoover brengen kan.

"Классическая литература - да, если у меня получится".

Ik werk voorloopig voor mijn staatsexamen -, en misschien kies ik dan wel wat anders.

"Сейчас я готовлюсь к государственному экзамену -, а потом, возможно, выберу что-нибудь другое".

Over rechten heb ik ook gedacht -, pleiten zou heerlijk zijn - maar het wordt mij afgeraden juist omdat ik het mij te mooi voorstel.

"Я тоже подумывал о юриспруденции -, быть адвокатом было бы здорово -, но мне не советуют это, потому что я считаю, что это слишком престижно".

Daar voel ik wel voor - voor dat bezwaar.

"Именно это меня и беспокоит - эта престижность".

Overigens zal ik dan mijn best doen, niet topzwaar te worden.’

"В любом случае я постараюсь не стать слишком серьёзным".

‘Blijft u hier nog lang?’ glimlachte hij daarna, ‘in de vrijwillige ballingschap, meen ik.’

"Вы здесь ещё долго останетесь?" - улыбнулся он после этого, - "в добровольном изгнании, я имею в виду".

‘Ik weet niet,’ zei ze met een blos, ‘ik voel me op het oogenblik eigenlijk veel verdraagzamer en toegeeflijker dan een uur geleden.

"Не знаю", - сказала она, покраснев, - "на данный момент я чувствую себя гораздо терпимее и снисходительнее, чем час назад".

Buitensporig zachtzinnig.

"Чрезмерно мягкосердечный".

De dingen hebben hun ergste verschrikkingen verloren -, nu ik ze heb kunnen zeggen.

"Вещи потеряли свою самую ужасную угрозу -, теперь я смогла это сказать".

Gelooft u niet, dat Javanen tot “amok” komen, omdat ze zoo gesloten zijn?

"Вы не верите, что яванцы устраивают бунты, потому что они такие замкнутые?"

Ik dacht het vroeger al -, ik voel er soms iets van in mij, hoe ik “amok” zou maken als ik nooit iets loslaten mocht.

"Я тоже раньше так думал -, иногда я чувствую это в себе, как будто я устроил бы бунт, если бы мне никогда не давали выразить своё мнение".

Maar nu,’ ook met de bedoeling hem iets vriendelijks te zeggen en daardoor te behagen, zei ze warm, ‘nu ben ik dankbaar, omdat ik tegen u heb kunnen spreken, en als u het vraagt,

"Но теперь", - тоже с намерением сказать ему что-нибудь приятное и угодить ему, она сказала тепло, - "теперь я благодарна, потому что смогла поговорить с вами, и если вы спросите,

dan zal ik naar de anderen gaan en vanmiddag als een toonbeeld van zachtzinnigheid aan tafel zitten - en rijstebrij eten, en met belangstelling en waardeering over Mary's dameskrans praten en voorlezen uit het “Maandblad” - tot het middernachtelijk uur.’

то я пойду к другим и буду сидеть за столом сегодня днём образцом мягкосердечности - и есть рисовую кашу, и с интересом и восхищением говорить о женском ожерелье Мэри и читать вслух из "Ежемесячного журнала" - до полуночи".

‘Heb ik werkelijk zooveel verdiend?’ vroeg hij glimlachend, maar ineens verlegen en teruggetrokken ook. De blijde, behaagzieke uitdrukking trok van haar gezicht weg, ze vond geen antwoord; in de stilte stond hij op en nam zijn hoed.

"Я действительно так заслужил?" - спросил он, улыбаясь, но внезапно смущаясь и отступая. Счастливое, довольное выражение исчезло с её лица, она не нашла ответа; в тишине он встал и взял свою шляпу.

‘Ik kom over een paar dagen nog wel eens naar mevrouw Rutgers kijken.’

"Я ещё приду навестить миссис Рутгерс через пару дней".

Hij zei het heel vriendelijk, maar heel zakelijk, het leek zóó naar de aankondiging van een doktersbezoek, dat het ‘graag’ niet over haar lippen kwam.

Он сказал это очень дружелюбно, но очень деловито, это казалось таким похожим на объявление о визите врача, что слово "с удовольствием" не смогла произнести она.

Het zou opdringerig en onbescheiden hebben geschenen, zichzelf als het doel van zijn bezoek voor te stellen.

Было бы назойливо и нескромно представлять себя целью его визита.

Uit het raam keek ze hem na, maar hij keerde zich niet om. Ze werd gloeiend rood van schaamte, omdat zij het had verwacht en hij het nu niet had gedaan -; ze had ineens van het alleen-zijn met zichzelf genoeg en ging naar beneden.

Она смотрела на него из окна, но он не повернулся. Она покраснела от стыда, потому что она ожидала этого, а он этого не сделал -; ей внезапно надоело быть одна с собой, и она спустилась вниз.